Een slachtoffer, zo voelt Bart Tommelein (Open VLD) zich, nu de Vlaamse gemeenschapssenatoren moeten inleveren. Weliswaar slechts vijf procent, maar het gaat hem om het principe. ‘Is het echt de bedoeling dat we op de duur het loon van een arbeider krijgen?’

Als iedereen moet inleveren, waarom dan de Vlaamse gemeenschapssenatoren niet?

‘Het klopt dat wij een voorbeeldfunctie hebben en dat we solidair moeten zijn. Maar
daarom hoef ik nog niet gelukkig te zijn dat ik minder ga verdienen. Hoeveel precies, weet ik niet - De Wever zegt 500 euro, andere collega’s 191 euro - maar laten we het op
200 euro per maand houden. Maal twaalf.'

'Dat vóél je. Maar ik ben vooral verontwaardigd over de ongelijkheid die de beslissing
creëert. Gemeenschapssenatoren zitten zowel in het Vlaams Parlement als in de Senaat,
en het is die Senaat die de lonen van zijn senatoren vermindert. Terwijl het Vlaams
Parlement dat niet heeft gedaan. Het perverse gevolg is dat gemeenschapssenatoren, die
twee jobs doen, nu minder verdienen dan hun collega’s die alleen Vlaams parlementslid zijn.’

Is vijf procent van uw wedde de heisa wel waard? U verdient nog altijd goed.

‘On the record zul je geen enkel parlementslid horen klagen, maar in de wandelgangen
wordt vaak gezegd: “In de privé zou ik een stuk meer kunnen krijgen. Of op z’n minst een bedrijfsauto, of een onkostenvergoeding.’’

'Bovendien moeten politici van hun wedde ook allerlei extra uitgaven - verkiezingscampagnes, telefoonrekeningen, een website - betalen. Ik ben absoluut bereid om in te leveren, maar voor sommigen zal het nooit genoeg zijn.'

'We moeten erover waken dat een job in de politiek aantrekkelijk blijft, ook voor mensen
die de stap willen zetten vanuit de privé, zoals ik indertijd heb gedaan.’

Politiek doe je toch ook vanuit een engagement?

‘Ja, maar net om al die mensen met een engagement niet af te schrikken, mag het verschil niet té groot zijn. Anders krijg je alleen vrijgestelden van de mutualiteiten en de vakbonden in het parlement, voor wie dat meer oplevert dan hun gewone job. Of - veel erger nog - je houdt alleen de superrijken over, voor wie 5.000 euro meer of minder niets uitmaakt.'

'Zoals gezegd: ik wil mijn deel doen, maar we werken hard. Op de duur hebben we het loon van een gewone arbeider.’

Is dát niet het probleem? Een goed parlementslid heeft recht op een goed loon, maar er zijn er toch veel die er zich makkelijk vanaf maken.

‘Ik heb in mijn eigen partij veel hardwerkende parlementsleden zien vertrekken, gewoon
omdat Open VLD er de laatste jaren sterk op is achteruitgegaan en ze niet meer verkozen raakten. Dit is een job die weinig zekerheid biedt.'

'Maar het klopt natuurlijk dat andere partijen de afgelopen jaren zo spectaculair zijn gegroeid dat ze soms van één naar meer dan twintig zetels zijn gegaan. En dat daar veel politici tussen zitten voor wie vooral het loon aantrekkelijk is.’

Moeten we niet naar minder, maar betere parlementsleden?

‘Daar gaan we ook naartoe. In 2014 krijgen we een nieuwe Senaat met haast uitsluitend gemeenschapssenatoren, die ook effectief door de gemeenschappen zullen worden betaald. Bovendien hebben we met onze fractie een voorstel ingediend om het aantal parlementsleden sterk te verminderen. De bedoeling is dat er tegen 2014 veertig senatoren minder zijn.’

Als vanaf 2014 niet langer de Senaat de lonen bepaalt, dan lost de ongelijkheid zich
toch vanzelf op?

