BRUSSEL - De Palestijnse gevangene Khader Adnan ziet geen oplossing meer. Zonder officiële aanklacht en zonder proces zit hij al meer dan zestig dagen in een Israëlische cel. Weigeren te eten is zijn ultieme wapen.
Wanneer u dit leest, is Khader Adnan misschien al dood. De man houdt sinds 17 december een hongerstaking en heeft intussen al 61 dagen niet meer gegeten. Hij wil aandacht voor de manier waarop de Israëlische veiligheidsdienst Shin Beth hem behandelt. En hij protesteert tegen zijn administratieve aanhouding, een periode van vier maanden zonder enige juridische zekerheid voor zij die erin verzeild zijn geraakt.

Op dit moment zitten 4.200 Palestijnen om veiligheidsredenen gevangen, 307 onder hen in administratieve detentie. Waarom ze worden vastgehouden, weten ze niet. Bewijsmateriaal zien ze niet, dat is ‘geheim', en een proces komt er dus ook niet.

Geen bezoek

Israël kan Palestijnen die ze als een bedreiging ziet zonder aanklacht tot zes maanden opsluiten. Daarna bekijkt een militaire rechter hun zaak. Hij kan de administratieve aanhouding onbeperkt verlengen, zonder dat hij daar een gegronde reden voor moet geven. Tijdens die administratieve hechtenis zien de gevangenen bijna niemand: hun familie mag bijna niet op bezoek en ook voor advocaten gaat de gevangenispoort niet snel open.

‘De Israëli's noemen Adnan staatsgevaarlijk, ze beweren dat hij een aanhanger van Palestinian Islamic Jihad is', zegt Mahmoud Hassan aan de telefoon vanuit Palestina. Hij is een van de advocaten van Khader Adnan. ‘Maar ze hebben geen bewijzen, alleen vermoedens.'

Hassan zegt dat Khader Adnan deel uitmaakt van een commissie die de twee Palestijnse rivaliserende partijen, Hamas en Fatah, probeert te verzoenen. En net dat doet de Israëli's steigeren. De interne verdeeldheid tussen de Palestijnen komt hen strategisch goed uit. Sinds het akkoord tussen Fatah en Hamas om samen een eenheidsregering te vormen, is Israël op zijn hoede.

Levend schild

In de nacht van 17 december haalden Israëlische militairen Adnan uit zijn huis in Araba, een dorpje vlakbij Jenin in het noorden van de Westelijke Jordaanoever. ‘Die arrestatie verliep heel bruut en gewelddadig. De soldaten gebruikten Adnans buurman als levend schild om het huis binnen te dringen. Enkele gemaskerde militairen hielden Adnans zwangere echtgenote Randa en zijn twee kleuterdochters onder schot, terwijl hij in een legerjeep werd gesleurd.'

Adnan werd naar de gevangenis van Kishon gebracht, waar geheimagenten hem ondervroegen. Ze schuwden het geweld niet. Ze bonden hem vast op een stoel, sloegen hem en trokken één voor één de haren uit zijn baard. Dat schrijft de Israëlische krant Ha'aretz, die een kritisch stuk over de behandeling van de hongerstaker publiceerde. De agenten van de veiligheidsdienst vervloekten Adnans vrouw en dreigden ermee zijn dochters aan te pakken. ‘Volgens mij maakte hij toen de klik. Het was genoeg geweest. Toen begon hij zijn hongerstaking', vertelt Hassan.

Dat is vaak het ultieme reddingsmiddel van een gevangene: hongeren als laatste wapen. Bobby Sands, een IRA-lid, hield in 1981 66 dagen stand tot hij de hongerdood stierf. Maar de Britse premier Margaret Thatcher gaf geen duimbreed toe. Zijn dood veroorzaakte een storm van internationale verontwaardiging. Sands' begrafenis werd een nooit geziene protestactie.

Doodsbang

De Israëlische gevangenissen en ziekenhuizen zijn doodsbang dat een hongerstaker in een van hun bedden sterft. Daarom wordt hij regelmatig overgeplaatst. De Israëlische mensenrechtenorganisatie Physicians for Human Rights keurt de vele verhuizingen van hongerstakers af. ‘Een van Adnans ziekenhuizen was in Bnei Brak, een stad ten oosten van Tel Aviv met een zeer orthodoxe bevolking', vertelt directeur Anat Litvin. ‘De lokale krant kreeg lucht van Khader Adnans aanwezigheid in het ziekenhuis en schreeuwde moord en brand over de zogenaamde Palestijnse terrorist. De staf van het ziekenhuis zat verveeld met de zaak. Drie dagen later werd hij elders ondergebracht. Kan je je voorstellen hoe uitputtend dat continue verhuizen is voor iemand die weken al niets meer gegeten heeft?'

