Zwarte piet


De verkiezingsnederlaag op 10 juni maakt van Frank Vandenbroucke bij de oude garde van de SP.A een schietschijf. Bizar.


De electorale dreun die de SP.A op 10 juni heeft gekregen, zorgt voor verwarring in de geesten van de Vlaamse socialisten. Ook de vroegere boegbeelden Louis Tobback, Willy Claes, Freddy Willockx, Louis Vanvelthoven, Norbert De Batselier en Steve Stevaert hebben zich samen met ontslagnemend voorzitter Johan Vande Lanotte over het verkiezingsdebacle gebogen.

Tijdens hun bijeenkomst, waarover de krant De Morgen werd getipt, vonden de voormalige kopstukken het niet nodig om te wachten op de analyse die Patrick Janssens van de mislukte campagne zou maken. Zou, want Janssens heeft de handen vol in Antwerpen. In zijn plaats voeren nu Koen Pelleriaux en Milan Rutten de opdracht uit. Maar de kritiek dat Janssens als campagnebrein niet de juiste man is om een rapport over het eigen falen te maken, zal daarmee niet verstommen. Rutten is nationaal campagneleider van de SP.A, VUB-socioloog Pelleriaux is adviseur van Vande Lanotte.

Die laatste krijgt van Tobback, Stevaert en co. blijkbaar geen oorvijg omdat hij na 10 juni afstand van de Franstalige socialisten heeft genomen en een hervorming van de staat 'een absolute voorwaarde voor de groei van links' heeft genoemd. De zwarte piet wordt doorgeschoven naar Vlaams minister Frank Vandenbroucke. De kritiek aan zijn adres is niet mals: te Vlaams, te veel tjeef, te streng, te zuur, niet gezellig genoeg. Vandenbroucke moet ook dringend leren luisteren, want zijn persoonlijke verkiezingsresultaten zijn al tien jaar niet om over naar huis te schrijven. Kortom, als nummer één van de Vlaamse socialisten in de Vlaamse regering zet hij een beeld van de SP.A neer dat de nestoren absoluut niet zint.

Hun uithalen wekken minstens de indruk dat sommigen met hun toenmalige partijvoorzitter nog enkele persoonlijke rekeningen uit de onfrisse Agusta-saga willen vereffenen. Anderen zijn een open brief van Vandenbroucke uit oktober 2004 niet vergeten. Daarin was hij niet alleen scherp over het gebrek aan een krachtdadige aanpak van de vergrijzing door Paars en zijn partijgenoten in die federale regering, hij pleitte er ook voor om CD&V mee te nemen in een klassiek driepartijenkabinet.

Wat Vandenbroucke in elk geval niet verweten kan worden, is dat hij in het 'scharnierjaar' 2004 de financiering van de vergrijzing in de komende decennia hoog op de agenda heeft geplaatst. Voordien kreeg hij in zijn periode op Sociale Zaken de budgettaire tanker van de ziekteverzekering met moeite in beweging, maar hij zette wel door met een medische maximumfactuur. En als Vlaams minister van Onderwijs en Werk voert hij in die twee domeinen al drie jaar een consequent beleid van gelijke kansen (sinds Janssens toch de politieke corebusiness van de SP.A), maar ook van rechten en plichten. Zijn Den Haag-lezing over een sociale staatshervorming begin dit jaar was bovendien een logische vertaling van dat beleid, en geen uiting van Vlaamse scherpslijperij.

Desondanks blijkt uit het onderonsje van de oude(-re) garde dat de SP.A zich in de aanloop naar de Vlaamse verkiezingen in 2009 het best herpakt door nu de eigen sterkhouder in de Vlaamse regering zwaar te tackelen. Je hoeft geen socialist te zijn om te vinden dat dit te gek voor woorden is.


Knack, 10-07-2007 (Patrick Martens)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB