Hoe kan een meisje dat verzot is op babysitten en lid is van de jeugdbeweging haar pasgeboren baby'tje verstikken en verstoppen in een berghok? Vandaag begint in Leuven het assisenproces van Sanne Smets (25) die zich moet verantwoorden voor kindermoord.

Op maandagochtend 29 september 2008 bevalt de dan 21-jarige Sanne van een dochtertje. Het is iets over zessen. Haar ouders – vader is kapper, moeder werkt als sociaal assistent – liggen in de kamer onder haar te slapen. Ook haar drie zussen liggen nog in bed.

De bevalling duurt iets minder dan een kwartier en gaat gepaard met veel pijn. Maar Sanne houdt de lippen stijf op elkaar en geeft geen kik. Alleen in haar kamer zet ze haar baby'tje op de wereld. Na de geboorte neemt ze het kindje onder de oksels vast. Ze ziet dat het ademt en dat het een meisje is.

Ze staat recht om een schaar uit haar pennenzak te nemen. Nadat ze de navelstreng heeft doorknipt, legt ze het kindje op haar buik op een zwart doek dat ze naast haar bureau heeft gevonden. Ze duwt het achterhoofdje met een kussen in de matras. De baby beweegt nog even, maar spartelt niet tegen.

Na een kwartier is ze zeker dat het kindje niet meer leeft. Ze laat het hoofdje los.

Sanne wikkelt het pasgeboren kindje en de placenta elk in een zwart doek en doet ze in een plastic draagtas die ze in haar kleerkast achter een stapel dvd's verstopt. Voor haar omgeving blijft ze stoïcijns: die maandag vertrekt ze na het ontbijt gewoon naar school waar een uitstap op het programma staat.

Op een vrijdagnamiddag, twee weken later, neemt ze de zak met het babylijkje uit de kast en brengt ze het in een koelbox naar het Chirolokaal, met de bedoeling daar haar dochtertje te begraven. Maar er is pas gras gezaaid en omdat het te veel zou opvallen, zoekt ze een tijdelijke bergplaats voor het lichaampje in het materiaalhok in de kelder. Tot het gras dik en groen is en ze een grafje kan maken.

Verkleedkostuum

Twee weken later – op zondag 9 november – wordt het babylijkje gevonden door een vriendin, een van de Chiroleidsters. Omdat er al een tijdje geurhinder was, wilde ze het materiaalhok opruimen. Ze ziet de zak met opschrift van schoenwinkel Sacha en denkt dat er een verkleedkostuum in zit. Als ze het pak opent, doet ze de lugubere ontdekking.

‘s Avonds staat de politie al bij het gezin Smets aan de deur. Omdat Sanne alle tekenen van een zwangerschap vertoonde, heeft haar omgeving al veel langer vermoedens. Haar zussen spreken haar er verschillende keren over aan. Op vakantie in Portugal vraagt haar moeder of ze niet zwanger is. Sanne lacht alle insinuaties weg.

Tijdens haar eerste verhoor geeft Sanne aan de politie onmiddellijk toe dat zij de moeder is. Dat zal later DNA-onderzoek ook uitwijzen.

Maar ze houdt vol dat haar volgroeide baby stierf bij de geboorte door de navelstreng rond de nek. Ze had niet de kracht om die tijdig te verwijderen.

Als vader wijst ze Kristof D. aan die ze een drietal jaar voordien in een café in Leuven ontmoette en met wie ze sporadisch seksuele contacten had, maar nooit een duurzame relatie.

Negen maanden lang heeft ze nooit iemand over haar zwangerschap verteld. Sanne lijkt voor de buitenwereld een flapuit en een lachebek, maar als het over haar gevoelens gaat, is ze een gesloten en introvert meisje. Ze heeft veel vrienden, maar niemand die haar echt goed kent. Ze stamt uit een nuchtere, rationele familie, waar weinig over emoties wordt gepraat.

Op haar twintigste maakt ze een moeilijke periode door. Haar eerste vriendje met wie ze anderhalf jaar samen is geweest, heeft het uitgemaakt. Ze heeft een jaar communicatiemanagement en een jaar audiovisuele kunsten achter de rug, maar haar studies vlotten niet zo. Hoewel ze geen fuifbeest is, vlucht ze in uitgaan en drank. Ze heeft enkele keren een onenightstand, onder meer met Kristof D.

Rond oudjaar 2007 vrijen ze een paar keer onbeschermd. In februari 2008 voelt ze zich vaak misselijk en stelt ze via een zwangerschapstest vast dat ze zwanger is.

