Aantal jongeren in tweedekansonderwijs sterk gestegen

BRUSSEL - Het aantal jongeren dat tweedekansonderwijs volgt, is op twintig jaar tijd explosief gestegen, zo meldt de VRT-nieuwsredactie woensdagmiddag.
Terwijl in 1988 slechts 0,8 procent van de leerlingen jonger was dan 21, is dat nu al 46 procent.

Het tweedekansonderwijs was oorspronkelijk bedoeld voor oudere mensen zonder diploma van het secundair onderwijs, om hen de kans te geven om toch nog dat diploma te halen. Tegenwoordig volgen ook veel jongeren dat type onderwijs. Vaak gaat het om zittenblijvers die zonder diploma het secundair onderwijs hebben verlaten.

De Federatie van Tweedekansonderwijs is niet geheel gelukkig met die evolutie. 'Het kan toch niet de bedoeling zijn dat wij gewoon een voortzetting zijn van het secundair onderwijs', zegt Inge De Win van de federatie.

'Ik denk dat binnen het secundair onderwijs een flexibel systeem moet komen voor leerlingen die schoolmoe zijn, zodat die leerlingen toch op de secundaire schoolbanken blijven zitten.'

Een individueel leertraject zou volgens de Federatie Tweedekansonderwijs helpen om jongeren in het middelbaar onderwijs te houden.

Bron: De Standaard
http://www.standaard.be/artikel/det...DMF20101006_082

Eigen Mening: De helft van de leerlingen in het tweedekansonderwijs is nog geen 21 jaar! Zij hebben vaak hun middelbaar onderwijs niet afgemaakt en willen een 'tweede kans'. Verontrustend? Ja. Het kan niet de bedoeling zijn dat jongeren school beu zijn en er mee stoppen met in het achterhoofd 'er bestaat altijd nog tweedekansonderwijs'. Dit laatste is tevens in de eerse plaats bedoeld voor volwassenen.
Jongeren die halverwege hun studies stoppen in het secundair onderwijs, doen dat omdat ze schoolmoe zijn of andere problemen hebben. Zouden wij leerkrachten kunnen voorkomen dat leerlingen schoolmoe worden? Misschien wel. Hierover moet worden nagedacht.

Tine Keersmaekers

Het lijkt misschien cru, maar in plaats van jongeren "carte blanche" te geven van het ogenblik dat ze aan hun leerplicht hebben voldaan, zou het misschien beter zijn om hen te verplichten eerst een diploma te behalen. Het zal hen stimuleren om goed na te denken over hun keuze en ze zullen meer moeite doen om te slagen voor hun examen. Nu zitten veel jongeren alleen maar hun broek te slijten op de schoolbanken, omdat ze nergens anders terecht kunnen. Ofwel maken ze de leerkracht het leven zuur, zetten de klas op stelten of roesten vast in spijbelgedrag. Het wordt tijd dat we eens afstappen van de pamper-techniek. Ik ga ermee akkoord dat we oog moeten hebben voor het welzijn van kinderen en jong-volwassenen, maar we moeten hen ook meegeven dat je in het leven niets voor niets krijgt. Dat betekent dat, als je vooruit wil in het leven, je moet werken. In deze tijd zijn er nog maar weinigen die werk vinden zonder diploma. Dat is nu juist waar het schoentje wringt. Ik denk niet zozeer dat diegenen die schoolmoe zijn, denken in de zin van later in het tweedekansonderwijs te stappen, want daar moeten ze weer leren of beginnen leren. Het is meer door te ervaren dat ze geen werk vinden en al hun materiële dromen aan zich voorbij moeten zien gaan, dat ze uiteindelijk besluiten de stap te zetten naar het tweedekansonderwijs.

Ik ga er volledig mee akkoord dat elke leerkracht zelf enthousiast moet zijn en de leerlingen hierin moet meesleuren. Persoonlijk denk ik terug aan mijn vroegere leerkracht aardrijkskunde. Hoewel dit voor velen niet het meest begeerde vak is, kon hij - door zijn manier van lesgeven - ervoor zorgen dat je heel de week uitkeek naar de les. Hij gebruikte humor, verzon alternatieve sancties (zoals bv.: een gedichtje schrijven over een belachelijk onderwerp dat hij ter plaatse verzon of x-aantal keren pompen, enz.). Dikwijls hilariteit tot gevolg, maar we letten op om er niets van te missen. Ik wil hier maar mee zeggen dat je een beetje creativiteit aan de dag moet leggen om je lessen aangenaam te maken. Het vergt inspanning en oefening, maar ik denk dat het de moeite waard is om te proberen.

