Van de Belgen leeft 14,6 procent onder de armoedegrens. Dat blijkt uit het eerste Federaal Jaarboek Armoede dat donderdag werd voorgesteld. Vooral jongeren en ouderen lopen een zeer hoog armoederisico.


De armoedegrens, dat is in concrete cijfers: 973 euro per maand voor een alleenstaande en 2.044 euro voor een huishouden van twee volwassenen en twee kinderen. Bijna 15 procent van de Belgen kwam daar in 2010 dus niet aan, zo blijkt uit het rapport.

Bij de kwetsbaarste groepen, jongeren en ouderen, ligt dat cijfer nog een stuk hoger. Bijna 20 procent van de 65-plussers is arm. Bij jongeren tot 15 jaar is dat 18,5 procent.

De hoge cijfers zijn onrustwekkend, zeggen de auteurs van het Federaal Jaarboek Armoede. Mensen die hun kindertijd in armoede doorbrengen, lopen immers significant risico om gedurende hun volwassen leven ook in de armoede te belanden.

'Armoede tast niet alleen hun wijk aan, maar ook hun intimiteit, hun psychosociaal leven en de relaties met hun ouders en leeftijdgenoten', klinkt het. Hoewel het armoederisico in België bij ouderen hoger is dan in onze buurlanden, is de armoede minder ’diep’ dan het Europese gemiddelde.

Staatssecretaris voor Armoedebestrijding Maggie De Block (Open Vld) wil het jaarboek gebruiken als werkdocument voor de coördinatie over armoede met de verschillende beleidsniveaus.

Ze beloofde donderdag alvast maatregelen voor drie prioritaire groepen: kinderen, alleenstaande ouders en mensen die ver staan van de arbeidsmarkt.

Bron: De Standaard

Eigen mening
Het is toch wel schrikken dat liefst 15 procent van de Belgische bevolking onder de armoedegrens leeft. Vooral het gegeven dat jongeren, ouderen en alleenstaande ouders het slachtoffers van armoede worden vind ik zorgwekkend. Ik heb toch al gemerkt dat, wanneer jongeren in armoede opgroeien, dit fenomeen zich voortzet tijdens hun verdere leven. Ze zitten als het ware vast in een spiraal van armoede, waar ze maar moeilijk uit blijken te geraken.
Toch denk ik dat er voldoende verklaringen te vinden zijn waarom er zoveel mensen onder de armoedegrens leven. Enerzijds zijn de levensnoodzakelijke middelen, ik denk hierbij aan voedsel, nutsvoorzieningen en huishuur,... alsmaar duurder geworden. Anderzijds zijn de lonen en de pensioenen niet in verhouding gestegen zodat de prijsstijgingen niet langer opgevangen kunnen worden.

Armoede is een groot probleem. Ik denk echter dat we als maatschappij moeten kiezen. We kunnen niet allemaal zeggen: "Help, armoede is slecht en het moet opgelost worden." om dan langs de andere kant op socio-economisch rechtse partijen te stemmen. Die partijen hebben namelijk allemaal hetzelfde standpunt: "Ieder voor zich en God voor ons allen." Ik zie het persoonlijk als een grote tegenspraak in onze maatschappij. Ik merk vaak genoeg dat ik alleen sta in politieke discussies, omdat ik nog geloof in links, in socialisme. Ik geloof nog in Liberté, égalité, fraternité . Helaas is enkel het eerste nog belangrijk voor de mensen. Gelijkheid hoeft niet meer, want geen haan kraait er naar als we zien dat onze maatschappij nog steeds opgedeeld is in klassen. Broederschap is al volledig uit den boze. Als we het gevoel hebben dat we één cent te veel geven aan mensen die het meer nodig hebben, dan zijn we verontwaardigd.
Dus mensen het is kiezen of delen. Het is egoïsme of solidariteit, beide kan nu eenmaal niet.

Nou...

Heel ons sociaal-democratisch model is juist gebaseerd op het feit dat welbegrepen eigenbelang gelijk kan sporen met mechanismen van solidariteit, op voorwaarde dat de gemeenschap in hoofde van de staat bepaalde corrigerende mechanismen kan, mag en ook moet opleggen! Ik vind dat een prima model: ik heb namelijk helemaal geen zin om mij in te schrijven in een (post-)communistisch model waarbij het initiatief en de creativiteit van het individu door een collectiviserend overheidsapparaat veel te sterk aan banden wordt gelegd!

Dat gezegd: ik denk inderdaad dat het begrip 'solidariteit' redelijk uitgehold wordt als al van op voorhand duidelijk is dat omwille van politiek-populistische redenen vooral niet mag gezegd worden dat solidariteit meestal impliceert dat het in het eigen (kortetermijnbelangen-)vlees snijdt, wil het ook maar een beetje effectief zijn! Het verhaal van 'win-win' wordt naar mijn zin al te veel voorgesteld als alleen-zaligmakend op dit vlak...

Tegelijk wil ik evenmin voorbij gaan aan het argument dat 'solidariteit' niet vereenzelvigd kan en mag worden met een bodemloos vat: de genoemde solidariteit moet m.i. noodzakelijkerwijs ingeschreven worden in een tijdskader met eindperspectief, wil het de bevolking nog enigszins kunnen motiveren om haar duit in het zakje te (blijven) doen! Anders gezegd: als blijkt dat de geroemde 'solidariteitsgelden' enkel en alleen (moeten) dienen om een systeem in stand te houden waarbij de ontvanger zich kan (blijven) wentelen in een afhankelijkheidspositie, dan kan ik ook best begrijpen dat de donateurs hier na een tijd hun buik van vol krijgen (omvang vergelijkbaar met die van De Wever, al is hij naar het schijnt wel aan het letten op zijn gewicht)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Ik heb net het gevoel dat rechtse partijen dit laatste willen wegnemen uit ons systeem. Je kan als politieker er toch niet beter aan doen dan te zeggen dat je alle belastingen (en corrigerende mechanismen) afschaft. De staat zou niet meer mogen ingrijpen en dan probeert men de mensen te zeggen dat je door ongelimiteerde zelfverrijking goed doet voor de ganse gemeenschap. We leven op een planeet met gelimiteerde middelen, het lijkt me dan ook logisch dat als de één veel heeft, de ander het met veel minder moet doen. Of gaan we ergens op magische wijze meer middelen kunnen produceren zodat iedereen zichzelf kan blijven verrijken?

Solidariteit plaats ik niet in een creatieve of persoonlijke context, ik heb het hier vooral dan over het louter economische. Ik pleit niet voor een beperking van persoonlijke vrijheden, maar persoonlijke vrijheid kan toch niet het grote einddoel zijn voor elk individu in de maatschappij. Als dat het geval is, in welke mate spreken we dan nog wel over een samenleving? En laat ons toch ook niet vergeten dat armoede zoals we dat kennen wél degelijk initiatief en creativiteit aan banden legt. Als je geen geld hebt, geraak je ook nergens meer in onze samenleving. Het gebeurt veel subtieler dan bij communisme, maar kapitalisme kan evengoed je persoonlijke vrijheid beknotten. Iedere Belg is namelijk gelijk voor de wet, maar de rijke is toch net iets gelijker dan de arme, of zie ik dat verkeerd?