Met de actie Rode Neuzen Dag werd aandacht én geld gevraagd voor jongeren met psychische problemen. 'Hartverwarmend', schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. 'Maar dat ontslaat de overheid niet van haar verantwoordelijkheid om voor meer betaalbare hulpverlening te zorgen.'

Meer dan 3,8 miljoen euro heeft de Rode Neuzen Dag opgebracht. Behoorlijk hartverwarmend toch dat zoveel mensen hebben gestort. Al die centen gaan nu via de Koning Boudewijnstichting naar lovenswaardige initiatieven die hulp bieden aan kinderen met psychische problemen. Het geld wordt dus goed besteed. Maar toch wringt er iets. Om te beginnen is één Rode Neuzen Dag bijlange niet genoeg om het taboe te doorbreken. Ouders van een kind dat met zware psychische problemen kampt, staan nog heel vaak alleen. Ze schamen zich te veel om er in hun omgeving over te praten, stoten zowel op school als in hun vriendenkring op onbegrip en vinden soms de weg niet naar geschikte hulpverlening.

Structureel probleem vraagt structurele oplossingen

Een andere bedenking is dat de opgehaalde centen niet veel meer zijn dan druppels op een gloeiende plaat. Nu geldt dat natuurlijk ook voor benefieten als Tsunamie 12-12 of Help Haïti. Alleen is het toenemende aantal kinderen en jongeren met psychische problemen geen natuurramp. Het is een structureel probleem dat dus ook structurele oplossingen moet krijgen.

Een op de vijf jongeren kampt met psychische problemen. Vorig jaar slikten in ons land bijna vijfduizend minderjarigen antidepressiva. De Christelijke Mutualiteit pleit er nu voor dat artsen zoveel mogelijk psychotherapie aanraden in plaats van pillen voor te schrijven. Dat zou al een grote stap in de goede richting zijn, maar wellicht zouden heel wat ouders dan toch nog voor antidepressiva kiezen. Medicatie wordt nu eenmaal terugbetaald en een consultatie bij een psycholoog niet. Vandaag kost een sessie van een uur gemiddeld vijftig euro en dat is voor sommige gezinnen zo goed als onbetaalbaar. Wie het zich wel kan veroorloven, moet ook goed uitkijken dat zijn kind niet bij een kwakzalver terechtkomt. Voorlopig kan iedereen zich immers nog psychotherapeut noemen. Zoals klinisch psychologe Sarah Bal in Knack zei: 'Onlangs kwamen hier twee kinderen over de vloer die al geruime tijd in therapie waren geweest. De ene bij een licentiaat Communicatiewetenschappen, de andere bij een licentiaat Economie. Allebei noemden die zichzelf psychotherapeut. Dat kán toch niet? Wie echt zware psychische problemen heeft, moet worden geholpen door iemand die daarvoor is opgeleid.'

Verantwoordelijkheid van de overheid

Zelfs jongeren die intensievere hulp nodig hebben en opgenomen moeten worden, vallen soms nog uit de boot. Vooral als ze niet alleen psychiatrische zorgen nodig hebben maar ook nog met een resem andere problemen kampen, worden ze soms van het kastje naar de muur gestuurd. Dat bleek afgelopen zomer nog uit de getuigenis van Nathan in Knack: omdat de jongen niet alleen gedragsproblemen en autisme maar ook epilepsie en een drugsprobleem had, kon hij werkelijk nergens terecht.

Nu worden er wel degelijk inspanningen geleverd om daar iets aan te doen. Zo wordt er extra geïnvesteerd in crisishulp aan huis en wordt er gewerkt aan een betere samenwerking tussen de verschillende sectoren die probleemjongeren helpen. Maar het is nog niet genoeg. Nog lang niet. Dat Rode Neuzen Dag aandacht én geld vraagt voor psychisch zieke jongeren is alleen maar positief. Maar het ontslaat de overheid niet van haar verantwoordelijkheid om voor betere en betaalbare hulpverlening te zorgen.

Bron : http://www.knack.be/nieuws/gezondhe...ion-632645.html

Eigen mening : Het initiatief van 'Rode Neuzen Dag' vond ik zeer hard verwarmend. Ik vind dat dit de taboe rond psychische problemen sterk verkleind heeft. Ik heb zelf ook naar de slotshow gekeken. Daar werd gezegd dat een sessie van één uur, 30 euro kost. (praten met hulpverlener) Om kinderen met psychische problemen te helpen, zijn veel meer sessies nodig dat ééntje. Dan loopt zo'n bedrag al snel op tot onbetaalbaar. Ik vind dan ook dat de overheid nog meer zou moeten ondernemen hieromtrent. Natuurlijk zijn er nu zoveel andere dingen aan de gang zoals het klimaat, maar ook de vluchtelingenproblematiek dat ik wel begrijp dat die dingen nu voorrang krijgen.

Net zoals Ilona heb ik de aanloop naar en de eigenlijke Rode Neuzen Dag gevolgd. Het was een goed initiatief om mensen wakker te schudden. Er wordt al veel gedaan voor fysiek zieke mensen, maar mensen met psychische problemen worden nog al te vaak aan de kant geschoven. Bij mensen die zowel fysieke als psychische problemen hebben, is dat fenomeen nog groter. Het is belangrijk dat iedereen op alle vlakken gezond en gelukkig is. Daarom ben ik ook blij dat iedereen deel kon nemen aan Rode Neuzen Dag om op deze manier te laten zien dat wij ook aan diegenen denken die vaak vergeten worden. Persoonlijk heb ik ook deelgenomen aan enkele acties en heb ik een rode neus gekocht. We kijken vaak naar problemen uit het buitenland, maar hier in het kleine België zijn er ook problemen. Het is niet omdat niet iedereen het ziet, dat ze er niet zijn. Ik hoop dat dit initiatief de mensen heeft wakkergeschud en dat we bij gevolg respectvoller om zullen gaan met mensen die lijden aan psychische problemen en hen waar mogelijk een hart onder de riem steken. Een simpele 'goedendag' wanneer je iemand tegenkomt kan al wonderen doen. Ook hoop ik dat de wetenschap zich aangesproken voelt en op dit vlak een tandje zal bijsteken.

Ik vind, zoals je kan lezen in mijn titel, dat mensen hun ogen moeten openen. Vele ogen zijn geopend maar staan gericht op de problemen die zo alomtegenwoordig aanwezig zijn in de media; terrorisme, extremisme, vluchtelingen, Parijs, noem maar op. Dat is logisch en de media speelt hier ook een belangrijk rol in. Toch vind ik dat de ogen nog meer moeten geopend worden naar problemen die zich hier, in ons kleine belgenlandje, afspelen. Zoals Sofie aangeeft moeten we soms niet verder kijken dan onze neus lang is maar gewoon rondom ons kijken. Daarom geef ik Ilona geen gelijk wanneer ze zegt dat ze het begrijpt dat problemen als IS voorrang krijgen. Er moet meer geld besteed worden aan jongeren met psychische problemen en het is niet omdat we die jongeren niet meteen zien of omdat het een ver-van-mijn-bedshow lijkt dat we voorrang moeten geven aan wereldproblemen. Zeker in gevallen als deze, waarbij het welbevinden van jongeren op het spel staat, moet er aan prioriteiten gedacht worden!