Verloedering


Vijftig procent van de Nederlandse bevolking vindt dat zijn buurt verloedert, zo heeft de Veiligheids Monitor vastgesteld. Hoort u dat: verloedert! Van Dale, ’verloederen’: verlopen, te gronde gaan, verarmen, slonzig worden. Dat is dus niet best. De helft van de Nederlanders heeft het gevoel dat Ma Flodder in de straat is komen wonen. Zoiets.


De ergernissen zijn als vanouds: hondenpoep, zwerfvuil, graffiti. De traditionele verloederaars zeg maar, en juist dat stemt me tot nadenken. Als iets verloedert wordt het erger dan het voorheen was, zou ik zeggen, maar wat als we het allemaal al kennen? Kun je dan nog wel van verloedering spreken? Moet er niet eerst wat narigheid bijkomen, een straat die jarenlang braak ligt? Een nieuw soort auto’s dat niet meer in de parkeerplaatsen past. Vreemdelingen die op straat poepen en piesen. Ik geloof eerlijk gezegd niet zo in die ontevreden halve Nederlandse bevolking die de indruk wekt dat de andere helft van de Nederlanders haar vuiligheid en onveiligheid bezorgt. We klagen graag, dat is één. Als iemand ons vraagt of we tevreden zijn springen we zelden op om over ons geluk te juichen, er deugt immers altijd wel iets niet als je goed om je heen kijkt. Maar ik denk ook dat gewenning vanzelf een zekere ontevredenheid met zich meebrengt. Als je net je nieuwe huis betrekt loop je nog in het paradijs, maar langzaam kom je achter de defecten in de buurt. Je geluk wordt sleets. Het is een proces dat overal plaatsvindt. In de geschiedenis: toen we Indië nog hadden. Vroeger was alles beter. Maar ook in je eigen leven: voor een gulden kon je veel meer krijgen. Mensen hadden nog gemeenschapszin. Het zijn de automatismen van ons bestaan die in feite overal een soort verloedering constateren. Het post-paradijscomplex. En het geeft ook een gevoel van macht; door het heden en je huidige omgeving te kapittelen laat je merken dat jij ooit deel hebt uitgemaakt van iets mooiers en hogers. Maar als het puntje bij het paaltje komt lijkt het allemaal vaak nogal mee te vallen. Een tijdje geleden hadden we de kwestie Ganzedijk. Nou niet wat je noemt een voorbeeldig dorp, toch enigszins wat je noemt ’verloederd’. Maar toen de hamvraag werd gesteld, wilden de bewoners onder geen beding vertrekken. Ik denk dat de Veiligheids Monitor iets soortgelijks meet: menselijke ervaring, en daarmee vanzelf ook vervuilende factoren als wispelturigheid, overdrijving, oogkleppen. In plaats van zo nu en dan, bij wijze van punctie, een aantal mensen te vragen wat ze van hun wijk vinden zou je diezelfde mensen over een langere periode moeten volgen, een vorm van trajectcontrole zeg maar.

Ik heb het gevoel dat we steeds meer afgaan op wat iemand zegt als ’m iets gevraagd wordt, op z’n prefab mening, in plaats van hem nauwkeurig in het vizier te krijgen.

In de biologie en natuurwetenschappen wordt het beestje soms jarenlang gevolgd om zijn gedrag te begrijpen. Wetenschappers noteren elke beweging en verandering en brengen die in kaart. Zo zou ik het graag zien: geen snapshot maar een lange, trage film.


Trouw, 28-03-2008 (Rob Schouten)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB