Akelig puriteinse wereld

Mia Doornaert


Een rijkelijk begoten soiree in de periferie van het Filmfestival van Cannes. Een man zegt aan een vrouw: ‘Je hebt grote borsten. Je bent mijn type. Ik ga je de hele nacht doen genieten.’ Hoe ontelbaar veel vrouwen hebben dat soort onnozele praat al niet gehoord wanneer de wijn is in de man, en de wijsheid in de kan? En als het dan volstaat dat opdringerige heerschap op zijn plaats te zetten, tja, dan is er toch geen man – of vrouw – overboord?

Die tijd is voorbij, zoals de Fransman Eric Brion ondervond. Hij probeerde in 2012 in Cannes Sandra Muller te versieren, de directrice van een gespecialiseerde publicatie over de mediawereld, La Lettre de l’audiovisuel. De twee hebben nooit samengewerkt, laat staan dat Muller ooit onder het gezag van Brion stond. Toen ze hem afpoeierde, heeft hij niet aangedrongen. De volgende ochtend heeft hij haar zelfs zijn verontschuldigingen aangeboden voor zijn vrijpostigheid. Er is dus geen spoor van seksuele intimidatie. En toch.

Vijf jaar later begon #MeToo in Amerika, en lanceerde Muller een campagne in Frankrijk onder de onwelluidende hashtag balancetonporc – een van de betekenissen van balancer is verlinken.

Muller opende haar #balancetonporc met een oproep aan alle vrouwen om ‘het zwijgen te doorbreken over seksuele intimidatie op het werk’. Daarop volgde een tweet met de vijf jaar oude woorden van Brion in een privégesprek. De implicatie is duidelijk: Brion is zelf een ‘varken’ geweest.

De tweet ging viraal en de wereld van Brion, die een eigen consultatiebureau had opgericht, stortte in. Klanten smolten weg, kennissen ook. Hij werd een professionele en sociale paria, kon zich niet laten horen in de hysterie van de sociale media, ging door een depressie.

In 2019 was er een lichtpunt. Hij won een proces in eerste aanlag wegens laster en eerroof. Muller moet hem 15.000 euro schadevergoeding betalen. Maar vorige week kreeg zij gelijk in beroep, in een bepaald merkwaardige uitspraak. Ook het hof van beroep oordeelde dat Mullers tweet ‘lasterlijk’ was. Maar de vrouw was van ‘goede trouw’. En er was het bredere kader: ‘het bevrijden van het woord van de vrouw’. Kortom, Brion is collateral damage.

Wat een akelig puriteinse wereld wordt dit, zeker nu overal smartphones op de loer liggen. Geen wonder dat de woke-beweging uit protestantse landen komt, uit een traditie waar zo weinig ruimte is tussen wit en zwart, tussen privé- en openbaar leven. Domme woorden in een beschonken bui, zoals van Brion, onvertogen grapjes, ze kunnen zomaar uit de privésfeer gerukt worden en ‘met goede bedoe*lingen’ op Twitter gegooid. Met de sociale dood tot gevolg. Calvijn lijkt niet ver af.


DS, 06-04-2021 (Mia Doornaert)