‘Maar intussen moeten mijn collega-gemeenschapssenatoren en ik wel twee jaar dubbel zo hard werken om minder te verdienen dan de “gewone’’ Vlaamse parlementsleden. Ik vind vooral dát ongehoord: dat de Senaat tot een inlevering heeft beslist zonder eerst met het Vlaams Parlement te overleggen. Dat is geen populisme, het is puur machogedrag tussen de parlementen in dit land: kijk eens wie het best kan besparen! Eerst levert de voorzitter van het Vlaams Parlement in, daarna kan de Senaat natuurlijk niet onderdoen. En daarvan zijn wij, de gemeenschapssenatoren, het slachtoffer.’

Bron: DS 11/03: Link

Opinie:
Er wordt aan deze persoon zijn loon gezeten en we moeten eerlijk toegeven, arbeider, bediende, parlementslid of CEO, daar kan niemand om lachen. Toch vind ik het een zeer domme zet. Ik zeg niet dat politici populistisch moeten zijn, maar dit is ronduit wereldvreemd. Hij spreekt hier over 200 euro als vijf procent van zijn loon. Voor sommige mensen is dat 20% of meer van hun loon, welke boodschap krijgen die mensen mee? Hoe kan je geloofwaardig overkomen als je het hebt over besparingen terwijl je zelf nog geen miezerige 5% wil inleveren. De meeste mensen moeten MEER inleveren in de vorm van belastingen en taxen.
Dan spreekt hij over het afschrikken van mensen die van de privé willen overkomen. Willen we dit soort mensen als parlementslid? Mensen die voor een 200 euro minder liever in de privé blijven? Dat getuigt van zeer weinig engagement als je het mij vraagt. Of vergeet de heer Tommelein misschien dat hij een VOLKSvertegenwoordiger is. Ik vind dit een heel triestige bedoeling. Als dit de mensen zijn die het volk moeten overtuigen om te besparen dan zal het niet goed aflopen. Welke arbeider met een nettoloon van 1500 euro wil nog wat afgeven na het lezen van dit artikel? Dat komt toch écht niet rechtvaardig over.
Wat me ook opvalt, maar dat terzijde, het zijn altijd blauwe mannen die hun zeuren over hun loon of over belastingscontroles (nietwaar Kareltje?)

Mooie laatste zin Jens

Verder zou ik dit artikel toch iets anders begrijpen. Ik denk dat Tommelein eerder wil duidelijk maken dat niet enkel aan het geld van de gewone man wordt gezeten maar dat ook de politiekers moeten dokken. Er is een ongelijkheid in de beslissingen die worden genomen en daaraan moet meer aandacht worden besteed.
Een politicus verdient veel geld, misschien wel iets te veel, maar is het ook niet een beetje terecht dat ze wat meer verdienen. Persoonlijk zou ik het zwaar onderhandelen, de druk van de media en andere partijen, de algemene stress, niet aankunnen. Ik vind dat er te hard wordt gezaagd door de gewone man over het loon van de politicussen. De politicussen moeten nog meer doen wat ze horen te doen en niet louter voor het mooie geld werken. Daar wringt volgens mij het schoentje. We zitten in een samenleving waarin de meerderheid enkel bezig is met zichzelf en zijn eigen imago. Als een politieker nu eens i.p.v. te denken aan zijn eigen imago nu eens tracht HET VERSCHIL TE MAKEN / iets te ondernemen dat voor ons allen ten goede komt maar misschien wel zijn eigen imago schaadt.
Kijk nu bijvoorbeeld naar wat Quicky verwezenlijkt heeft. Die man heeft iets gedurfd, hij heeft een pensioenenbeleid op stand gebracht waarbij hij zelf (volgens mij) een slecht imago heeft gekregen. Toch vond en vind ik dit een goede poging…
Verder vind ik Tommelein wel zwak in zijn argumentering in de laatste alinea. Hij vindt het ongehoord dat hij en zijn collega-gemeenschapssenatoren dubbel zo hard moeten werken dan de ‘gewone’ vlaamse parlementsleden. Oké, dat is misschien wel zo, maar als dit de ongelijkheid zou oplossen, waarom dan ook niet? Hier zou Tommelein gerust wat minder aan zichzelf mogen denken…
Wat de minder/meerdere parlementsleden betreft:
Wel eerst zien en dan geloven dat er minder senatoren zullen zijn in 2014. Gingen ze met de huidige samenstelling van de regering ook niet minder functies hanteren? (13 ministers en 6 staatssecretarissen?!)