Emo Night in Antwerpen: Hoe het emo-genre herrijst uit zijn as

Kilo’s eyeliner en zorgwekkende lyrics. Het muziekgenre emo kent een wederopstandig. Ook ons land gaat met de Emo Night Antwerp voor de bijl. “We hadden hooguit dertig man verwacht.”
Het is twee uur ’s nachts en ik sta in een doorweekt Whitney Houston T-shirt tussen mensen die met een gelukzalige glimlach op hun gezicht schreeuwen dat ze dood willen. Overal om me heen zijn innige omhelzingen. Een meisje werpt zichzelf op de vloer. Dit is geen sekte. Dit is Emo Night.

De kans is groot dat u emo enkel kent van de poppy-pathetische riedels die begin jaren tweeduizend de hitlijsten domineerden. Van toen u op een housewarming dronken “Welcome To The Black Parade” meeschreeuwde. Van die ene klasgenoot waarvan niemand zeker was of ze wel een linkeroog had omdat dat steeds bedekt werd door haar zwart en roze geverfde haar. Van overgevoelige MSN-statussen en uw neefje dat plots met eyeliner op het familiefeest verscheen.* De Daily Mail noemde het een “obscure death cult”, i-D beschreef het als “de laatste echte subcultuur” en H&M noemde het “onze nieuwe zomercollectie”. Van “commerciële sell-outs” tot “euh, technisch gezien is dit toch poppunk?” - vijftien jaar geleden was emo veel dingen, maar cool was het niet.

Revival

Anno 2018 is het tij duidelijk gekeerd. Eén van de hipste feestjes in Los Angeles is ‘Emo Night’, gestart als een nostalgische caféavond onder vrienden die al snel uit zijn voegen barstte. Vandaag reist het feestconcept heel de Verenigde Staten rond, met DJ-sets van bekende emobands als publiekstrekker. Dat leest u goed: de jongens van Underoath treden er niet op, ze draaien er plaatjes van hun collega’s. En dat is gigantisch populair.

Geïnspireerd door het Amerikaanse succes stampte Nina De Jong samen met Yentl Reynders in april de Belgische vertaling uit de grond: Emo Night Antwerp. “We hadden ons verwacht aan hooguit dertig man, maar de 350 tickets waren snel de deur uit”, aldus De Jong. “Ook deze tweede editie (waar de Amerikaanse band State Champs komt draaien, KS) is uitverkocht. Emo is duidelijk aan een revival bezig. Zélfs in België.”

Die revival laat zich overal in de culturele wereld voelen. Verse emobands steken de kop op en de oude garde komt met nieuw materiaal. De meest recente cd van Dashboard Confessional werd door de Serieuze Amerikaanse Nieuwspublicatie The Atlantic op maar liefst vier pagina’s besproken. Populaire hiphoppers Lil Pump en Lil Uzi Vert zijn met hun looks en lyrics als “all my friends are dead/push me to the edge” een rechtstreekse reïncarnatie van de scenekids van weleer. Skrillex wisselde zijn draaitafels (en miljoenen) in voor een hereniging met zijn band From First To Last.*Zelfs A$ap Rocky, de rapper die u kent door gulden zinsnedes als “I love bad bitches that’s my fucking problem” liet aan de muziekshow Open Late weten dat hij werkt aan een plaat met “some real emo retro-infusion motherfucking 2018 shit, man”. Liefst in samenwerking met Morrissey. Jawel, dìè Morrissey.

Is dit ook al emo?

Ook in de Antwerpse feestzaal Kavka lijkt het genre springlevend.*“Ik wou dat ze toen ik zestien was ook zo’n feestjes organiseerden”, zegt Tine, die zichzelf als “voormalig emo” omschrijft. De zwarte haarverf heeft ze ondertussen opgeborgen “want op een gegeven moment moet je gaan werken hé”, maar Emo Night blijkt toch een gevoelige snaar te raken. “Ik dacht dat de scene dood was, en zie mij nu, 28 jaar en nog altijd aan’t gaan op A.F.I.”*Wijnand (31) en zijn vrienden komen zelfs speciaal van Amsterdam afgezakt voor Emo Night. “Het voelt een beetje als feesten op je eigen Spotify-favorieten, maar dan op shuffle. Ik hoop dat Funeral For A Friend gespeeld wordt”. Vanuit de zaal klinkt een meerstemmige oerkreet wanneer de herkenbare beginriedel van The Killers’ Mister Brightside door de boxen geworpen wordt. Slechts een enkeling durft het opwerpen: “Is dit nu òòk al emo?”

