Hij was een geweldige en gerespecteerde kinderarts in Aleppo, en een van de laatsten die nog overbleef in de Syrische hel. Hij wou niet weg. Hij wou levens redden. Nu is hij zelf omgekomen. Dokter Maaz, een echte held.

De Syrische stad Aleppo werd donderdag voor de zoveelste keer opgeschrikt door een grootschalige luchtaanval. Deze keer incasseerde al-Quds, een ziekenhuis ondersteund door Artsen Zonder Grenzen, de klappen.

Zeker 27 mensen, waaronder drie kinderen, kwamen om het leven. En ook de laatste echte pediater in het belegerde gebied verloor het leven bij het bombardement; Dokter Muhammad Waseem Maaz.

In een 'normale oorlog' zouden ziekenhuizen enige bescherming genieten. Humanitair recht, u weet wel. Maar de oorlog in Syrië? Die is niet normaal. Dokters zijn een doelwit, ziekenhuizen bombarderen een oorlogsstrategie.
Wie zou anders voor de kinderen zorgen?

Muhammad Waseem Maaz (36) zette zich al jaren in om het leven van de ontelbare jonge slachtoffers van de Syrische oorlog te redden.

"Hij hield van zijn land, hij hield van zijn stad. Hij moest bij die kindjes blijven. Wie zou anders voor de kinderen zorgen als iedereen weg was?", vertelt een collega zwaar aangedaan tegen de BBC.

"Hij bleef in Aleppo, de gevaarlijkste stad ter wereld, want hij wou trouw blijven aan zijn patiënten", zegt collega Hatem. "Hij was een enorm toegewijde kinderarts", beaamt Mirella Hodeib, woordvoerster van Artsen Zonder Grenzen. "Hij koos er bewust voor om zijn eigen leven te riskeren om mensen in Aleppo te helpen. Zijn dood is een verschrikkelijk verlies."

"We zullen hem altijd herinneren als de liefste en moedigste van allemaal. Zijn toewijding aan de jongste slachtoffers van deze oorlog was ongeëvenaard", schrijven zeven dokters in een pakkende brief ter ere van hun omgekomen collega's.

Maaz zette zijn eigen leven 'on hold' om de mensen in Aleppo te helpen en weer hoop te geven. Zijn familie had hij al vier maanden niet gezien. En hij was nog altijd niet getrouwd met de vrouw waar hij zo van hield.

"Hij wilde wachten tot deze idiote oorlog zou stoppen om te trouwen. Maar nu is hij dood voor hij kon trouwen...", zucht zijn collega in het gesprek met de BBC.

Dokter Hatem, directeur van het kinderziekenhuis in Aleppo, schreef een ontroerende brief ter ere van dokter Maaz. Zijn mooie woorden voor een bijzonder mooi mens werden online geplaatst door de organisatie 'The Syria Campaign' en zijn al tienduizenden keren gedeeld.

Beste vrienden,

Ik ben Dr. Hatem, de directeur van het kinderziekenhuis in Aleppo. Gisterennacht zijn 27 werknemers en patiënten gedood bij een luchtaanval op het al-Quds ziekenhuis.

Mijn vriend, Dr. Muhammad Waseem Maaz, de allerbeste kinderarts, is gedood in de aanval.

Hij werkte vroeger in ons kinderhospitaal overdag, en dan ging hij naar het al-Quds ziekenhuis om 's nachts nog te helpen bij spoedgevallen.

Dr. Maaz en ik spendeerden toen zes uur per dag bij elkaar. Hij was vriendelijk, aardig, en hij maakte veel grapjes met het personeel. Hij was de prettigste dokter in ons ziekenhuis.

Ik ben nu in Turkije. Hij zou normaal gezien zijn familie hier bezoeken en ik zou terugkeren naar Aleppo. Hij had hen al vier maanden niet gezien.

Dr. Maaz bleef in Aleppo, de gevaarlijkste stad van de wereld, omwille van zijn toewijding aan zijn patiënten. Ziekenhuizen worden vaak aangevallen door de overheid of door de Russische luchtmacht.

Dagen voordat Dr. Maaz stierf, sloeg een luchtaanval in op amper 200 meter van ons ziekenhuis. Als de bommen heviger worden, loopt de medische staf naar de benedenverdieping van het ziekenhuis met couveuses van de baby's om hen te beschermen.

Zoals zoveel mensen is Dr. Maaz gedood omdat hij levens redde. Vandaag herinneren we zijn menselijkheid en zijn moed.

Deel alsjeblieft dit verhaal zodat anderen weten waar dokters in Aleppo en in Syrië mee geconfronteerd worden.

De situatie vandaag is kritiek - Aleppo kan snel belegerd worden. De wereld moet kijken.

Bedankt om ons in jullie gedachten te hebben.

Dr. Hatem

Bron: De Morgen
http://www.demorgen.be/buitenland/d...-maaz-bc5d64b2/

Mening:
Dagelijks horen we over de gruwelen die zich in Syrië afspelen. Zo vaak dat we het ons soms niet meer bewust zijn totdat het in ons eigen land gebeurt. Ze vallen alles aan, zelfs ziekenhuizen. Niemand is meer veilig, nergens. Onschuldige mensen worden gedood, kinderen, ouders,... Niemand wordt gespaard.

Ik vraag me af wat ze willen bereiken. Hoe kan het ophouden? Wanneer gaan of zouden ze stoppen? Hoe meer ik er over lees, hoe meer vragen ik zou willen stellen en hoe onlogischer het allemaal wordt.

We proberen te helpen waar we kunnen, we proberen de mensen op te vangen, maar dat lost de problemen niet op. De problemen komen juist mee. Bommen "droppen" lukraak op plaatsen waar men denkt dat de "vijand" zit, is ook niet bepaald een oplossing. Praten blijkbaar even min. En toch vinden we telkens andere "prioriteiten".

Het is precies of we alles willen opschuiven,: "morgen", "het zal wel over gaan"...