Er gingen nog nooit zoveel Belgische gezinnen ‘failliet'

Er deden nog nooit zoveel Belgen een aanvraag voor een collectieve schuldenregeling, de burgerlijke variant van het faillissement. De Belg steekt zich almaar dieper in de schulden.

Dezer dagen is het opnieuw over de koppen lopen in de winkelstraten, gauw nog op zoek naar dat laatste cadeautje voor onder de kerstboom. Maar tegelijkertijd steekt de Belg zich almaar dieper in de schulden. Uit cijfers van de Nationale Bank blijkt dat eind november niet minder dan 86.502 gezinnen een aanvraag voor collectieve schuldbemiddeling hebben lopen. Dat is eigenlijk de burgerlijke variant van het faillissement. Bij een collectieve schuldenregeling wordt onder auspiciën van de arbeidsrechtbank door een schuldbemiddelaar een regeling met de schuldeisers getroffen over de te betalen schulden.

Het aantal aanvragen om van deze procedure gebruik te maken, is in twee jaar tijd met een kwart gestegen. In november 2008 dienden ‘slechts' 69.748 gezinnen een aanvraag voor collectieve schuldbemiddeling in. De vraag aan de rechter om de schulden aan te zuiveren, is de ultieme stap en kan enkel voor wie een zogenaamde overmatige schuldenlast draagt.

Maar daarnaast doen heel wat gezinnen een beroep op schuldbemiddeling aangeboden door de OCMW's en de Centra voor Algemeen Welzijn (CAW). Hun cijfers voor 2010 zijn nog niet bekend, maar in 2009 ging het alleen al in Vlaanderen om in totaal 62.183 dossiers. Daarnaast zijn er nog eens 14.979 gezinnen in Vlaanderen die nog geen echt schuldenprobleem hebben, maar wel een beroep doen op schuldbemiddeling omdat ze het moeilijk hebben om hun eigen budget te beheren.

‘Daar komen jaarlijks zo'n drie- tot vierduizend dossiers bij', zegt Piet Van Schuylenbergh, voorzitter van het Vlaams Centrum Schuldbemiddeling. ‘We houden geen wachttijden bij, maar we zien nu toch al dat mensen almaar langer moeten wachten vooraleer hun dossier behandeld wordt. Het is bovendien niet mogelijk om daarvoor extra mensen in dienst te nemen want voor de schuldbemiddeling bestaat geen apart budget. De OCMW's en CAW's moeten nog altijd putten uit andere potjes om de schuldbemiddeling te financieren. Wij schatten de totale kostprijs daarvoor op 30miljoen euro.'

Eind november hadden 364.309 Belgen een probleem om een of ander krediet terug te betalen.

Bron: De Standaard
Datum: 22/12/12

Eigen mening:
Eigenlijk verwonderd dit artikel me niet. Tegenwoordig kunnen we alles op afbetaling kopen. Dit is natuurlijk aantrekkelijk voor mensen die het niet ineens kunnen betalen, maar vaak vergeten ze daarbij dat ze een hoge rente op die lening moeten betalen.
Een kredietkaart kan wonderen doen maar ook schade aanrichten. Als je met een kredietkaart betaald gaat het bedrag pas op het einde van de maand van je rekening. Hierdoor blijven mensen maar kopen en kopen tot ze hun rekening krijgen.
Vaak hebben mensen met 'een gat in hun hand' hier het meeste moeite mee.
En dan heb je nog degene die een lening aangaan om een andere lening te betalen. (kijk maar naar tal van kredietinstelling zoals 'Lenen bij mevrouw Leenmans') Ja zo blijf je in een vicieuze cirkel zitten...

Mevrouw Leenmans heb ik ook nooit vertrouwd, die dringt zich wat te veel op als vriendin. Maar in alle ernst, in een maatschappij waarin een heleboel mensen opgeleid worden om de naïeve, doorsnee burger op te lichten en uit te persen, kunnen we niet anders verwachten dat er vele mensen zijn die plots met een lege portemonnee zitten. De 'tips' die professors economie aan de universiteiten gedurende hun lessen aan de studenten meegeven, doen mij alleszins walgen. Ethiek is ver te zoeken waar geld het woord voert. Jammer dus dat onze gehele maatschappij zijn macht toebedeelt aan de mensen met het geld.

Met deze uitspraak ben ik het volledig eens, al zou ik ervan maken "ethiek is VAAK ver te zoeken waar geld het woord voert", omdat gelukkig niet altijd onethisch word gehandeld wanneer het rond geld draait.
Dat mensen steeds meer in schulden terecht komen is een zeer ernstige evolutie. Het probleem zit denk ik vooral in onze materialistische ingesteldheid. Wij leven in een maatschappij die zijn welvaart veel te sterk richt op de materiële kant, terwijl je perfect gelukkig kan zijn met minder materiële zaken.
Winkels spelen op die materialistische ingesteldheid in. Ze stimuleren ze zelfs nog door klanten bijvoorbeeld de kans te geven producten op afbetaling te kopen. Ergens kan je de winkels wel begrijpen, zij willen immers meer winst maken. Anderzijds komen daardoor wel steeds meer in armoede terecht. Ook de reclamebranche draagt een grote verantwoordelijkheid. Tot slot zal de economische crisis zeker ook een rol spelen in het stijgend aantal mensen die schuldbemiddeling aanvragen. Meer mensen zijn werkloos, maar ze moeten wel bijvoorbeeld de lening voor hun huis verder afbetalen.