BANDA ATJEH - Van India tot Indonesië hebben mensen vrijdag met gezamenlijke gebeden, maaltijden en wakes de slachtoffers herdacht van de tsunami die vier jaar geleden in landen in de Indische Oceaan 230.000 levens eiste en talloze verwoestingen aanrichtte.

Voor velen was de herdenking een moment van bezinning over hun levens en over de voortgang van de herbouw van huizen en gemeenschappen die door de reusachtige golven werden weggevaagd.

Voor Ibrahim Musa (42) uit de Indonesische provincie Atjeh is het alsof de tsunami gisteren toesloeg, zo vers liggen de gebeurtenissen nog in zijn geheugen. 'Zelfs na vier jaar kan ik niet vergeten hoe ik mijn vrouw en baby ben verloren. Ik heb drie jaar naar ze gezocht, maar moet accepteren dat ze voor altijd weg zijn.'

Op stranden in Thailand, waar duizenden Thai en toeristen omkwamen, staken familieleden kaarsen aan en werd een ceremonie gehouden ter nagedachtenis aan de honderden niet geïdentificeerde slachtoffers.

In India spraken mensen van verschillende religieuze achtergrond gebeden uit en werden stiltemomenten gehouden.

Wederopbouw

Vier jaar na de ramp zijn honderdduizenden huizen, scholen, ziekenhuizen en bedrijven weer herbouwd. Hulporganisaties hebben miljarden euro's gestoken in reconstructieprojecten.

Toch zijn duizenden families in de regio nog altijd dakloos of verblijven in tijdelijke woningen.

dsl

kritische bespreking:
Het is goed dat zo een gebeurtenis nog steeds herdacht wordt. Wat er toen is gebeurd moet kost wat kost vermeden worden in de toekomst. Natuurrampen kunnen nooit volledig vermeden worden maar hulp en waarschuwing kunnen toch een deel van het leed lichter maken. Ook al was ik er zelf niet bij, ik was enorm geschockt van de beelden die toen op televisie te zien waren. Ik herinner me nog dat ik me echt verschrikkelijk voelde, dat ik niet begreep hoe zoiets kon gebeuren en dat ik gewoon iets wilde doen... Wat dan ook. Ik herdenk dan vandaag ook zelf de slachtoffers van de Tsunami en denk na over mijn eigen leven, net als de mensen waar hier over gesproken wordt. Ieder moet dit doen op zijn eigen manier...
Ik wens steun en sterkte aan de mensen die wel familie zijn verloren

Vier jaar geleden sloeg de Tsunami genadeloos toe in de landen rond de Indische oceaan. De beelden die toen op de televisie te zien waren liggen zelfs bij mij nog vers in het geheugen. Echt verschrikkelijk was het om te zien… . Op TV was het al erg om dit allemaal aan te zien, maar ik denk dat het voor ons onmogelijk is om ons in te beelden wat die overlevende mensen in de getroffen gebieden allemaal hebben meegemaakt en hebben moeten aanzien.

Zo zie je ook maar dat we ondanks onze verfijnde technieken om allerlei rampen tegen te gaan, bijna onmogelijk een antwoord kunnen geven op de soms verwoestende natuur.

Ook liggen de verschillende inzamelacties nog vers in het geheugen. Op die momenten kwam het samenhorigheidsgevoel van de mens toch nog eens naar boven. Maar ondanks de vele donaties voel je je als buitenstaander toch machteloos. En ondanks het vele ingezamelde geld en hulp, hebben we toch niet alle noden van die mensen kunnen invullen. Denk maar aan de mensen die nog steeds dakloos zijn of in een tijdelijke woning wonen of nog erger … aan de mensen die van het ene moment op het andere al hun dierbare verloren. Die pijn zullen we nooit kunnen omzetten met het geld dat we stuurden.

Om nu even terug te komen op het artikel. Ik vind het niet meer dan normaal dat zulke tragische gebeurtenissen jaarlijks herdacht worden. Voor ons zou het ook niet slecht zijn om nog eens terug te denken aan die ramp en zelf te beseffen dat ons ook zulke fatale gebeurtenissen zouden kunnen overkomen.