‘Kristof moet de eerste zijn die het weet', vindt Sanne. Toch zal ze ook met hem nooit spreken over haar zwangerschap. Ze ontdekt dat hij op trouwen staat – een slecht moment om het te vertellen. Ze probeert later een paar keer te bellen, maar slaagt er niet in met hem contact te leggen. Zijn reactie doet er volgens haar niet toe, want ze heeft voor zichzelf uitgemaakt het kindje alleen op te voeden. Abortus is voor haar nooit een optie geweest.

In april 2008 verneemt ze op een familiefeest dat Kristof D. overleden is tijdens een arbeidsongeval. Hij is op een bouwwerf onder een kraan terechtgekomen en in het ziekenhuis overleden. Sanne reageert geschokt.

De zwangerschap wordt steeds ingewikkelder voor haar. Ze durft niemand iets te zeggen en schuift het probleem voor zich uit. Toch houdt ze in haar hoofd vol dat ze het kind zal houden. Ze heeft zelfs een jongensnaam en een meisjesnaam in gedachten.

In september 2008 begint ze aan haar studies maatschappelijk assistent. ‘Omdat ik mijn studies na de bevalling dan nog in avondonderwijs zou kunnen afronden', zegt ze in een van de verhoren aan de politie.

Maandverband

In negen maanden gaat ze nooit naar de dokter. Ze treft geen voorbereidingen voor de geboorte, maar weet wel dat er bij haar ouders nog babykleertjes van haar en haar zussen liggen die ze eventueel zou kunnen gebruiken. Ze zoekt informatie op via het internet. Haar gewicht kan ze moeilijk verstoppen. Sanne komt zes kilo bij en dat ontgaat haar familie niet.

Haar moeder vraagt op een bepaald moment in de zomer of ze nog ongesteld wordt en of ze dat kan tonen. Sanne brengt bloed van een teenwonde aan op een maandverband en laat het aan haar moeder zien. Haar ouders zijn daardoor eventjes gerustgesteld.

In haar hoofd is ze er vaak mee bezig, maar tegenover de buitenwereld doet ze alsof er niets aan de hand is. Ook niet als de negen maanden bijna om zijn.

Nadat op zaterdag 27 september de vliezen zijn gebroken, gaat ze nog naar een concert van Tom Helsen, vlakbij haar woning. 's Avonds heeft ze erge krampen, maar de volgende dag gaat ze naar de Chiro en neemt ze deel aan alle activiteiten alvorens ze die nacht in haar eentje op haar slaapkamer bevalt.

Ook op de maandagochtend na de feiten is haar moeder ongerust. Het bed van Sanne ligt vol bloed en haar dochter vraagt haar de lakens te verschonen. Ze vraagt waar al het bloed vandaan komt. Sanne zegt dat ze de hele nacht zwaar haar maandstonden heeft gehad.

Haar moeders heeft haar twijfels bij het verhaal en zegt in een politieverhoor dat ze zelfs gaan zoeken is in de dakgoot om te kijken of haar dochter daar eventueel een vrucht of een baby zou hebben weggegooid. 's Avonds heeft ze Sanne opnieuw gevraagd of ze bevallen was, wat haar dochter opnieuw ontkent.

Leugendetector

Haar vader verklaart na Sannes ontkenning dat hij geen verdere vragen heeft gesteld. Zijn andere dochters hebben hem verteld dat ze erg onregelmatig eet, tot chips in haar bed toe. Het is hem wel opgevallen dat Sanne in oktober spectaculair is afgevallen, maar dat schrijft hij toe aan het start-to-runprogamma waarmee ze is begonnen.

Als Sanne hem zondagavond 9november telefonisch op de hoogte brengt van het feit dat er een babylijkje gevonden is in de Chirolokalen, belt hij meteen zijn vrouw. Allebei vermoeden ze dat het kindje wel eens van Sanne kan zijn. Maar het is pas tijdens haar eerste politieverhoor dat Sanne toegeeft dat ze de moeder is.

Na dat eerste verhoor zal het nog een half0 jaar en een test met de leugendetector duren voor Sanne toegeeft dat ze haar dochtertje verstikt heeft en dat het niet gestorven is door de navelstreng rond de hals.

Waarom ze pas zoveel later tot die bekentenis is overgegaan? Als het babylijkje gevonden wordt, blijven haar ouders haar steunen. Maar omdat haar vader benadrukte hoe blij hij is dat Sanne het kind niets heeft aangedaan, overheerst weer de angst. Ze durft niets anders meer te zeggen dan wat ze in haar eerste verklaring heeft verteld.

Nadat ze door de mand is gevallen bij de polygraaftest, doet ze dat wel. ‘In een impuls wist ik dat ik niet voor het kindje zou kunnen zorgen. Toen heb ik beslist het te doden', zegt ze in een politieverhoor diezelfde dag.

