Baby's die hun ouders zien zwoegen, vertonen later zelf ook meer doorzettingsvermogen, blijkt uit een nieuw Amerikaans onderzoek.

Het is een van de belangrijkste eigenschappen voor succes in het leven: doorzettingsvermogen. Maar valt het ook aan te leren aan jonge kinderen? Ja, blijkt uit een experiment van het Amerikaanse Massachusetts Institute of Technology, gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Science.

Kinderen van 15 maanden oud zagen een volwassene worstelen met het openen van een kubus om er een speelgoedje uit te halen. Pas na een halve minuut loste de volwassene de puzzel op door een klepje te openen. Vervolgens kregen de proefpersoontjes een heel ander type speelgoed: een doosje dat muziek maakt als je op een knop drukt. "Nu jij!", zei de volwassene, gaf het muziekdoosje aan het kind en verdween uit de ruimte.

Gemeen voor de dreumes, maar noodzakelijk voor het experiment: de knop van het doosje haalde nu niks meer uit. Het enige doel van de onderzoekers was te achterhalen hoe vaak het kind op de knop zou drukken - een maat voor doorzettingsvermogen.

Uitkomst: kinderen die volwassenen eerder hard hadden zien werken om een probleem op te lossen, drukten beduidend vaker op de knop dan kinderen die volwassenen eerder met groot gemak een puzzel zagen oplossen. Dit is volgens de onderzoekers een sterke aanwijzing dat doorzettingsvermogen niet alleen aangeboren is, maar ook aan valt te leren - en dat al op zeer jonge leeftijd.

"Spannend onderzoek"

De onderzoekers stellen dat kinderen in de moderne maatschappij vooral instructies krijgen van volwassenen die een taak al beheersen. "Daardoor kunnen kinderen gaan denken dat voor volwassenen alles makkelijk gaat", schrijven ze in Science. "Deze studie suggereert dat het goed is voor kinderen om volwassenen vaker te zien zwoegen."

"Een goed en spannend onderzoek", oordeelt Sabine Hunnius, hoofd van het Baby & Child Research Center van de Radboud Universiteit in Nijmegen en niet betrokken bij de nieuwe Amerikaanse studie. "Het sluit ook aan bij een van de belangrijkste pedagogische inzichten van de laatste jaren: dat je kinderen moet prijzen voor hun inzet, en niet voor de uitkomst. Dus zeg niet 'wat ben je toch slim' na een prestatie op school, maar liever 'wat goed dat je hier zo hard voor gewerkt hebt'. Aan dat laatste, hard werken, kan een kind zelf iets doen. Aan slim zijn niet."

Hunnius juicht het toe dat de Amerikaanse onderzoekers hun studieopzet voor aanvang van het experiment tot in detail lieten registreren. Dit voorkomt dat wetenschappers van alles blijven proberen totdat ze een spectaculair resultaat vinden. Bijvoorbeeld: maakt het aantal keer drukken op de knop niks uit? Laten we dan met de stopwatch gaan timen hoelang de kinderen blijven puzzelen om te zien of dat wel iets interessants oplevert.

Een punt van kritiek heeft Hunnius ook. "Is almaar op een knop blijven drukken wel de beste maat voor doorzettingsvermogen? Na zoveel keer tevergeefs drukken iets anders proberen vind ik nog interessanter, want dat zegt iets over doorzettingsvermogen én creativiteit."

Bron:
https://www.demorgen.be/wetenschap/...oegen-b22b21e0/

Mening:
Kinderen met een jonge leeftijd nemen heel vaak zaken over van de ouders, zus of broer of van personen die veel in hun omgeving te zien zijn. Ze apen met andere woorden graag na. Als ze een ouder zien 'sukkelen' met een bepaald voorwerp waarna ze ook zien dat de ouder hier de oplossing van vindt gaan ze dit gedrag ook overnemen. Ze gaan zoeken naar een oplossing voor hun voorwerp en gaan zo sneller inzichten verwerven.
Wat Sabine Hunnius zegt is waar: 'Je moet kinderen prijzen voor hun inzet, en niet voor hun uitkomst.' Ik denk dat we hier als toekomstige leraar al van op de hoogte zijn en dat het ook belangrijk is dat we dit steeds in onze lessen gaan toepassen.