Psychedelica kunnen ons vooruithelpen volgens auteur Michael Pollan
Als we nu eens paddo’s (ernstig) namen?

Zijn psychedelica een toxisch overschotje van de hippies, of zijn ze net de toekomst van onze geestelijke gezondheidszorg? De toonaangevende voedingsjournalist Michael Pollan onderzocht het en schreef met zijn boek ‘How to change your mind’ een enthousiast pleidooi voor paddo’s.
Dorien Knockaert

Alvast een waarschuwing: na het lezen van How to change your mind heb je zin in een trip. Bij voorkeur een trip op psilocybine, de geestverruimende stof die in sommige paddenstoelen zit en waarvan de effecten al enigszins zijn onderzocht. Vooral ook een trip die begeleid wordt door een goed gekozen psychedelicatherapeut: iemand die een deskundige voorbereiding, een veilige omgeving en een duidend nagesprek voorziet. Iemand die dat alles weliswaar clandestien doet: psychedelica zoals lsd en psilocybine zijn illegaal, op feestjes én in therapieruimtes.

Michael Pollan, de auteur van How to change your mind, betreurt dat. Pollan stond tot nu toe niet bepaald bekend als een drugsactivist. Hij maakte naam als onderzoeksjournalist toen hij zich toelegde op voeding: veelgelezen boeken als Een pleidooi voor echt eten en Een pleidooi voor echt koken documenteren zijn enthousiaste maar ook kritische zoektocht naar een gezonde, waarachtige omgang met eten. Die nieuwsgierigheid richtte hij de jongste jaren op psychedelica, met name op lsd en psilocybine. Het resultaat, dat vorige week in het Engels verscheen, zou je ‘een pleidooi voor therapeutisch trippen’ kunnen noemen.

Troost bij kanker
Een groot deel van How to change your mind gaat over het wetenschappelijk onderzoek naar het therapeutische potentieel van psychedelica. Dat kende een vlotte start in de jaren 50, maar kwam in een slecht daglicht te staan toen lsd en paddo’s werden opgepikt door de protestbeweging van de jaren 60: plots gingen ze voor duizenden jongeren bij een vrijgevochten levensstijl horen. Trippen werd iets feestelijks en ongecontroleerds, vaak onveilig, en in de tegenreactie van ouders en politici werd het iets immoreels. Begin jaren zeventig werden het bezit en de verkoop van lsd en psilocybine in de VS bij wet verboden, ook voor geneeskundig gebruik. Voor onderzoek ernaar was geen geld meer. Pas begin jaren negentig boog zich hier en daar weer in stilte een academicus over psychedelica, met beloftevol resultaat.

Die wetenschappelijke aandacht is intussen gegroeid en kan op toenemende aanhang en middelen rekenen. Pollan noemt het een renaissance. Twee Amerikaanse universiteiten (Johns Hopkins en NYU) bundelden de krachten voor een van de grootste klinische studies tot nog toe in het veld, om te testen wat een psilocybinesessie kan betekenen voor het psychisch welzijn van kankerpatiënten.

‘Tachtig patiënten, van wie velen een terminale diagnose hadden, kregen een middelhoge dosis psilocybine in een sessie die begeleid werd door twee therapeuten’, schrijft Pollan (in een essay over zijn onderzoek in The New York Times). ‘Ze beschreven hoe ze in hun lichaam kwamen, de confrontatie aangingen met hun kanker en hun doodsangst. Velen van hen hadden mystieke ervaringen die hen een glimp gaven van een leven na de dood of die hen verbondenheid deden voelen met de natuur of het universum, op een manier die ze troostend vonden. Tachtig procent van de deelnemers had na de sessie minder last van depressie en angst, en die verbeteringen hielden minstens zes maanden aan.’

Ook in de behandeling van verslaving doen de eerste kleine onderzoeken dromen van een doorbraak. In een experiment aan de Johns Hopkins-universiteit met vijftien rokers die wilden stoppen, waren tien van hen een jaar later nog altijd niet opnieuw begonnen. ‘De psychedelische ervaring geeft mensen blijkbaar een radicaal nieuwe kijk op hun leven, waardoor hun wereldbeeld en prioriteiten zodanig kunnen veranderen dat ze oude gewoonten kunnen loslaten. Enkele begeleide sessies met psilocybine hebben daarin al een effect.’

