De EU heeft een akkoord, de VS niet


De klimaattop op Bali sleepte zich gisteravond in de richting van een akkoord. Zonder harde afspraken over de uitstoot van CO2, want alleen zo konden de VS binnenboord worden gehouden.


Er werd nog een dag vergaderen aan de conferentie geplakt, die twee weken heeft geduurd. De onderhandelaars hadden de zaterdag nog nodig om te steggelen over de tekst van het slotdocument.

Het grote struikelblok was de Europese eis om de uitstoot van broeikasgassen de komende 13 jaar met 25 tot 40 procent te verminderen.

De Europese Unie ging naar de VN-klimaattop op Bali met als doel iedereen mee te krijgen naar de volgende onderhandelingen, die in 2009 een ’mondiaal en alomvattend akkoord voor na 2012’ moeten opleveren. Maar al in de eerste dagen bleek dat voor de VS de Europese broeikasgas-eisen onbespreekbaar waren. De VS wilden sowieso geen harde doelen, bovendien wilden ze dat de ontwikkelingslanden aan dezelfde eisen zou moeten voldoen als de geïndustrialiseerde landen.

Hoewel de arme landen als eerste gedupeerd worden door klimaatverandering, is het milieu van ons allemaal. „De atmosfeer is niet van Europa, Afrika, Australië, Azië of de VS. Bij klimaatonderhandelingen is er een gezamenlijke vijand. Bij deze top heb je daarom ongeacht de afloop geen winnaars of verliezers”, verduidelijkt WNF-milieudeskundige Donald Pols.

De VS kunnen wel de winnaar van de onderhandelingen worden genoemd. De streefpercentages voor reductie staan niet meer in de slotverklaring. En de Amerikanen leggen zich nergens op vast: iedereen mag zelf weten in hoeverre ze proberen de CO2-uitstoot te verminderen.

De EU is daarover ontevreden. Ze hadden gehoopt verder te komen. In 2009 moet er immers een vervolg komen op het Kyoto-protocol, en deze eerste stap is een kleine. De ontwikkelingslanden steunen de EU. Zij toonden doordrongen te zijn van de noodzaak om iets te doen.

Dankzij die noodzaak hebben ze ook veel voor elkaar gekregen; een plan om ontbossing tegen te gaan, een fonds voor technologieoverdracht en geld voor aanpassingen aan de klimaatverandering. Dit lukte mede dankzij de EU, en daarom stonden ze hun Europese partners de hele tijd bij.

Bovendien was het voor de ontwikkelingslanden en China onbespreekbaar dat zij even sterke maatregelen zouden moeten treffen om de uitstoot van CO2 te verlagen dan de rijke landen, zoals de VS wilden.

Waarom de VS naar de klimaattop zijn gekomen, is eigenlijk onduidelijk. Ze wilden niets. Voor de Bush-afgevaardigden was het een verplicht nummer. De wereld en steeds meer Amerikanen willen nou eenmaal dat het klimaatprobleem serieus genomen wordt. Prima, zeggen de VS, maar dan moet iedereen wat inleveren.

Dat is gebeurd. China en de ontwikkelingslanden hebben toegezegd zich in te gaan spannen. Europa staat voor een immense opgave om hoge CO2-reducties te bewerkstelligen die ze zichzelf hebben opgelegd in een eerder stadium. En de VS gaan het Bali-verdrag tekenen. De doelstelling van 25 tot 40 procent staat er niet in, maar Europa heeft een akkoord, zoals het zo graag wilde.

Bali heeft een eerste, hetzij kleine, stap gezet voor een akkoord in Kopenhagen in 2009.


Trouw, 15-12-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Wel hieruit blijkt dat de VS'ers eigelijk gewoon egoïsten zijn, die er toch altijd in slagen om hun willeke door te drijven. Ze hebben ergens gelijk dat de derdewereldlanden ook mee moeten doen, maar als je een beetje realistisch bent dan weet je dat zij niet zoveel uitstoot zullen hebben dan dat van de VSA. Ik vind het heel goed dat China ook meedoet, want ik denk dat de vervuiling daar toch ook wel ongelooflijk is. Telkens als ik beelden te zien krijg vanuit Peking dan staat de helft van de Chinezen daarop met een neus-en mondmaskertje...

De VS waren grommerig op Bali, maar zetten wel een memorabele stap


Het is een mirakel dat er zaterdag in Bali alsnog een akkoord is gekomen over het tegengaan van de klimaatverandering.


De soms emotionele debatten konden alleen tot een goed einde worden gebracht omdat glashelder werd dat de Verenigde Staten in een volstrekt isolement terecht waren gekomen. Dat werd nog het beste geïllustreerd door het grote applaus dat een afgevaardigde uit Papoea Nieuw Guinea kreeg toen hij de VS vroeg opzij te stappen om een akkoord mogelijk te maken. Het zal niet vaak gebeuren dat het machtigste land ter wereld door een van de kleinste landen zo publiekelijk de les wordt gelezen. De VS moesten wel draaien.

Het akkoord heeft grote beperkingen. Zo is het slechts de opmaat naar nieuwe gesprekken de komende twee jaar, en zoals men in het Midden-Oosten weet hebben routekaarten het risico dat ze eindigen in het niets. Het akkoord bevat geen harde afspraken over vermindering van de uitstoot van broeikasgassen. zoals met name de EU wilde.

Maar het is voor het eerst dat alle landen ter wereld besluiten gezamenlijk de klimaatverandering te bestrijden en te streven naar uitstootvermindering. Vooral de handtekening van de VS, hoe grommerig ook gezet, is cruciaal. Nog maar vijf jaar geleden weigerden de VS Kyoto te ratificeren en sprak de Amerikaanse president Bush tegen dat de huidige opwarming van de aarde door mensen is veroorzaakt. Nu biedt het akkoord de mogelijkheid door te werken aan harde afspraken, tot er in het Witte Huis een nieuwe president zit.

De ontwikkelingslanden – en met name China en India – kunnen zich nu ook niet langer verschuilen achter de blokkade van de VS. Zij hebben gelijk dat het klimaatprobleem grotendeels is veroorzaakt door de rijke landen, maar zij kunnen niet meer doen alsof alleen bij die landen de oplossing te halen valt. Daarvoor groeien zij te snel en valt er teveel winst te boeken in de wijze waarop zij groeien.

Het grootste probleem is tijd: twee jaar is buitengewoon krap om in deze complexe materie tot een akkoord te komen. De onderhandelingen over het Kyoto-verdrag duurden vijf jaar, en toen waren de ontwikkelingslanden niet eens partij. Er wacht, kortom, tot eind 2009 een Herculesarbeid.

De EU, die veel veren heeft moeten laten tijdens de onderhandelingen, moet met daden in de komende cruciale jaren de toon blijven zetten – zoals ze de afgelopen jaren al op goede wijze heeft gedaan. En ook in Nederland moeten we ons realiseren, dat hardere ingrepen nodig zijn. Er is niets op tegen daarin het voortouw te nemen.


Trouw, 17-12-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB