Pijnlijk en gênant


Hoe ziet het politieke slagveld eruit een week na 10 juni?


Aan de ene kant van het veld staan zij die wonnen: de Franstalige liberalen, Jean-Marie Dedecker en de Vlaamse christendemocraten. Eerstgenoemden gloriëren. Didier Reynders savoureert als partijleider zijn historische overwinning op de PS. Hij aarzelt niet om zijn partijpolitieke overwegingen (de PS moet vernietigd worden) te laten voorgaan op de institutionele noden (een staatshervorming). Als informateur beleeft de handige liberaal hoogdagen in zijn carrière. Aartsrivaal Louis Michel, die op een bijna onethische manier probeerde vanuit Europa weer in het Belgische spel te komen, werd met een glimlach terug naar af gestuurd.

Bij CD&V mogen Yves Leterme en de zijnen dan wel even op de tafel gestaan hebben om het applaus in ontvangst te nemen, ze doen er nu alles aan om niet te triomferen. De richtlijnen naar de vele kandidaat-ministers zijn glashelder. Het vel van de beer niet verkopen. Voeten op de grond. Geen zelfgenoegzaamheid. Binnenskamers is de partijtop volop aan het uitdokteren hoe de belofte van een staatshervorming verzoend kan worden met de verkiezingsuitslag.

Jean-Marie Dedecker is nog niet bekomen van de verrassing die hij zondag mocht beleven. De stemmen brengen hem het broodnodige financiële manna. Hij weet dat zijn grootste uitdaging erin bestaat om niet het lot van de Van Rossems van deze wereld te delen.

In het kamp van de verliezers vloeide bloed. De fracties in Vlaams Belang staan elkaar naar het leven. De positie van het duo Vanhecke-Morel wankelt. Kopstukken als Annemans en Dewinter verwijten hen de 'gemiste historische kans' op een alliantie met Dedecker. Iemand zal de verantwoordelijkheid moeten nemen voor de 220.000 gemiste stemmen.

Ook bij de PS worden messen geslepen. Dat de oude Dieu Guy Spitaels zijn stilzwijgen doorbrak om Elio Di Rupo op zijn plichten te wijzen, spreekt boekdelen.

Bij de Vlaamse socialisten nam een groothartige Johan Vande Lanotte die verantwoordelijkheid meteen. Minder dan 24 uur na het tellen der stemmen kondigde hij zijn ontslag aan. Maar dat gebeurde zo haastig en wanordelijk dat de postelectorale schade zo mogelijk nog groter werd. De korte vaudeville rond Freya Van den Bossche was pijnlijk. Erger, het was gênant.

Maar de meest pijnlijke én gênante vertoning kwam deze week uit de Melsensstraat. Open VLD-voorzitter Bart Somers, die in het postelectorale debat op de VRT zichzelf ten minste drie keer in de voet schoot, voert er een absurd schimmenspel op. Degenen die durven beweren dat zijn partij verloren heeft, wordt bijziendheid verweten. Eerste slachtoffer van dat gekwakkel was in elk geval Guy Verhofstadt. Hij nam zondagavond als een grote mijnheer afscheid. Maar het onduidelijke gezwets van de voorzitter over Verhofstadts positie in de partij en diens mogelijke beschikbaarheid voor een nieuwe termijn was meteen een vieze vlek op het imago van de premier.


DS, 16-06-2007 (Peter Vandermeersch)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Geen nieuws over Groen! ?

Maar bon: maak daar maar eens een stevige regering van. Een regering nota bene die langs Vlaamse kant absoluut een staatshervorming wil en daarvoor de zekerheid van een tweederde meerderheid moet hebben...

Het worden nog interessante onderhandelingen.

__________________