Lekker, een hamvraag zonder hapklaar antwoord.
*Volgens Andy Greenwald, auteur van het boek Nothing Feels Good: Punk Rock, Teenagers and Emo is de oorsprong van het emo ‘nogal mysterieus’. Dat is niet overdreven. Er zijn zelfs mensen die claimen dat Pet Sounds van The Beach Boys de eerste emoplaat was. Niet véél mensen, maar toch, mensen. Doorgaans wordt er echter van uitgegaan dat de fundering werd gelegd in 1985, toen Rites Of Spring zich afscheurde van de traditionele hardcorescene met hun melodische gitaarsound en lyrics die hun innerlijke strijd beschreven. Zij inspireerden bands als The Get Up Kids, Jawbreaker en Dashboard Confessional die halverwege de jaren negentig plots uit hun stoffige garages en muffe kelders naar grote clubs werden gehaald.*

Platenbazen hadden na het succes van Nirvana immers geleerd de indie-scene in de gaten te houden en veelbelovende kids contracten onder de neus te schuiven. Sindsdien heeft het genre zichzelf al zodanig vaak heruitgevonden dat wij als cultuurjournalisten liever vanuit een middelbare school livebloggen dat de nieuwste van Ariana Grande“nogal minnetjes” is, dan dat we ons gaan mengen in de gigantische semantische discussie over wat emo exact is – en vooral: niet is.

Pity Fest

Op Emo Night is er gelukkig geen plaats voor purisme. Fall Out Boy (volgens Boze Mensen Op Internetfora nochtans de doodsteek van het genre) wordt vrolijk gemixt met anciens als Sunny Day Real Estate of de jonge garde van Neck Deep. “Ik ga straks zelfs Kelly Clarkson draaien”, schokschoudert De Jong. “Emo is al lang niet meer restrictief, het gaat om muziek die bepaalde gevoelens losmaakt bij mensen. Dat merk je ook aan de sfeer.”

Emo Night maakt van ‘pity fest’ een badge of honour. Iedere song wordt een strijdkreet en mensen nemen elkaar innig vast op lyrics als “I apologize for bleeding on your shirt”. Fien (29) is hier alleen. “Ik was even zenuwachtig, maar ik heb meteen vrienden gemaakt. Het samenhorigheidsgevoel is echt enorm.” Een jongen veegt het zweet van onder zijn muts die hij ondanks de broeierige temperatuur in de zaal niet afzet. “Dit is een beetje groepstherapie, maar dan goedkoper hé”, lacht hij.*

“Toen we Emo Night voor de eerste keer organiseerden dachten we dat het vol eind-twintigers en dertigers zou lopen, maar er waren verrassend veel jonge mensen aanwezig”, zegt Nina De Jong. Ook nu spot ik tieners met truien van The Hotelier of The Story So Far, al schreeuwen ze ook de oldies allemaal luidkeels mee. “Mijn oudere zus liet mij al in de kleuterklas naar My Chemical Romance luisteren”, zegt Hannah (18). “De boodschap in die muziek is vandaag toch nog altijd superrelevant?” vult Yana(18) aan .*Effectief. Of je nu in Milwaukee of in Middelkerke woont, dertig of dertien bent: gevoelens van eenzaamheid, wanhoop en revolte zijn niet gebonden aan afkomst, geslacht of leeftijd. Ze zijn universeel en lijken vandaag meer dan ooit te resoneren.

Er bestaat dan ook een complottheorie dat emo een wederopflakkering kent telkens Amerika een Republikein op de meest comfortabele stoel in het Witte Huis plaatst. Met andere woorden: George Bush ligt aan de oorsprong, zijn zoon schonk ons Panic! At The Disco en dankzij Donald Trump kwam Brand New eindelijk met een gloednieuwe plaat. Vlak na Trumps verkiezing lanceerde de band The Maine niet toevallig gelijkaardige rode petjes met het opschrift ‘Make America Emo Again’. Eerlijk? Van alle wetsvoorstellen die er tegenwoordig uit de US of A komen aangewaaid lijkt deze ons nog het meest constructief.

Bron: De Morgen, 5 november 2018, https://www.demorgen.be/cultuur/emo...jn-as-b749a279/