Gezichtsuitdrukkingen blijken erfelijk te zijn


De manier waarop we kijken bij angst, vreugde of verdriet zit in de familie. De details van onze emotionele gelaatstrekken zijn zo typerend dat je van een erfelijke ’gezichtssignatuur’ kunt spreken.


Charles Darwin knikt instemmend in zijn graf: hij opperde in 1872 al dat gezichtsuitdrukkingen zijn aangeboren. Verder liet antropoloog Paul Ekman jaren geleden al zien dat mensen wereldwijd dezelfde grimas opzetten bij de zes voornaamste emoties: angst, vreugde, woede, walging, verdriet en verbazing.

Ondanks die universele karakteristiek blijft er ruimte voor typerende trekjes, en die gaan van ouder op kind. Dat tonen Israëlische onderzoekers aan in The Proceedings of the National Academy of Sciences (24 oktober).

Zij vergeleken emotionele gelaatstrekken van 21 blinde proefpersonen met die van verwanten en niet-verwanten. Zo behoedden zij zich voor de kritiek dat kinderen gezichtsuitdrukkingen van hun ouders gewoon na-apen.

De familiegelijkenis bleek opmerkelijk – zelfs bij een geadopteerde blinde die zijn ouders pas op 18-jarige leeftijd ontmoette.

En er werd objectief geoordeeld, door een computer. Die inventariseerde 43 details van spiertrekkingen van ogen, mond en wenkbrauwen en deelde zo de families in. Dat ging voor 80 procent goed.

Biologen geven enkele verklaringen voor de gelijkenis in de familie. Onze genen beïnvloeden de opbouw van spieren en zenuwen in het gezicht en beperken zo ook het aantal bekken dat we kunnen trekken. Daarbij was het vanuit evolutionair oogpunt voor de mens van belang goed gereedschap te ontwikkelen voor de herkenning van bloedverwanten: dezelfde gezichtsuitdrukkingen.


Trouw, 18-10-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB