Kardinaal Godfried Danneels heeft zopas “als een goede huisvader” eens te meer zijn excuses aangeboden aan de slachtoffers van seksueel misbruik in de Kerk. Hij deed dat tijdens de hoorzitting van de Kamercommissie Seksueel

Misbruik in de Kerk.
Danneels liet weten dat hij al in 1996 na de zaak-Dutroux "vergiffenis had gevraagd omdat seksueel misbruik in de Kerk veel erger is dan elders. Niet alleen omdat de Kerk hogere morele standaarden hanteert en bepleit dan gewone burgers, maar ook omdat dit seksueel misbruik eigenlijk spiritueel verraad is tegenover een gelovige”.

Meldpunt
Danneels zei dat de Kerk “op een ernstige en structurele wijze het seksueel misbruik wilde aanpakken”, sinds 1997 door een telefonisch meldpunt, sinds 2000 door de Commissie-Halsberghe. "Het bewijs is daar dat de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk in 2004 werd ontbonden omdat haar doel was bereikt."

Danneels: “Misschien was het meldpunt te reactief. Het slachtoffer moest nog zelf initiatief nemen en dat is moeilijk na al die jaren. We hebben – als iedereen in de samenleving – veel te laat kennis genomen van de ravage die pedofilie aanricht bij de slachtoffers.”

Geen toedekking“
Er was echter geen bewuste politiek om de feiten toe te dekken, te ontkennen, laat staan te gedogen. De Kerk heeft meerdere malen haar schaamte beleden. De daders van seksueel misbruik van minderjarigen moeten gestraft worden, door de gewone rechter én door het kerkelijk recht. Dat is onze heilige plicht.”

Danneels gaf wel toe dat “de Kerk in het verleden te veel werd geleid door een klassedenken. De Kerk dacht te veel aan de priesters en de religieuzen en niet aan de slachtoffers. Priesters leefden in het verleden ook te veel alleen, er is nood aan nabijheid, niet alleen voor sociale controle, om op elkaars fouten te wijzen, maar voor om elkaar in de goede punten aan te moedigen. Een gezond teamverband is nodig.”

Eigen mening: Ik vind het persoonlijk jammer dat het telefonisch meldpunt ontbonden is. Het was een zeer goed initiatief, en als je er nu op terugblikt. Hoe kan het nu dat hun doelstelling bereikt is. Oke, vrijwillig zullen mensen minder geneigd zijn om te bellen, maar toch. Mocht dit meldpunt nog bestaan, dan kon alles tegenwoordig veel discreter gebeuren naar mijn mening. Anonomiem, een klacht indienen mocht dat nodig zijn. Dat er zo een aparte tak zich bezig kon houden met deze hele zaak. Dit kan dan weer leiden naar minder media-aandacht.

Bron: http://www.gva.be/nieuws/binnenland...l-misbruik.aspx

De waarheid als voetnoot


Rik Torfs is teleurgesteld over wat een spraakmakende zitting had moeten worden van de commissie seksueel misbruik: de kardinaal mocht zich te zeer gedeisd houden en de commissieleden misten de juiste scherpte.


Vooroordelen zijn er om bevestigd te worden. Soms toch. Ik verwachtte niet veel van het verhoor door de commissie seksueel misbruik waaraan kardinaal Danneels gisterenmorgen werd onderworpen. En inderdaad, de kardinaal schitterde niet meteen. De commissie evenmin.


De kardinaal

De kardinaal kwam niet over als iemand die met grote daadkracht optrad. Hij is een kind van zijn tijd en zijn Kerk. Als iets discreet kan worden geregeld, waarom er dan veel poeha rond maken? De onderliggende gedachte was: afwezigheid van discussie wijst op een gezonde Kerk. Lang geloofden externe waarnemers dat. In Nederland kwam Danneels over als een wijs man, die de boel bij elkaar hield, terwijl de Nederlandse bisschoppen vechtend over de straatstenen rolden. Ik herinner mij hoe Siegfried Bracke, toen hij nog journalist was, de kardinaal geregeld loofde.

Opgelet, ik heb niets tegen de kardinaal als persoon, maar ik weet uit ervaring hoe moeilijk het was een probleem bij hem aan te kaarten. Toen ik hem in 1992 opzocht om over een beter statuut voor leken in de Kerk te pleiten, wees hij mij met één zinnetje terug: ‘Onderzoek is onderzoek, en beleid is beleid.' Maar er was nauwelijks beleid. Danneels had het kerkelijke bestuur kunnen verbeteren, en aansluiting zoeken bij de grondbeginselen van de rechtsstaat. Dat gebeurde niet. Dat bleek ook gisteren.

Verder vluchtte de kardinaal iets te nadrukkelijk wanneer hij erop wees dat hij kerkjuridisch uitsluitend bevoegd was voor het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Technisch klopt dat, maar in de perceptie was Danneels de grote baas van de Kerk in België. Bevestigen deed hij dat nooit, ontkennen echter evenmin. Vandaag is hij te nederig, vroeger was hij niet nederig genoeg.

Voor de rest verraste Danneels nauwelijks. Hij maakte geen zware fouten, maar wekte ook geen enthousiasme op. Ondertussen blijft wel onduidelijkheid bestaan over de dossiers die Rik Devillé onder zijn hoede had. Danneels beweerde dat hij van de slachtoffers nooit namen van daders te horen kreeg. Het is de hoogste tijd dat er helderheid komt over deze zaak. Welke dossiers bezat of bezit Rik Devillé? En waarover gingen ze precies?


De commissie

En dan de commissie zelf. Als kerkjurist moest ik herhaaldelijk tenenkrullend toekijken. Renaat Landuyt vond dat priesters die zich schuldig hadden gemaakt aan seksueel misbruik onmiddellijk moesten worden gelaïciseerd. Hoewel canon 1395 van het kerkelijk wetboek deze straf mogelijk maakt, is ze niet altijd de ideale. Want door de laïcisering verdwijnt de laatste band tussen de bisschop en zijn priester.

Zolang een priester gewoon ambteloos is, maar in een bisdom geïncardineerd blijft, is hij zijn bisschop gehoorzaamheid verschuldigd. De bisschop kan de priester bijvoorbeeld verplichten om zich in een abdij terug te trekken en geen enkele pastorale activiteit te ontplooien. Die controlemogelijkheid valt weg zodra de priester is gelaïciseerd. Die dreigt dan een ongeleid projectiel in de samenleving te worden, onder niemands controle, maar een gevaar voor velen. Soms is het dus beter een priester niet te laïciseren om de samenleving te beschermen. De Amerikaanse kerkjurist John Beal verrichtte hierover interessant studiewerk.

De zitting van de commissie leek op een kruisverhoor. De hardheid van de vragen, die vaak verschillende keren werden herhaald omdat de camera's draaiden, haalde het van hun inhoudelijke kwaliteit. Renaat Landuyt werd boos: ‘Iemand die het celibaat breekt wordt onmiddellijk uit de Kerk gezet, en misdadigers mogen blijven.' Dat klopt van geen kanten. Wie zich niet aan het celibaat houdt, wordt soms ongemoeid gelaten, soms geschorst, uitzonderlijk gelaïciseerd, nooit uit de Kerk gezet: dat laatste is canoniek onmogelijk. De West-Vlaamse priester Norbert Bethune bijvoorbeeld liep door het sluiten van een burgerlijk huwelijk een automatische schorsing op, maar een laïcisering viel hem tot op vandaag niet ten deel.

Maar goed. Parlementairen zijn, gelukkig maar, doorgaans geen kerkjuristen. Erger dan incompetentie is het schaamteloos volgen van een eigen agenda die belangrijker dreigt te worden dan het achterhalen van de feiten. Dat blijkt uit de houding van Renaat Landuyt. Die beweerde zelfs dat Danneels zich vroeger al voor seksueel misbruik van zijn priesters voor de rechtbank had moeten verantwoorden. Dat is onwaar. Landuyt doelde mogelijk op de zaak-Vanderlyn, een pedoseksuele priester uit Sint-Gillis, op wiens proces kardinaal Danneels zich in februari 1998 vrijwillig als getuige aanbood. Diezelfde Landuyt verklaarde tijdens De Zevende Dag van 19 september 2010 over Roger Vangheluwe: ‘Men kan bisschop worden terwijl men pedofiele feiten pleegde.' Komaan zeg. Pausen zijn misschien wel vreemde mensen, maar geen paus zou een seksueel delinquent tot bisschop benoemen als hij weet had gehad van de feiten.

En dus...

Kortom, het was geen hoogdag voor de commissie gisteren. Kardinaal Danneels kon zijn blazoen niet echt oppoetsen. De commissie miste dan weer competentie en scherpte om de juiste vragen te stellen. Als ze bovendien ook leden telt die zich door een eigen agenda laten leiden, en voor wie de waarheid slechts een voetnoot is, valt voor de toekomst het ergste te vrezen.

Rik Torfs, CD&V-senator en hoogleraar kerkelijk recht


DS, 22-12-2010

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Sinds 1960 telden de religieuze ordes en abdijen in België in totaal 139 daders van seksueel misbruik tegen minderjarigen, van wie 109 in Vlaanderen. Dat deelden ze mee in een brief aan de Kamercommissie Seksueel Misbruik in de Kerk. 35 van deze daders zijn al overleden, van wie 24 in Vlaanderen.


Van die 139 verdachten kregen slechts 28 een effectieve straf (2 in Wallonië). Er waren ook drie vrijspraken (1 in Wallonië). 19 broeders of paters werden overgeplaatst naar een ander bisdom of een ander land (3 in Wallonië). Na het uitlekken van de zaak tegen bisschop Roger Vangheluwe kregen de religieuze ordes en abdijen geen enkele nieuwe klacht binnen.

Eerder al deelden de bisschoppen mee dat zij weet hebben van 186 pedofiele priesters sinds 1945. Het totaal aantal gekende pedofiele geestelijken komt hiermee op minstens 225.

Bron: Gazet van Antwerpen, 8 februari 2011

Mening:
Deze cijfers zijn gewoon om van je stoel te vallen! Zoveel pedofielen binnen de Kerk, en nog wordt er niets concreet aan gedaan. De slachtoffers moeten dat trauma heel hun leven meedragen maar zien de daders vrijuit gaan. Ook voor geestelijken moet dezelfde strafmaat en procedure gelden volgens mij! En wie zegt dat er niet nog meer gevallen van pedofilie zijn die nog niet bekend zijn?