Nostalgie en immobilisme


Zonder dat velen er erg in hadden, was de voorbije week politiek een van de meest betekenisvolle van de recente maanden. Neen, er zijn geen dramatische daden gesteld. Neen, het parlement is niet samengekomen om de een nieuwe stap te doen in de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. En neen, er zijn geen nachtelijke vergaderingen geweest op Hertoginnendal.


Na meer dan een half jaar politieke dramatiek zijn we de voorbije dagen aanbeland bij de inhoud. Want sinds deze week ligt op de Belgische onderhandelingstafel van de hand van Guy Verhofstadt een uitgebreide nota over de mogelijke toekomst van ons land. Geen perfecte blauwdruk. Wel een evenwichtig en weloverwogen document.

Dat werkstuk beantwoordt aan wat grote delen van de bevolking willen. Een verdere regionalisering van een aantal essentiële bevoegdheden gaat hand in hand met een versterking van een aantal federale assen. De solidariteit tussen de gemeenschappen van dit land wordt niet in twijfel getrokken. Er is een toekomstproject voor Brussel. Het document kan een perfecte basis zijn voor de werkzaamheden van de Octopusgroep, die volgende dinsdag voor het eerst vergadert.

Aan Vlaamse kant zijn de reacties op het document zonder meer hoopgevend. Enkel zij die zich wil storten in een al te kortzichtig separatistisch avontuur, geven het project van Verhofstadt geen kans. Voor de rest groeide voor het project een breed draagvlak. Niet het minst in de leidinggevende economische kringen van Vlaanderen, zo bleek woensdagavond bij de uitreiking van de titel Manager van het Jaar.

Aan Franstalige kant daarentegen lijkt de blokkering om over de toekomst van het land na te denken compleet. Op een voorzichtige reactie van de liberale MR, en een opmerkelijk open attitude van Le Soir na, werden de denksporen van Verhofstadt afgebrand. De PS en het CDH blijven zich wanhopig vastklampen aan recepten uit het verleden.

Ook het provocerende interview dat Elio di Rupo vandaag aan De Standaard geeft, straalt geen toekomstvisie uit voor het land. De eisen voor een talentelling en een volksreferendum, de vrees voor de uitdovende faciliteiten, de angst om zelf bevoegdheden in handen te nemen, doen denken aan de recepten van een vorige eeuw. Di Rupo's vrees dat 'Vlamingen almaar meer willen' en dat 'er altijd een volgende stap is', zegt alles over de nostalgie en het immobilisme.

Daarom dus was deze week zo cruciaal. Aan de ene kant zie je in Vlaanderen steeds nadrukkelijker een brede consensus voor een gematigde en evenwichtige staatshervorming. En aan de andere kant zie je in Franstalig België een politieke kaste die vastloopt in het verleden. Wie nu, uit electorale of andere overwegingen, neen zegt tegen een toekomstgerichte dialoog, draagt een immense verantwoordelijkheid.


DS, 12-01-2008 (Peter Vandermeersch)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB