Eerstdaags komt minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx (PS) met haar voorstellen voor een nieuwe financiering van de ziekenhuizen. Dat zal hopelijk aanleiding geven tot een fundamenteler debat over hoe we onze doorgaans voortreffelijke gezondheidszorg betaalbaar kunnen houden.

De weekendkranten boden alvast argumenten voor zo'n discussie: terwijl in deze krant gewag gemaakt werd van een onderzoek waaruit blijkt dat Vlamingen eerst willen beknibbelen op behandeling van bejaarden, terminaal zieken en mensen met een ongezonde levensstijl, luidden de collega's van De Tijd de alarmklok over de boekhouding van de ziekenhuissector.

Leg je beide onderzoeken naast elkaar, dan dringt een conclusie zich op: liever dan de solidariteit te ondergraven door de zwakste groepen de vrije toegang tot de ziekteverzekering te ontzeggen, zouden we een blik moeten werpen op de organisatie van ziekenhuizen in ons land. Het uitgangspunt is bekend: scherpe keuzes zullen hoe dan ook moeten volgen, want de gezondheidszorg vergt nu al een grote hap uit het overheidsbudget, en de kosten zullen in de toekomst nog flink toenemen als gevolg van de vergrijzing en de hoge kostprijs van nieuwe therapieën en technologieën. Maken we die keuzes niet, dan wordt solidariteit onbetaalbaar. De vraag is dus niet of we willen besparen in de zorg, maar waar we willen besparen.

En dan dient de ziekenhuissector zich aan als goede kandidaat. Niet omdat ziekenhuizen in ons land slecht beheerde geldverslinders zijn - vaak integendeel -, maar omwille van de nabijheid en alomvattendheid die we van hen verwachten. Het hospitaal is bijna een Belgisch cultuurfenomeen: we verwachten er een in elke stad en we verwachten dat het ook nog eens alle mogelijke specialismen aanbiedt. Meer nog, als er wat loos is, verblijven Belgen ook relatief lang en veel in het ziekenhuisbed, bijvoorbeeld ook bij ongecompliceerde geboortes. Goedkopere oplossingen van thuis- en nazorg blijven onderontwikkeld.

Enkele experts (over de ideologische grenzen heen) waarschuwen vandaag terecht in deze krant dat dat een luxe is die we ons niet langer kunnen permitteren. Oud-senator Marleen Temmerman, vandaag directeur bij de Wereldgezondheidsorganisatie, heeft het over een 'heropvoeding' van patiënten. We zullen moeten wennen aan een toekomst met minder ziekenhuizen, minder ziekenhuisbedden en meer samenwerking in enkele gespecialiseerde topcentra per aandoening.

Zo'n omwenteling moeten we van de plannen van minister Onkelinx niet verwachten. Een eerste aanzet naar een zuiniger financieringsmodel voor de ziekenhuissector zou evenwel al een wenselijke start zijn.

bron : demorgen.be

mening : Ik haalde dit artikel uit de categorie 'opinie' op de site van De Morgen. Het is dus een perfect artikel om een mening over te vormen. De mening van de auteur van dit artikel is vrij duidelijk. We moeten volgens hem besparen in de gezondheidszorg omdat we ons de steeds stijgende kosten niet langer kunnen permitteren. Ik ga deels akkoord met wat hij zegt. De oplossingen van thuis- en nazorg zijn inderdaad nog onderontwikkeld en de gezondheidszorg eist inderdaad een grote hap uit het overheidsbudget maar gezondheid blijft een prioriteit. Het is een goede zaak dat men op zoek gaat naar alternatieven zoals een samenwerking in specialisaties maar de gezondheidssector en zijn mogelijkheden mogen hier zelf niet onder lijden.