De busramp in het Zwitserse Sierre op 13 maart 2012, waarbij 28 doden vielen - onder wie 22 scholieren uit Lommel en Heverlee - was geen ongeval. Het was het gevolg van een bewuste handeling van de chauffeur die het antidepressivum Seroxat gebruikte en een wanhoopsdaad pleegde. Dat is de stelling van Douglas De Coninck, onderzoeksjournalist bij De Morgen.

De Coninck stelde zijn boek De busramp in Sierre: 1 pil, 28 doden (uitgegeven bij Manteau) vanmiddag voor in de KVS in Brussel.

Het boek reconstrueert de fatale rit onder meer op basis van de laatste sms'jes van de chauffeur, de verklaringen van de kinderen in de bus en gegevens van de tachograafschijf. Met die schijf konden onderzoekers de snelheid nagaan waarmee de bus tegen de muur in de tunnel van de Zwitserse autoweg reed.

Een studie wijst bovendien op de gevaarlijke nevenwerkingen van het antidepressivum dat de chauffeur slikte en waarvan hij het gebruik aan het afbouwen was.

Copiloot Germanwings

"Het is vooral wanneer je alle elementen op een rijtje zet, dat duidelijk wordt dat hier iets anders dan toeval in het spel is", zegt De Coninck. Hij vindt in het boek ook een tiental gelijkenissen met de wanhoopsdaad van copiloot Andreas Lubitz die in maart 2015 een vlucht van Germanwings met opzet liet neerstorten in het zuiden van Frankrijk.

Op de persconferentie bij het verschijnen van het boek kregen ook enkele familieleden van verongelukte kinderen het woord: Olga Leclercq, mama van Eline, Irla Daris, zus van Roma en Paul Schilders, papa van Luc. Ze vonden het verschijnen van dit boek een opluchting, omdat ze van het Zwitserse gerecht nooit afdoende antwoorden op hun vragen hebben gekregen en dit boek wel die antwoorden geeft.

"Hopelijk leidt dit tot een nieuw gerechtelijk onderzoek", zei Irla Daris. "We willen dat dit nooit meer kan gebeuren", zei Paul Schilders. "We willen dat andere ouders niet moeten meemaken wat wij hebben meegemaakt. Dat ons kind ons zo plots en ruw ontrukt wordt. Iets wat ons hele leven lang een litteken zal blijven."

"Geen schuldige"

Of de nabestaanden van de slachtoffers er niet op uit zijn om alsnog een "schuldige" aan te wijzen voor de dood van de 22 kinderen en 6 volwassenen, ook nu dat het Zwitserse gerecht de zaak heeft geseponeerd? "Nee, dat is beslist niet zo", zegt Gerlinde Daris, de moeder van Roma. "De chauffeur is geen schuldige in onze ogen. Hij is evengoed een slachtoffer als onze kinderen. Wat we wél zoeken is een verklaring van hoe die busramp is kunnen gebeuren. De antwoorden die het Zwitserse gerecht niet heeft willen geven, of die ze zelfs hebben achtergehouden, geeft Douglas De Coninck wel."

"Douglas legt in het boek uit dat de chauffeur met een snelheid van 100km/u de tunnel van de autoweg is ingereden, dat hij dan een ruk naar rechts aan zijn stuur heeft gegeven waardoor de bus de pechhaven is ingereden, daarbij een stoeprand van 18 cm overschrijdend. En op de camerabeelden van het ongeval gaan niet één keer de remlichten van de bus aan. Dat wijst er toch op dat de bestuurder récht op die muur is ingereden? "

Niet-onderzochte mms'en

Bovendien heeft het Zwitserse gerecht niet de twee mms'en (multimedia messages) willen onderzoeken die de chauffeur twee uur en een half uur voor de fatale impact via Mobistar naar zijn vrouw heeft gestuurd", zegt Irla Daris, de zus van Mona. "We kunnen reconstrueren dat er een toespeling werd gemaakt op 'de laatste rit voor Toptours', maar de specifieke betekenis van 'de laatste rit' is dus nooit onderzocht."

Heeft de weduwe van chauffeur Geert Michiels ook meegewerkt aan het boek? "Ik heb haar heel vaak via e-mails en sms'en gevraagd om mee te werken, maar ze is er nooit op willen ingaan", zegt Douglas de Coninck.

Bron:
http://www.demorgen.be/binnenland/-...ffeur-b6078a0f/
07-03-2016

Eigen mening:
Velen zaten in de onzekerheid na het busongeval dat plaatsvond in Sierre, Zwitserland. Doordat er nu iemand kan zeggen dat het geen ongeval was en dit ook nog eens kan aantonen aan de hand van sms'en, verklaringen, gegevens... zorgt voor opluchting. Opluchting bij de betrokken scholen, opluchting bij de nabestaanden. Ik vind het een goed idee dat Douglas De Coninck dit alles heeft samen gegoten in een boek. Ouders, nabestaanden, buitenstaanders kunnen er antwoorden en bijgevolg ook troost in vinden als ze dat nodig achten. Het komt wel hard aan, te weten komen dat het geen ongeval was waar misschien wel jouw kinderen bij betrokken waren. Ik vind het beangstigend om te lezen hoeveel gelijkenissen er kunnen zijn met andere zaken. Dat de ouders van de verongelukte kinderen volledig achter het boek staan, vind ik mooi. Ze durven zeggen dat ze opgelucht zijn te weten wat er nu juist speelde, omdat ze in eerste instantie nooit echte antwoorden hebben gekregen. Bovendien duiden ze geen schuldige aan. Ze zien de buschauffeur ook als een slachtoffer. Ik denk niet dat iedereen hier zo over denkt.