Zes op de tien ouders vinden het moeilijk om op een juiste manier een gesprek over terrorisme aan te gaan met hun kinderen. Dat blijkt uit een bevraging van 1.500 ouders door Zitdatzo, een organisatie die opvoedingstips geeft.

Hoe ouder de kinderen, hoe vaker het onderwerp werd besproken. Daar waar slechts 20 procent van de ouders van 3-jarige kleuters het thema aankaartte, klimt dat percentage bij ouders van 5-jarigen tot 60 procent. Vanaf de lagere schoolleeftijd bespraken zowat alle ouders de gebeurtenissen van twee weken geleden, luidt het.

De meeste moeilijke vragen komen uit de mond van de 7- tot 11-jarigen . Jongere kinderen "kennen het verschil nog niet tussen fictie en realiteit en worden daarom best op afstand gehouden van informatie en beelden. Oudere kinderen stellen iets minder vragen, omdat ze op zoek gaan naar antwoorden bij hun leeftijdsgenoten, en op het internet", verklaart de organisatie.

Andere conclusies van de peiling: bijna 6 op de 10 kinderen waren de dag van de aanslagen en enkele dagen erna angstig, lieten veranderd gedrag zien of praatten vaak over terrorisme. Ruim een week na de terreur zakte dat cijfer naar 1 op de 4. Ook de ouders zelf hadden het niet makkelijk: 1 op de 3 voelde zich onrustig, 1 op de 5 was angstig.

Tot slot gaf 1 op de 3 van de ondervraagde ouders aan geen communicatie gekregen te hebben over de schoolaanpak rond de aanslagen. Acht op de 10 waren tevreden over de aanpak van de school.

Bron: "Ouders vinden het moeilijk om terreur met kinderen te bespreken". Opgehaald van De Morgen: http://www.demorgen.be/binnenland/-...reken-b49c2dd1/

Mening:
Je moet er naar mijn mening absoluut over praten met je kinderen, maar de manier waarop je het onderwerp bespreekt, moet volgens mij afgestemd zijn op het kind zelf. Een ouder moet zich immers bewust zijn van het feit dat verschillende kinderen op basis van hun leeftijdscategorie op verschillende manieren zullen reageren op het onderwerp terreur. Afhankelijk van de leeftijd van het kind, is hun manier van denken immers verschillend.

Als ik zelf het onderwerp terrorisme met een kind zou bespreken, zou ik bij het begin van het gesprek eerst het kind zelf aan het woord laten, zodat hij/zij de kans krijgt om zelf te vertellen wat hij/zij gezien, gehoord en/of gelezen heeft over het onderwerp. Op deze manier kom je te weten in welke mate je kind op de hoogte is van de gebeurtenissen.

Nadat het kind is uitgepraat, zou ik hierop inpikken en bepaalde zaken in perspectief plaatsen ; de gebeurtenissen 'kaderen'. Daaropvolgend zou ik aan het kind vragen wat zij precies willen weten over de gebeurtenissen, zodat ze niet met vragen 'blijven zitten'. Het zal hen deugd doen om hun hart te kunnen luchten bij hun ouders, want ouders zijn dé vertrouwenspersonen voor een kind.

Gedurende het gesprek zou ik vooral kalm blijven en trachten geen enkele vorm van angst uit te stralen. Als ik dit wel zou doen, loop je volgens mij het risico dat het kind ook angstig wordt wat je absoluut moet zien te vermijden.