De mythe van de blaffende kinderen


De benoeming van Ketanji Brown Jackson tot opperrechter verliep niet zonder slag of stoot. De Republikeinse Partij laat haatzaaiers steeds vaker begaan, schrijft Pim Raes.


‘Play a song for Ukraine!’, riep iemand vanuit het publiek. Nick Cave had nog maar één nummer gespeeld in het Kings Theatre, en het was al zover. In het ‘woke’ Brooklyn krijgen artiesten wel vaker suggesties toegeschreeuwd. ‘Oké’, bromde Cave vanachter zijn piano*, en hij zette het volgende nummer in.

Door liedjes aan Oekraïne op te dragen, creëer je hoogstens een schijn van medeleven, zoals ook de blauwe en gele spots op de statige bovenkant van de Empire State Building dat al enkele weken doen. Cave leek dat te beseffen en maakte verder geen woorden vuil aan de oorlog: het geweten sussen van een publiek dat 80 dollar over had voor een concert, hoefde niet voor hem. Het was een vreemd moment, maar liever vreemd dan vals.

De westerse aanpak van de oorlog in Oekraïne voelt vaak huichelachtig aan. Want zolang Poetin niet rechtstreeks gestraft wordt, zal de oorlog nooit helemaal over zijn. Zelfs niet als hij zijn troepen terugtrekt.


Dwaze haatzaaierij

In Amerika vormt een gebrek aan accountability* al langer een probleem. De elites, Donald Trump voorop, blijven wegkomen met hun misdaden, en de vrijheid van meningsuiting gaat steeds minder hand in hand met aansprakelijkheid. De overvloed aan dwaze haatzaaierij is helaas zo groot geworden dat aansprakelijkheid afdwingen nog zelden lukt. Met de historische benoeming van Ketanji Brown Jackson is er nu een bekwame, minzame opperrechter die daar hopelijk ooit iets aan kan doen – ondanks de conservatieve meerderheid in het Supreme Court.

In de Senaatscommissie, waar ze afgelopen week op de rooster werd gelegd, droop het gif van de muren. ‘KBJ’ kreeg uit Republikeinse hoek vragen als ‘wat is een vrouw?’ en ‘zijn baby’s racistisch?’. Ze werd weggezet als vijand van de politie, als radicaal-links, als een hulpje van terroristen en zelfs van nazi’s. Als ze erbij was geweest in Nürnberg ‘had ze hen beschermd’, sneerde senator Tom Cotton.

Alsof dat nog niet gortig genoeg was, moest ze zich ook verdedigen voor haar ‘softe’ veroordelingen in een aantal zaken rond kinderporno. Wie voor KBJ’s aanstelling zou stemmen, was volgens het radicale parlementslid Marjorie Taylor Greene ‘pro-pedophile’. Daarmee bedoelde Greene overigens ook de drie Republikeinse collega’s die meestemden met de Demo*craten.


Miauwen op school

Dat de Republikeinen elk publiek forum aangrijpen om een cultuuroorlog te voeren, is niet nieuw. Dat de Qanon-theorie, die stelt dat de Democratische Partij een kartel van pedofielen is, mainstream is bij Republikeinen, is dat wel. Ze profileren zich op een gortige manier op genderissues en seksualiteit, en soms wordt het ook totaal absurd.

Zo waarschuwden Republikeinen in verschillende staten voor een nieuwe vorm van afwijkend gedrag: steeds meer kinderen zouden zich identificeren met pluizige huisdieren. Bruce Bostelman, de state senator in Nebraska, had als eerste zijn bezorgdheid geuit over de zogenoemde ‘furries’. Hij beweerde dat leraars toelaten dat kinderen blaffen of miauwen op school, en dat ze zelfs kattenbakken in de klassen zetten. Eén kind zou zich hebben gedragen als een nukkige poes, en zou zijn gevoeg op de grond zou hebben gedaan. Even later trok Bostelman die verklaringen in, maar zijn uitspraken circuleren nog op het net.

Het klinkt van de pot gerukt, maar onschuldig is het niet. De Republikeinse stemmingmakerij wordt daarom vaak ‘performative’ genoemd. Het gaat om meer dan alleen holle woorden, zulke absurde beweringen beïnvloeden wel degelijk de realiteit. Zo werken ze verdelend. In het geval van KBJ moest je bij elke twijfelachtige claim een kant kiezen. Tegelijk kreeg KBJ een label opgeplakt dat nog moeilijk af te schudden is. Velen zullen nooit meer geloven dat ze onpartijdig is.


Don't say gay

Eind maart ondertekende Ron De*Santis, de gouverneur van de staat Florida, de ‘don’t say gaybill’ in Florida, een vage wet die leraars verbiedt om les te geven over holebi’s. De nieuwe focus van de Republikeinen richt nu dus al concrete schade aan. Voor lgbti-kinderen of -ouders zijn de gevolgen groot.

Ook Disney, de grootste werkgever in Florida, ziet dat gelukkig in. Het sprak zich uit tegen de wet en kreeg het daardoor aan de stok met DeSantis, die er alles aan doet om Trump langs rechts in te halen. De woordvoerder van DeSantis tweette dat iedereen die tegen de wet is ‘wellicht een “groomer” is’, iemand die het vertrouwen van kinderen probeert te winnen, met seksueel misbruik als doel. Zover is het dus gekomen met de Republikeinse Partij. Oké, het gaat vooral over de extreemrechtse vleugel van de partij, maar de partijtop laat de ranzigste haatzaaiers gewoon begaan.

Zoals Trump bewees, begint de aftakeling van de democratie met stemmingmakerij. Als niemand aansprakelijk wordt gesteld, eindigt het met geweld. De horror in Oekraïne en de doorgeschoten ranzigheid van de Republikeinen doen dat besef hopelijk groeien. Een peiling gaf aan dat nog slechts zes procent van de Amerikanen Vladimir Poetin een aanvaardbare figuur vindt. Hopelijk zijn de Amerikanen dit najaar ook slim genoeg om de Republikeinen aan de stembus aansprakelijk te houden voor hun houding in de Oekraïneoorlog én voor hun toenemende agressie. Dat Ketanji Jackson Brown maar met een kleine meerderheid in de Senaat werd aangesteld, wijst er nog maar eens op hoe belangrijk de midterms, de Congresverkiezingen in november, worden.


DS, 11-04-2022 (Pim Raes)