We horen en lezen het regelmatig in de media. Leerlingen worden steeds mondiger en voelen zich steeds 'groter'. Ze denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Ze weten goed genoeg dat als puntje bij paaltje komt een school niets tegen hen kan doen, daarom doen ze maar wat. Een leerling die zich misdraagt op school krijgt aandacht, dit is wat deze leerlingen willen. Heel veel aandacht, daar draait het allemaal om. Net zoals werd vermeld in de vorige reactie heeft dit veel te maken met de opvoeding thuis. We leven in een maatschappij waarin iedereen druk bezig is met zijn/haar eigen leven. Ons leven bestaat uit werken en we werken om te leven. Om conflicten te vermeiden (en eveneens tijd de verspillen) laten de meeste ouders hun kinderen doen wat ze willen, dit is het makkelijkst. Geen gezeur of gemompel, alleen gelukkige gezichten. Dit is echter fout. Als een kind niet leert dat hij/zij niet alles kan/mag wat hij/zij wil zal dit kind later veel problemen veroorzaken. Dit komt omdat het kind denkt dat het alles kan en mag. Het kind denkt dat hij/zij het middelpunt is van de belangstelling en dat het zich alles kan permitteren. Eveneens is er in sommige gevallen een tekort aan aandacht. Denk maar aan ouders die nooit thuis zijn, de kinderen van deze ouders willen in sommige gevallen letterlijk vechten voor aandacht. Wie thuis geen aandacht krijgt, gaat het op school zoeken. Dit leidt op zijn beurt ook weer naar probleemgedrag. Ik vind dat de schuld niet bij de leerlingen ligt. De maatschappij maakt hen zo. Misschien moeten we de oorzaken aanpakken in plaats van de leerlingen, ik denk dat dit beter en sneller zal helpen dan de leerling te berispen. Het straffen van een leerling leidt enkel tot frustraties bij meerdere partijen en zal er in vele gevallen voor zorgen dat de leerling dit gedrag steeds vaker zal stellen omdat hij/zij weet dat er toch geen zware gevolgen aan vast hangen en dat hij/zij enorm veel aandacht krijgt bij het stellen van dat specifiek gedrag.