Denkpatronen doorbreken
Ook in Europa gebeurt vooruitstrevend psychedelicaonderzoek, in onze contreien vooral aan de universiteit van Maastricht, waar psychofarmacoloog Kim Kuypers zich verdiept in de werking van psilocybine, ayahuasca (een traditioneel Zuid-Amerikaans plantenbrouwsel dat een revival kent) en binnenkort lsd. Kuypers komt niet aan bod in Pollans boek, maar treedt hem wel bij, zij het met de nodige wetenschappelijke voorzichtigheid.

‘Het klopt dat het onderzoek naar psychedelica nu echt goed op dreef komt, en het klimaat veel gunstiger is geworden voor een positieve benadering. Er zijn nog uitgebreide studies nodig, maar alles wijst erop dat psychedelica een hulpmiddel kunnen zijn in de behandeling van psychische problemen. Psilocybine vergroot bijvoorbeeld je flexibele denkvermogen en op die manier kan het onder meer bij depressie helpen om destructieve denkpatronen te doorbreken. Wij onderzoeken nu hoe dat effect zich in de hersenen precies voltrekt.’

Sommige psychiaters of therapeuten wachten niet op de vorderingen van dergelijk onderzoek en bieden (soms al decennialang) clandestiene sessies aan met paddo’s of lsd. Ook met hen en met hun patiënten ging Michael Pollan praten. ‘Nadat ik tientallen mensen had geïnterviewd die psychedelische therapie hadden ondergaan, benijdde ik hen om de radicaal nieuwe perspectieven die ze hadden bereikt’, schrijft hij. ‘Zoals veel mensen op gevorderde middelbare leeftijd, had ik een reeks behoorlijk betrouwbare mentale algoritmes ontwikkeld voor eender wat mij overkwam. En hoewel ze ontegensprekelijk nuttig zijn om stand te houden in het dagelijkse leven, en om dingen gedaan te krijgen, laten die algoritmes weinig ruimte voor verrassing, verwondering of verandering.’ Dus probeerde ook hij een paar sessies met psilocybine, lsd en ayahuasca.

Zijn trips hebben hem naar eigen zeggen ten goede veranderd. ‘Ik denk dat ik een betere relatie heb gekregen met mijn ego,’ zegt hij in een interview met The Guardian, ‘dat het mij nu minder in de weg loopt.’ In How to change your mind beschrijft hij hoe hij zich na een bijzonder liefdevolle trip afvroeg waarom hij altijd ‘zo gierig met emoties’ was geweest.

Niet verslavend
Als we vinden dat je op een gezonde manier van wijn kunt genieten, is een gezond recreatief gebruik van psychedelica dan evengoed mogelijk? Pollan benadrukt het belang van deskundige begeleiding, maar noemt ook voordelen. Psychedelica zijn niet verslavend en hebben een lage toxiciteit: goed geïnformeerd gebruik is relatief ongevaarlijk zolang je niet op een dak zit of achter het stuur van een auto, en zolang je geen (familiale) voorgeschiedenis hebt met psychose.

‘Het is uiteindelijk allemaal een kwestie van maat houden’, zegt Kim Kuypers. ‘Ik zou psychedelica niet promoten als een recreatieve drug: als je psychisch gezond bent, leef je beter op eigen kracht, vind ik persoonlijk. Maar ik denk wel dat psilocybine binnen afzienbare tijd een erkend geneesmiddel zal zijn.’

De Nederlandse vertaling van ‘How to change your mind’ verschijnt in september.

Bron: De Standaard, 22 mei 2018
http://www.standaard.be/cnt/dmf2018...ampaign=seeding

Eigen mening:

Ik denk wel dat psychedelica een potentieel hebben in de gezondheidszorg. Doch denk ik dat men niet van vandaag op morgen zulke middelen legaal gebruiken mag; zulke middelen zijn namelijk verboden om een reden. Deze "inburgeren" zal heus niet zonder slag of stoot gebeuren.

Ik denk dat men eerst met voldoende cijfermateriaal moet komen alvorens men behandelingen kan starten met psychedelica. Zijn deze echt zo onschadelijk als men hier doet uitschijnen?

Naar de toekomst toe ben ik benieuwd hoe dit zal uitdraaien.