ALICE PIANA

• dinsdag 24 november 2009
• Auteur: Bart de Wever

Alice Piana is een bijzonder mooie jongedame uit Eupen. Meer nog, ze is de eerste Duitstalige finaliste voor de verkiezing van Miss België sinds mensenheugenis. Dit land zou dus voor het eerst een Duitse miss kunnen hebben. Als dat lukt, is het wellicht meteen de laatste keer. Want zelfs miss België ontsnapt niet aan de langzame desintegratie van de Belgische natie. Volgend jaar wordt de wedstrijd dan ook gedefederaliseerd. We gaan eerst een Miss Vlaanderen, een Miss Wallonië en een Miss Brussel verkiezen, die elkaar vervolgens de ogen mogen uitkrabben voor het nationale kroontje. De Vlaamse miss zal het daarbij dus moeten opnemen tegen (allicht) twee Franstalige missen. Of hoe het federalisme met drie zelfs de Vlaamse schonen dreigt te nekken. Hoe dan ook, de kans dat een Duitstalige die toekomstige eindronde haalt, wordt microscopisch klein. Aan Alice Piana dus om het dit jaar alsnog waar te maken.

Echter, Alice zou te dik zijn voor de titel. Bij haar inschrijving woog ze voor haar 1,72 meter 67 kilo. Als een meisje (of wie zich zo voordoet in mijn geval) surft naarwww.bmi-berekenen.nl en die gegevens invoert, krijgt ze bij een voorgerekend BMI van 22 nochtans het volgende commentaar: 'Je hebt een normaal gewicht en je hoeft je geen zorgen te maken! Pas als je de 25 nadert hoef je te gaan nadenken over lijnen'. Dat zien ze bij Miss België kennelijk anders, want Alice Piana kreeg tijdens de preselecties te horen dat ze 'te mollig' was. Ze begon daarop te lijnen, verloor in een mum van tijd zes kilo en nadert daarmee de BMI-categorie 'laag normaal gewicht'. Bij de reis van de overblijvende kandidates naar het Thaise Phuket kreeg ze desondanks van een journaliste de subtiele kritiek dat ze met haar heupen en achterwerk niet in de wedstrijd thuis hoort. In plaats van die journaliste een bijzonder lokale tsunami toe te wensen, erkende organisatrice Darline Devos dat er een finaliste met een 'gewichtsprobleempje' was. Maar gezien het gewichtsverlies beschouwt ze dit als een afgesloten hoofdstuk. De boodschap van dit verhaal aan jonge meisjes met een perfect gezond gewicht en normale maten is bijzonder duidelijk.

Nu is het zo dat de mens zichzelf altijd al een masochistisch schoonheidsideaal heeft opgelegd. In de tijd dat oud worden een zeldzame zegening was, gold er veel waardering voor rimpels en grijze haren. Nu iedereen oud kan worden, wil niemand het nog zijn en neemt de drang naar de eeuwige jeugd stilaan groteske proporties aan. Toen bijna iedereen gebronsd rondliep door in het zweet des aanschijns op het veld te werken, gold een melkwitte huid als het ideaal. Nu we dat laatste moeiteloos kunnen hebben, behoren we zo lang in de zon te gaan liggen dat we er massaal huidkanker van krijgen. Toen mensen alleen konden dromen van een rijkelijk gevulde ijskast, schilderde Rubens vrouwen die het aan rondingen niet bepaald ontbrak. Nu we ons zonder probleem vol kunnen proppen, zijn we maar mooi als we overal afblijven. Zichzelf ongelukkig maken lijkt dus eigen aan de menselijke natuur. Tot overmaat van ramp is schoonheid niet langer de 'kortstondige tirannie' zoals Socrates ze omschreef, maar worden we inmiddels geacht om ernaar te streven van onze eerste tot onze laatste snik. Mooi zijn is een gigantische industrie geworden, op maat van de menselijke waanzin.

Maar er zijn grenzen aan alles. Wat vrouwen als schoonheidsideaal wordt voorgeschreven, is het masochisme inmiddels ver voorbij. De opkomst van de beeld-, jeugd- en welvaartscultuur creëerde sinds de jaren zestig een vrouwelijk schoonheidsideaal dat stilaan ziekelijk is geworden. Overheidscampagnes tegen die ongezonde schoonheidscultuur - denk aan de Vlaamse campagne 'ik ben zoals ik ben, dat mag gezien worden' uit 2002, waarvan alleen de webstek nog een stille getuige is - lijken echter verloren moeite. We vergaten de wijsheid van de heerlijke Marlène Dietrich: 'Een man is meer geïnteresseerd in een vrouw die geïnteresseerd is in hem, dan in een vrouw met prachtige benen'. Om te luisteren naar junkies als Kate Moss die naar eigen zeggen haar zevenjarige dochter als levensmotto meegeeft dat 'niets zo lekker smaakt als dun zijn voelt'. Modegoeroes, die zelf fantaseren over het lichaam van puberjongens, stellen ongegeneerd dat nu eenmaal niemand nog vrouwen met rondingen wil zien. Raar genoeg lijkt iedereen wel degelijk te beseffen dat het goed fout zit. In een internetpoll van Het Nieuwsblad naar aanleiding van de kritiek op Alice Piana vond bijna 93 procent de slankheidsnormen bij missverkiezingen te streng. Het is dan ook tijd om de kentering in te zetten. Ik zal tijdens de finale van miss België voor het allereerst een sms sturen voor een televoting: es lebe Fraulein Belgiën.


Bron: http://www.standaard.be/artikel/det...ikelid=VA2IK0V6

Ik laat de communautaire bril waarmee mr. De Wever dit artikel aanvangt even ‘links’ liggen en concentreer me hier op de essentie: het schoonheidsideaal dat de spuigaten uitloopt!

Onze maatschappij wordt beheerst door schoonheid. Waar we ook kijken worden we ermee geconfronteerd, zo erg zelfs dat mensen die niet aan dat schoonheidsideaal voldoen niet au-sérieux genomen worden. Hier wordt naar mijn mening een ethische grens overschreden en de morele normen en waarden danig scheefgetrokken. De laatste jaren is er inderdaad een kentering op gang gekomen, gestuurd door de overheden en verscheidene organisaties. Maar de maatregelen die ze opleggen, zoals bv. het minimumgewicht waaraan een model moet voldoen, halen niets uit. Het is zelfs zover gekomen dat de modeontwerpers en de populaire magazines teruggrijpen naar kinderen. Vijftienjarige ‘snotneuzen’ opgemaakt als volwassen vrouwen prijken nu à volonté op de voorpagina’s van modetijdschriften, waardoor een nog sterker onderontwikkeld schoonheidsbeeld aan de vrouwen wordt opgedrongen. Ook nieuwe technieken zoals grafische computerprogramma’s die het mogelijk maken om elke onvolkomenheid weg te retoucheren maken het voor de hedendaagse vrouw hoe langer hoe moeilijker om te beantwoorden aan de perfectie uit de modebladen en tv-reclames.
Dit alles brengt zware gevolgen met zich mee, zoals de alarmerend hoge aantallen van vrouwen die met een eetstoornis kampen; of het laten van allerlei activiteiten omdat we ons onzeker voelen over ons uiterlijk.

De modewereld moet dringend tot inkeer komen en zich concentreren op de realiteit ipv op deze opgedrongen fictie. Een echte vrouw heeft nu eenmaal ronde vormen, daar zouden we trots op moeten zijn ipv ons daarover te schamen.