Het voetbal leerde niets van ‘Schone Handen’


Mehdi Bayat wordt bondsvoorzitter en Unibet hoofdsponsor van Club Brugge. Frank Van Laeken stelt vast dat het Belgisch voetbal een amorele sector blijft.


Beeld u even in dat ik bij het begin van dit artikel een vierkant in de lucht teken, zoals de scheidsrechter dat doet als hij in zijn oortje de suggestie krijgt van de videoreferee om naar het scherm naast het veld te komen kijken. Ik doe dat hier met u, voor twee fases van de afgelopen week.

Op zaterdag 22 juni werd Mehdi Bayat met vijftien stemmen tegen zeven verkozen tot nieuwe voorzitter van de Koninklijke Belgische Voetbalbond, als opvolger van de onzichtbare compromisfiguur Gérard Linard. Bayat genoot de steun van de vertegenwoordigers van het Franstalige amateurvoetbal en de Pro League. Ik vind dat bedenkelijk. Niet omdat Bayat, net als zijn voorganger, geen woord Nederlands spreekt. Niet omdat Bayat niet de Belgische nationaliteit bezit: hij is een Iraanse Fransman. Niet omdat hij onbekwaam zou zijn: hij heeft als ceo van Sporting Charleroi bewezen dat hij een goede zakelijke leider is.

Mehdi is de broer van Mogi Bayat Ooit waren ze samen actief bij Charleroi, onder de hoede van hun oom Abbas. Mogi onderscheidde zich vooral door alles en iedereen voortdurend op de korrel te nemen. Daar kwam ruzie van. Mogi moest vertrekken en werd voetbalmakelaar, zo kwamen de opgebouwde connecties goed van pas. Abbas Bayat verkocht de club in 2012, waarna Mehdi algemeen directeur werd. Met Mogi als hoofdleverancier om de spelerskern te stofferen.


Rechter en partij

We weten intussen dat Mogi een van de spilfiguren is in ‘Operatie Schone Handen’. Hij wordt verdacht van witwaspraktijken en lidmaatschap van een criminele organisatie. In een rechtsstaat is ieder individu onschuldig tot het tegendeel wordt bewezen, maar de aanwijzingen dat Mogi Bayat wel degelijk in een grijze en zwarte zone actief is geweest, zijn erg groot. De man was (en is intussen opnieuw) almachtig in het Belgische voetbal. Geen toptransfer of Bayat is erbij betrokken. Als Anderlecht af wil van een speler, volstaat één telefoontje, ook al hadden ze hun huismakelaar de wacht aangezegd. Opportunisme en kortetermijndenken zijn onze voetballeiders niet vreemd, dus week Mogi Bayat uit naar Luik en is hij momenteel incontournable bij Standard. Ons kent ons.

Tien maanden geleden, toen Mogi nog bijzonder actief was op Twitter en elke deal breed uitsmeerde (selfie inbegrepen), tweette hij op de laatste dag van de zomertransferperiode: ‘Bon aujourd’hui c’est le tour de mon frère @MehdiBayat79 et @SportCharleroi.’ Versta: vandaag help ik mijn jongere broer aan wat spelers. Er bestaat dus een nauwe familiale én zakelijke band tussen de broers.

Dat moet kunnen. En het zegt niets over de eventuele betrokkenheid van Mehdi Bayat in eventuele financiële en sportieve malversaties, laten we vooral voorzichtig blijven formuleren. Vraag is wel of de voetbalbond het zich kan veroorloven om in ‘Schone Handen’-tijden iemand aan het roer te krijgen die nauw heeft samengewerkt met iemand die op z’n zachtst gezegd niet onbesproken is en van wie hij zich nooit gedistantieerd heeft. Bovendien draagt Mehdi Bayat nu drie petjes: voorzitter van de voetbalbond, prominent lid van de Pro League en clubvoorzitter.

Tegelijk rechter en partij zijn, vinden ze in het Belgisch voetbal perfect kunnen. Terwijl ons profvoetbal vooral nood heeft aan onafhankelijke bestuurders die in de gaten worden gehouden door onpartijdige toezichthouders. Een VAR, zo u wil.


Met de handrem op

Woensdag pakte Club Brugge trots uit met de naam van de nieuwe hoofdsponsor: Unibet, ‘de professionele marktleider in Sports Betting, die zich differentieert op het vlak van verantwoord spelen’. Je moet het meerdere keren lezen om het te geloven. Het staat er echt: ‘verantwoord spelen’. Gokken met de handrem op, als het ware.

Getuigenissen van gokverslaafden leren ons dat de werkelijkheid anders is. 302.000 Belgen waagden vorige voetbalzomer, met een WK in Rusland, een gokje, staat in een rapport van de Kansspelcommissie (DS 27 juni). Ze gaven gemiddeld 673 euro uit. Een half leefloon, zeg maar. Of iets meer dan de prijs van een abonnement op de hoofdtribune van Club Brugge.

Vijftien van de zestien eersteklassers liepen vorig seizoen al met de naam van een gokbedrijf op de mouw of rug rond. De enige uitzondering was Eupen, maar dat is in Qatarese handen, waar ze eerder gokken op prestige en de titel van ‘sportnatie’. Zes miljoen euro zou de Unibet-deal bedragen. Dat is bijzonder veel naar Belgische normen, zeker als je weet dat alles en iedereen hier te koop is. Clubiconen Ruud Vormer en Raoul Lambert gingen gewillig op de foto met het nieuwe shirt. Unibet komt niet op de shirts van de jeugdspelers, probeerde men bij Club te vergoelijken. Alsof die jongetjes niet zullen paraderen met een shirt waarop de naam van hun favoriete A-speler staat, mét borstreclame.

Het profvoetbal profileert zich eens te meer als een amorele en asociale bedrijfssector, die geen enkele vorm van inmenging of externe controle duldt. Wie het voor het zeggen heeft, heeft blijkbaar niets geleerd van ‘Schone Handen’. Het lijkt de bankwereld in de aanloop naar september 2008 wel. We weten hoe dát is afgelopen.

Een reclamejongen tweette gisteren: ‘Club Brugge heeft na Dexia opnieuw een gokbedrijf als shirtsponsor.’ Die zat.


DS, 28-06-2019 (Frank Van Laeken)