De Wever wil ‘aangepaste residentiële zorg’ voor hopeloze drugsverslaafden

De Antwerpse burgemeester Bart De Wever (N-VA) wil de zowat 200 hopeloze drugsverslaafden in zijn stad ‘aangepaste residentiële zorg’ bieden. Voor de Gentse burgemeester Daniël Termont (SP.A) gaat zoiets te ver.

Het pleidooi van Jo Vandeurzen (CD&V) om de best practices rond lokaal drugsbeleid te verzamelen en te integreren, viel bij Bart De Wever niet in dovemansoren. De Antwerpse burgemeester wil de tweehonderd zwaarste drugverslaafden van zijn stad aangepaste residentiële zorg aanbieden. Zijn bestuur verzamelde zelf de fondsen.

De Wever ontvouwde zijn plan tijdens een drugscongres in Gent. De burgemeester argumenteerde dat de maatschappelijke kostprijs van zo’n ‘top 200’ oploopt. Het aanbieden van residentiële zorg, op kosten van de stad, valt goedkoper uit.

Via een ‘justicieel case management’ regisseert de stad de aanpak van de gebruikers. Zij krijgen de keuze tussen een onmiddellijke minnelijke schikking of een ‘therapeutisch aanbod’. Ook minderjarigen mogen het in het gerechtsgebouw komen uitleggen. Jongeren die hulp weigeren, eindigen bij de jeugdrechter.

‘Utopie’

Onomstreden is het idee niet. Zo moeten de verslaafden worden overtuigd om de stap te zetten – het blijft een open ‘instelling’. De Gentse burgemeester Daniël Termont is alvast een tegenstander. ‘Er zijn geen twintig manieren om aan drugsbeleid te doen. Ik verkies een individuele benadering.’ Hij wees op het belang van preventie in de scholen en de noodzaak om verslaafden naar een baan te begeleiden.

Hij noemt een drugsvrije samenleving ‘een utopie’ en pleit voor een ‘drugsarme stad’. De Wever vertrekt van een morele keuze. Elke illegale drug moet worden bestreden. Een gedoogbeleid creëert grijze zones. Maar optreden betekent niet dat iedere gebruiker achter de tralies moet.

Bron: www.standaard.be (geraadpleegd op 18/11/2015)

Mening
Ik snap beide burgemeesters. Als eerste Bart De Wever omdat hij de kosten voor het drugsbeleid op zich neemt, als stad. Dat ze een 'residentiële' verzorgplaats krijgen, baart me een beetje zorgen. Het klinkt heel chique en luxueus. Ik denk dat, zoals in het artikel gezegd wordt, het moeilijk is om drugs helemaal weg te bannen uit een stad. Ik kan me dus ook vinden in het punt van Daniël Termont. Ik geef hem gelijk dat we meer moeten gaan voor een drugsarme stad, dan een drugsloze stad. Dat lijkt me onmogelijk.
Men heeft het in het artikel ook over preventie. Hier wil ik nog even iets over kwijt want vele kinderen worden in lagere scholen preventief beleid tegen drugs, maar men zou zo'n preventie beter verplaatsen of nog eens geven in het tweede - derde middelbaar. Ik denk dat deze leeftijdscategorie hier sneller mee in contact gaat komen. Ze zijn tevens pubers waardoor ze beïnvloedbaar zijn en misschien drugs gaan neem door groepsdruk.