Verder denk ik dat we er niet mogen van terugschrikken om een gesprek aan te gaan met de jongere, wanneer we merken dat hij/zij schoolmoe is. Hiermee bedoel ik echt wel dat je er de tijd voor moet vrijmaken. Je kan de leerling na schooltijd of tijdens de middagpauze even apart spreken. Misschien is er een onderliggend probleem, zoals faalangst, pesterijen,... Als leerkracht ben je natuurlijk geen psycholoog, verre van, maar leerkracht zijn is nu eenmaal geen afgelijnde 9-tot-5-job. We mogen niet té snel opgeven.

Ik denk dat het toch belangrijk is om te weten waarom veel jongeren naar dat tweedekansonderwijs trekken. Ligt het wel degelijk aan het systeem van het gewone onderwijs of aan de leerkrachten? Kan het niet zijn dat deze jongeren de school gewoon niet als prioriteit ervaren? Aangezien je in het tweedekansonderwijs zelf je traject kan uitstippelen ( en dus ook de tijd die men erover wil doen om dit diploma te halen) hebben zij ook gewoon meer vrije tijd voor de dingen die zij wel als prioriteit beschouwen.

Als je een paar lessen niet komt opdagen, is dat geen ramp en niemand doet daar moeilijk over, doktersattesten worden niet geëist. Je moet gewoon zien dat je 75% aanwezig bent geweest voor dat vak om je examen te mogen doen. Deze regel is er ingevoerd voor de volwassenen die met een gezin zitten of die werk met school moeten combineren maar werkt dus ook aanstekelijk voor jongeren.

__________________
Everybody is a genius.
But if you judge a fish by its ability to climb a tree,
it will live its whole life believing that it is stupid. A. Einstein

Ik vind het ook erg moeilijk om hier een oplossing voor te zoeken.
Het plan van het ministerie van onderwijs om de eerste graad middelbaar onderwijs voor alle leerlingen dezelfde te maken kan voor dit probleem een oplossing bieden. Leerlingen zouden zo hun talenten en intersses kunnen ontdekken om zo een betere studiekeuze te maken. Toch ben ik er niet echt voorstander van. Het niveauverschil zou er echter ook voor kunnen zorgen dat zowel sterke als zwakkere leerlingen afhaken.
Het probleem kan misschien ook op sociaal vlak liggen. Ouders die hun kinderen niet echt stimuleren. Ze zijn meer bezig met hun eigen werk/ carrière. Zo is het niet fijn voor leerlingen om hun best te doen en goede resultaten te behalen. Ouders grijpen soms ook te hoog. Ze willen dat hun kind een hogere richting volgt dan wat ze eigenlijk aankunnen. Leerlingen stoten zo meer en meer op mislukking en teleurstelling waardoor ze ook weer afhaken.
Misschien moeten scholen per leerling of klas een begeleider inschakelen die resultaten opvolgt, emotionele ontwikkeling controleert en ook gepaste oplossingen zoekt voor problemen die leerlingen ondervinden.
Als leerkracht hebben we natuurlijk ook een belangrijke taak. Wij moeten de leerlingen een zo aangenaam mogelijke les bezorgen, we moeten prroberen om van de klas een plek te maken waar de leerlingen zich thuisvoelen en zichzelf kunnen zijn.

Het is, naar mijn bescheiden mening toch, belangrijk dat jongeren regelmaat kennen. Vrije tijd hebben ze genoeg. Ik denk hierbij aan "hangjongeren" die dag in, dag uit op straat rondhangen, jonge mensen die uren en dagen verslijten aan televisie kijken of computerspelletjes enz...
Verder zitten er genoeg vakanties in een schooljaar en hebben ze elke woensdagnamiddag vrij. Er zijn maar weinig werknemers die hun werktijd zelf mogen invullen. Een werkgever eist dag na dag dat je doet wat in je contract beschreven staat. Geen zin om te komen? Jammer, maar je zal wel moeten. Anders moet je al ziekte veinzen en komedie gaan spelen bij de dokter, want een ziektebewijs zal je toch moeten kunnen voorleggen. Gebeurt dit te vaak, dan heb je veel kans dat je een C4 onder je neus geschoven krijgt.

Wat ik maar wil zeggen: het onderwijs bereidt jonge mensen voor op het latere leven. Je kennis en vaardigheden gebruiken in je latere job, waarbij men op je kan rekenen, dat geeft voldoening voor alle partijen.

Met deze bewering ga ik volledig akkoord. Het is echter niets nieuws onder de zon. Dat zoon of dochter Latijn studeert of toch minstens een andere ASO-richting doet, lijkt nog altijd chiquer te staan dan te moeten zeggen dat je kind iets met zijn handen doet in een technische richting of BSO. Ik kan hier verkeerd in zijn, maar deze houding zie ik nog niet zo snel veranderen in de toekomst.