Uit DNA-onderzoek blijkt naderhand ook dat Kristof D. niet de biologische vader is van de baby. Als Sanne daarmee geconfronteerd wordt, reageert ze erg emotioneel. Ze herhaalt dat ze er altijd van uit is gegaan dat hij de vader was. Ze verwijst naar haar vroegere verklaring dat ze in dezelfde periode met twee voor haar onbekende mannen een onenightstand heeft gehad.

Sanne Smets wordt aangehouden en zit zes maanden in voorlopige hechtenis. Ze wordt vrijgelaten op voorwaarde ze zich verder psychiatrisch laat behandelen. Dat doet ze tot vandaag nog. Maar dokters hebben geen zware psychiatrische stoornissen gevonden.

Toekomst

De afgelopen twee jaar heeft Sanne haar leven opnieuw in handen genomen. Ze werkt als administratief bediende bij de MS-liga en woont bij haar ouders. Een relatie heeft ze niet. Haar toekomst is dan ook erg onzeker. Ze is geen Chirolid meer, maar ziet haar vriendinnen van toen nog wel. Net als haar familie en ex-vriendjes zullen ze komen getuigen op het assisenproces dat maandag van start gaat.

Sanne wordt verdedigd door Michiel Van Kelecom en Isabelle Coolens. Net als de andere jonge moeder Stefanie Van der Bel twee maanden geleden, zal ze naar het assisenhof in Leuven komen als een vrije vrouw. Haar ouders en familie steunen Sanne. Er zijn geen burgerlijke partijen in dit proces.

Sanne Smets riskeert levenslang voor babymoord.

Bron
De standaard online
Maandag 5 maart 2012
http://www.standaard.be/artikel/det...DMF20120305_033

Mening
Ik vind dit een zeer dramatisch verhaal. Wat moet er in het hoofd van dat meisje gespeeld hebben? Niemand zal het echt weten. Toch is dit een duidelijk voorbeeld van een radeloos meisje dat niet wist wat met haar zwangerschap te doen. Ik vind het in elk geval heel erg. Er moet werk gemaakt worden van instanties om mensen zoals Sanne te helpen. Die instanties bestaan maar de drempel ertoe moet toegankelijker worden. Ook het feit dat het gezin eerder een rationeel denkend gezin is, heeft er misschien voor gezorgd dat ze niet met haar verhaal naar buiten durfde te komen, ondanks de vele vragen die haar vader en haar moeder zich stelde. In elk geval hoop ik dat zo'n situaties voor andere mensen duidelijk maken dat 'ongewenste' zwangerschappen vaak nog een taboe is en dat dat tot zo'n verschrikkelijke situaties kan leiden. Ik hoop dat anderen die in dezelfde situatie zitten, wel de kracht hebben om met hun verhaal naar iemand toe te stappen die ze kunnen vertrouwen en die hen kan helpen of in elk geval doorverwijzen.

Een zeer dramatisch verhaal van een meisje dat alles voor zichzelf hield en het probleem uitstelde of voor zich uit duwde. Pijnlijk om te lezen.

Please, een vondelingenbak in Leuven, liever dat dan dat er nog eens eentje uit het kanaal wordt gehaald

Ik kan niet snappen dat een meisje dat haar vrije tijd besteedt door met jongeren om te gaan, haar eigen baby vermoordt. Dit toont aan hoe diep de angst om te zeggen dat ze zwanger was wel zat bij haar. Net zoals Anne zegt moet er dringend werk gemaakt worden van een hulplijn waar jongeren kunnen op terugvallen als ze zwanger zijn en niet weten wat doen. Zo'n hulplijn zal misschien wel al bestaan maar mag zeker meer in de verf gezet worden. 'Reclame' voor adoptie zou dus ook niet misplaatst zijn. Hopelijk is het de laatste keer dat zo'n tragisch nieuws ons in de ban houdt.

Ik vind dit echt een heel choquerend verhaal! Ik moet toegeven dat ik er even niet goed van was... Wat moet er inderdaad allemaal zijn omgegaan in het hoofd van dit meisje? Ik denk dat ze het gevoel had dat ze bij niemand terecht kon met haar probleem. Maar de wanhoopsdaad om het kindje te vermoorden, dat begrijp ik toch niet. Je ziet je eigen kindje, dat je dan nog de kracht en het lef hebt om dit te vermoorden... Ik denk dat Sanne hier zelf ergens wel spijt van heeft. Dat kan toch gewoon niet anders...

Een zeer dramatisch verhaal dus, en inderdaad zoals Anne vermelde moeten er meer instanties zijn waar mensen zoals Sanne de hulp krijgen die ze nodig hebben.