Ook al wil de Israëlische militaire rechtbank haar beslissing om Adnan vast te houden, niet herzien, toch blijft zijn hongerstaking niet zonder gevolg. ‘Dit is echt een hot issue in de Palestijnse en Israëlische media geworden', zegt Anat Litvin.

Dinsdag vonden in de Palestijnse gebieden verschillende protesten tegen Adnans opsluiting plaats. Woensdag waren er betogingen in de Israëlische steden Tel Aviv, Haifa en Tsfat.

Ook online wordt niet gezwegen over hongerstaker Khader Adnan. Facebookgroepen die Adnan steunen, zijn niet meer te tellen. Op Twitter regent het berichten onder de hashtags #khaderadnan, #dying2live of #15febhungerstrike. Overal ter wereld houden mensen korte hongerstakingen als steun voor de activist.

Maandagavond verspreidde zich online plots het gerucht dat Khader Adnan in coma was geraakt. ‘Voor zijn vrouw, familie en vrienden is het internet een van de weinige informatiebronnen', zegt Anat Litvin. ‘Toen ze dat bericht lazen, raakten ze in paniek. Zijn advocaten en de dokters van Physicians for Human Rights bezorgen hen wel informatie, maar ook zij krijgen maar sporadisch nieuws door. Het ziekenhuis of de Israëlische gevangenisdienst geven nooit informatie door aan zijn familie.'

De klok tikt

‘Zijn vrouw Randa is doodsbang. Ze vroeg hem al meerdere malen op te houden met zijn hongerstaking. En het feit dat iedereen toekijkt maar niets onderneemt, frustreert haar enorm', zegt Mahmoud Hassan.

Khader Adnans familie kon hem nog maar tweemaal zien. De eerste keer kon ze niet met hem spreken. Op 31 januari vroeg zijn vrouw toestemming haar man opnieuw te zien. ‘Door de discussie tussen het leger en de gevangenisdiensten, die de verantwoordelijkheid van zich afschuiven, lukte dat pas op 7 februari. Adnan lag toen vastgebonden aan één arm en één been op zijn bed, met twee militairen aan zijn zij. Zijn kinderen schrokken er enorm van dat ze hun papa zo zagen.'

Intussen heeft de familie een nieuwe aanvraag tot bezoek bij de Israëlische autoriteiten ingediend. Adnan bevindt zich dichtbij de dood. Of de familie op tijd antwoord zal krijgen, was gisteravond niet zeker.

In de Israëlische gevangenissen zijn al honderden Palestijnse gevangenen begonnen met een hongerstaking. En de mediastorm die dit met zich meebrengt, kan Israël missen als kiespijn. Net als een dode hongerstaker. Volgens Litvin moet Israël duidelijkheid verschaffen: een proces voor Adnan of zijn vrijlating. Maar vlug. ‘De klok tikt, en ze tikt snel.'

Bron: DS 16/02: Link

Opinie:
Ik besef dat het conflict tussen Israël en de Palestijnen complex is, maar ik ga kleur bekennen en zeggen dat ik "aan de kant sta van de Palestijnen". Om het heel plat uit te drukken. Je moet geen genie te zijn om te zien dat het hier gaat om een situatie zoals die van David en Goliath (en o ironie, de Israëli's zijn Goliath). Als je naar de grensovergang kijkt, zie je het duidelijk. Aan de Palestijnse kant staat men met stenen te gooien en als antwoord van Israël krijgen ze kogels die vanuit M16's afgeschoten worden. Dit gebeurt allemaal terwijl de internationale gemeenschap er op staat te kijken (ze moedigen het zelfs aan als je het mij vraagt).

Zeg ik nu dat de Palestijnen heilige boontjes zijn? Absoluut niet, maar je kan moeilijk spreken van een eerlijke strijd. En over de discussie of de Palestijnen terroristen zijn heb ik het volgende te zeggen: "Terrorist voor de één, vrijheidsstrijder voor de ander." De Israëli's zien zichzelf als de rechtmatige eigenaars van het land en de Palestijnen zien hen als bezetters. Er zijn twee kanten aan het verhaal. Dat neemt echter niet weg dat hier met ongelijke wapens wordt gestreden.

De man in het artikel zelf krijgt geen proces en zit vast zonder bewijzen of zelfs zonder concrete beschuldigingen. Dat is een schending van de rechten van de mens. Of zijn Palestijnen geen mensen?

Het ergste is dat heel het conflict draait om één ding... Water (zoek maar eens op).