Nieuw onderzoek wijst uit: "Zoek buitenaards leven nabij stervende ster"

Een ster die stilaan de geest geeft, verwoest alles in zijn nabijheid. Maar voor planeten die zich veel verder bevinden, kan dat net een heel ander proces in gang zetten, suggereert nieuw onderzoek van het Carl Sagan Institute. Want waar ooit enkel ijs regeerde, zou door de temperatuurstijging plots leven mogelijk zijn.

Sterren, zoals ook onze zon, hebben geen eeuwig leven. Wanneer ze zonder energie komen te zitten, zakt de kern langzaam in, waardoor de temperatuur stijgt. Daardoor zet de rest van de ster uit om een 'reus' te creëren. Daarbij slokt de uitdijende ster nabijliggende planeten op. Toch is dat geen slecht nieuws voor verdergelegen planeten. Want sommigen van hen - momenteel ijskoude, diepgevroren werelden - krijgen plots de ideale voorwaarden en temperatuur om leven op gang te brengen.

Kan dat wat concreter? Wel, in het geval van onze zon zal dat proces binnen zowat 7,5 miljard jaar van start gaan. De zon zal 200 keer groter worden en van Mercurius en Venus zal geen sprake meer zijn. Onze aarde houdt het nog uit, maar is dan compleet onleefbaar geworden. Veel verder weg, rond Saturnus en Jupiter, cirkelen manen als Enceladus en Europa die veel ijs bevatten. Een hetere zon zou daar op dat moment het perfecte klimaat kunnen creëren voor nieuwe levensvormen.

9 miljard jaar

Of we dat niet al eerder hadden kunnen bedenken? Tuurlijk, maar dat bleef tot dusver theoretisch. Het was nog de vraag of die 'leefbare' tijdspanne in de praktijk groot genoeg zou zijn. Een planeet moet namelijk miljarden jaren in het zogenaamde 'Goudlokjegebied' - warm genoeg om vloeibaar water te hebben, maar niet zo heet dat water verdampt - gedijen om ook echt het lange proces van het ontstaan van leven mogelijk te maken.

Blijkt nu van wel, zo berekenden onderzoekers van het Carl Sagan Institute: de planeten rond de grootste stervende sterren - rode reuzen genoemd - zouden zich tot 200 miljoen jaar in een leefbare zone kunnen bevinden. Maar voor kleinere rode reuzen, die minder snel en heet opbranden, kan die periode voor planeten in dat Goudlokjegebied gerokken worden tot 9 miljard jaar. Dat is ongeveer twee keer de leeftijd van onze eigen aarde. Lees: lang genoeg om een levensvorm te doen ontstaan en evolueren op zo'n ijzige planeet.

In ons zonnestelsel hebben verre ijzige werelden ongeveer een half miljard jaar de tijd om te evolueren tot leefbare planeten. Onze aarde zal tegen dan een bloedheet niemandsland zijn geworden.
Op zoek naar leefbare planeten

De onderzoekers hebben nu ook een lijst van 23 rode reuzen opgesteld die minder dan 100 lichtjaren van de aarde verwijderd zijn. Die zijn volgens hen de ideale doelwitten om op zoek te gaan naar leefbare planeten.

Belangrijk detail wel: de aanwezigheid van een planeet in het Goudlokjegebied rond een ster wil niet zeggen dat er zeker en vast leven zal zijn (kijk maar naar Mars). Dat is onder meer ook afhankelijk van de juiste atmosfeer.

De wetenschappers geven verder toe dat ze nog helemaal niet kunnen inschatten wat een rode reus precies doet met de atmosfeer van nabije planeten. Als die die atmosfeer vernietigt, blijft er van dit onderzoek niet veel meer over. Ook de gevolgen voor de baan van de planeet moet mee in rekening genomen worden. Want als een ster een rode reus wordt, vermindert zijn aantrekkingskracht op de planeten eromheen.


Planeethoppen

Maar het is veelbelovend onderzoek, zo zegt co-auteur Lisa Kaltnenegger aan Space.com. "Het is de eerste keer dat we het model van een ster aan het model van een planeet linken en bekijken wat er gebeurt. Mensen blijven maar zeggen: 'Wanneer onze zon een grote, hete ster wordt, moeten we naar Mars of elders verhuizen'. Maar als je toch wilt gaan planeethoppen, moet je wel weten wanneer je precies op welke plek moet zijn. Dat hebben we nu voor het eerst uitgevogeld."

Bron: http://www.demorgen.be/wetenschap/n...-ster-bdab2e4b/

Eigen mening: Ik vind het altijd leuk om te horen dat er op het vlak van sterrenkunde iets nieuw is ontdekt. Volgens mij is er nog heel veel dat we kunnen leren over ons melkwegstelsel. Dit is misschien nog ver weg maar zou het niet geweldig zijn moesten we door deze informatie ons menselijk ras kunnen redden? Als het zou mogelijk worden om te planeethoppen zouden we dus ook onze te grote bevolking kunnen verdelen over een aantal planeten. Dat vind ik toch een mooie droom om te koesteren. Daarom is het ook zo belangrijk dat zoveel onderzoekers zich met dit bezig houden. Als je het mij vraagt weten we nog maar een fractie van alles wat er te ontdekken valt.