Hoogbejaarde kankerpatiënten die in een terminale fase zijn beland, krijgen hierover niet altijd informatie van hun arts.

Op vraag van de familie of omdat de arts het in bepaalde gevallen niet aangewezen vindt. ”Uit mijn onderzoek blijkt nu dat 80% van de oudere patiënten net opgelucht reageert na de diagnose”, vertelt Jasmine Andries, palliatieve psychologe in het Antwerpse ZNA Hoge Beuken.

Jasmine Andries onderzocht hoe oudere kankerpatiënten het zogeheten slechtnieuwsgesprek beleven en ging na welke factoren die ervaringen bepalen. ”Tijdens gesprekken in vijf Antwerpse ziekenhuizen merkte ik dat sommigen niet waren ingelicht over hun palliatieve situatie. Ze zijn al zo oud, laat ze nog wat genieten zolang het kan, is de redenering die daarbij gehanteerd wordt door familie, artsen en paramedici. Terwijl dit ingaat tegen de wet op de patiëntenrechten, die dokters verplicht om aan de patiënt informatie te geven over zijn gezondheidstoestand. Op die manier krijgt hij geen keuze over wat hij met de laatste maanden van zijn leven nog wil doen maar wordt die beslissing door anderen genomen”, zegt Andries.

Roland D’ Haeyer, diensthoofd geriatrie en hoofdgeneesheer van ZNA Hoge Beuken in Hoboken begeleidde de studie. ”Slechtnieuwsgesprekken met oudere patiënten komen stilaan uit de taboesfeer. Er bestaat nauwelijks onderzoek over hoe patiënten er emotioneel mee omgaan”, stelt hij vast. ”Ruim 90% van de hoogbejaarde terminale patiënten brengen we op de hoogte van hun situatie. Soms worden uitzonderingen toegestaan als het gaat om patiënten die zwaar dement zijn. Zij reageren vaak erg negatief en geschockt op die boodschap. Ook als de familie halsstarrig weigert dat we de zieke inlichten, stellen we zo’n gesprek uit”, legt dokter Roland D’ Haeyer uit. ”Bij hoogbejaarden brengen we eerst de partner of familie op de hoogte. Zodat zij nadien mee de patiënt kunnen opvangen. Dat verloopt anders dan bij jongere patiënten.”
“De meeste ouderen zijn mentaal veel veerkrachtiger dan wordt aangenomen.”


”De belangrijkste uitkomst van dit onderzoek is dat de overgrote meerderheid van de bejaarden emotioneel rustiger is zodra ze weten waar ze aan toe zijn. Familie, maar ook artsen zagen dat niet altijd in. Maar de meeste ouderen zijn mentaal veel veerkrachtiger dan wordt aangenomen”, concludeert D’Haeyer.

De eerste reactie na het horen van de diagnose is er een van ongeloof. ”Mensen zijn emotioneel en teneergeslagen. De meesten kijken na die eerste shock niet anders tegen het leven aan. Als dat wel zo is, willen ze vooral nog meer genieten, tijd doorbrengen met de familie, conflicten bijleggen of financiële zaken regelen. Uitgebreider onderzoek hierover is zeker nog nodig ”, besluit Jasmine Andries.


Iedereen heeft het recht te weten hoe het met hem gesteld is. Maar voor sommige mensen kan de waarheid hard aankomen en laten ze daardoor de moed zakken. Het heeft voor hen toch geen zin meer. Ik begrijp dat sommige patiënten het slechtnieuwsgesprek uit de weg gaan.
Andere mensen zullen juist regelingen treffen.
In sommige gevallen zouden de artsen best de wijze raad van familieleden opvolgen. Ik ken een geval waar de arts dit beter ook had gedaan.
De zonen van mijn buurman hadden de arts gevraagd hun vader niet in te lichten dat hij slechts nog twee maanden te leven had, ze wisten dat hij anders de moed zou laten zakken. De arts heeft hun advies niet gevolgd en mijn buurman is snel achteruit gegaan. Hij had de moed opgegeven omdat het toch geen zin meer had. De zonen zullen het de arts nooit vergeven.


Bron
Gazet Van Antwerpen
17/01/08

Ik zou het heel erg vinden als ik niet zou weten dat ik kanker had. Als ik dit wel zou weten, zou ik echt alles doen wat ik leuk vind, om nog te genieten van de laatste dagen. Ik vind dat iedereen het recht heeft om dit te weten. Ik vind niet dat artsen alleen mogen beslissen of ze het de patiënt vertellen of niet. Dat de keuze bij familieleden wordt gelegd kan ik nog wel begrijpen. Deze mensen kennen je als de beste en weten ook (meestal) hoe je gaat reageren op de situatie. Maar toch vind ik dat iedereen zou moeten weten hoe hij er zelf voor staat. Je hebt hier toch recht op!

Er bestaat een grote variatie in de manier waarop ongeneeslijk zieke patiënten het slechte nieuws over hun levenseinde willen vernemen van de arts. Dat blijkt uit een studie van de onderzoeksgroep Zorg rond het Levenseinde van de Vrije Universiteit Brussel (VUB). "De ene wil alle mogelijke informatie op een onverbloemde wijze, terwijl de andere vermijdt om de harde waarheid te aanhoren."

Onderzoekers Dr. Reginald Deschepper en Prof. Dr. Luc Deliens voerden gesprekken met terminaal zieke patiënten, artsen en hulpverleners. Bedoeling was te achterhalen welke de barrières zijn die kunnen verhinderen dat patiënten optimaal geïnformeerd worden over hun toestand.

Uit dat onderzoek blijkt onder meer dat patiënten de overtuiging blijven hebben dat artsen een gebrek aan tijd hebben om alles uit te leggen. Terwijl artsen er ook rekening mee houden dat patiënten zaken verkeerd kunnen begrijpen. Artsen vinden bijvoorbeeld dat liegen onder geen beding kan, maar toch menen sommigen dat "het niet altijd moet uitgesproken moeten worden".

De onderzoekers besluiten dat het "doseren van de waarheid" de voorkeur krijgt van veel patiënten en artsen, maar dat het toch ook zekere risico's inhoudt. "Valkuilen zijn bijvoorbeeld het achterhouden van informatie of een te paternalistische houding, waarbij de arts al te zeer voor de patiënt beslist", klinkt het. (belga/sps)
http://www.hln.be/hln/nl/962/Gezond...er-ziekte.dhtml

Ik vind ook dat er een enorm verschil is tussen de manieren waarop mensen willen worden ingelicht. Persoonlijk zou ik duidelijk willen weten waar ik sta, maar ik kan me al inbeelden dat zulk nieuws voor sommige mensen alle zin om verder te leven beneemt. Toch is het moeilijk om in te schatten welke mensen nu exact willen weten hoe het met hen is gesteld en welke mensen opteren voor de halve waarheid.
Stel je voor dat je op de vragenlijst voor je medisch onderzoek een bolletje mag inkleuren over hoe het nieuws gebracht moet worden...