De opdracht was: schieten en niet aarzelen


Israëlische militairen schoten er tijdens de strijd in Gaza op los. Dat blijkt uit de getuigenissen die een groep reservisten verzameld heeft. „Het was beleid”, stellen zij.


„Je voelt je als een klein kind met een vergrootglas dat naar mieren kijkt en hen verbrandt”, begint het rapport met getuigenissen van Israëlische militairen over hun ervaringen tijdens de oorlog in Gaza, een half jaar geleden.

’Breaking the Silence’ (De Stilte Doorbreken), een organisatie van Israëlische reservisten, heeft 54 getuigenissen vastgelegd, zowel van dienstplichtigen als reservisten. Zij vertellen – op één na anoniem – over nodeloze vernielingen, het afvuren van fosfor in bewoond gebied, en met name over een sfeer waarbij ze aangemoedigd werden haast overal op te schieten.

„De getuigenissen bewijzen dat de immorele wijze waarop de oorlog werd gevoerd, te wijten is aan het systeem en niet aan de individuele militair”, zegt Michael Mankin van Breaking the Silence.

„Dit is een belangrijke oproep aan de Israëlische samenleving en haar leiders om de stupiditeit van ons beleid opnieuw onder de loep te nemen. Het Israëlische publiek, dat grotendeels achter de militaire operatie in Gaza stond, moet weten wat de militairen hebben meegemaakt.”

Een paar maanden geleden had een andere groep militairen ook al verteld over het naar hun mening buitenproportionele optreden in Gaza tijdens de 22 dagen van strijd, tussen 27 december en 17 januari. Israël was Gaza binnengevallen, naar eigen zeggen, om een einde te maken aan de onophoudelijke raketbeschietingen op het zuiden van het land.

Een onuitgesproken doel, van sommige politici, was het Hamasregime ten val te brengen, dan wel een zodanige klap toe te brengen dat het het niet zou wagen de beschietingen op Israël voort te zetten.

Bij die oorlog kwamen aan Palestijnse kant tussen de 1166 (volgens Israël) en 1425 (volgens Amnesty International) Palestijnen om het leven. Volgens Israël waren 860 van de doden ’strijders’. Volgens Palestijnse bronnen waren de meeste slachtoffers burgers. Aan Israëlische kant vielen dertien doden, van wie drie door Palestijnse raketten.

Het voorkomen van slachtoffers aan eigen kant, was een van de voornaamste opdrachten aan de Israëlische troepen. Dat was wat de legerleiding betreft de les van de oorlog in Libanon in de zomer van 2006. Israëlische militairen waren toen vrij onvoorbereid binnengetrokken, er vielen vele, ’onnodige’ slachtoffers en de roep in Israël om de oorlog te beëindigen, klonk steeds luider.

Uit de getuigenissen van de militairen blijkt dat de schietinstructies meer dan ruim waren. In een van de getuigenissen vertelt een reservist dat zijn commandant de troepen opdracht gaf te schieten ’als je denkt dat het nodig is’. Een andere militair vertelt dat de gedachte was dat het beter was „een onschuldig iemand te treffen dan te aarzelen om een vijandig doel te raken”. „De vuurkracht was idioot. We trokken naar binnen en de explosies waren krankzinnig. In stadsoorlogen is iedereen je vijand, er zijn geen onschuldigen.”


De getuigenissen van de Israëlische militairen zijn te vinden op breakingthesilence.org.il


© Trouw, 16-07-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB