Een op de vijf kinderen in de leeftijdsgroep van acht tot zestien jaar shopt wel eens stiekem online met de creditcardgegevens van z'n ouders. Dat blijkt althans uit een Brits onderzoek bij meer dan 1 miljoen kinderen die jaarlijks 191 miljoen pond (228 miljoen euro) besteden.

Leep
De kinderen kopen onder meer gadgets, computerspelletjes en modeaccessoires online. De kinderen zijn meestal zo voorzichtig niet al te hoge bedragen in een keer te besteden.

Ongeloof
Daardoor hebben de meeste ouders de diefstal niet in de gaten: slechts 2 procent van de ouders kunnen zich voorstellen dat hun kroost zonder hun toestemming iets gekocht heeft via internet. (mvl/anp)

Wat ik mij hierbij afvraag is: Hoe kunnen deze jonge kinderen in godsnaam aan de betaalgegevens van hun ouders?

Eerlijk gezegd is dat niet moeilijk. Je moet enkel de kaart hebben, voor de rest heb je niets nodig om online dingen te kunnen kopen.
Ik doe dit zelf niet! Ik vraag de kaart aan mijn ouders en geef hen het geld terug.
Ik denk niet dat ouders hun portemonee constant in het oog houden. Hier thuis weet ik perfect waar die van moeder ligt en die van mijn vader. Ik weet dat ze het niet zouden zien, enkel achteraf op de rekening.
Het is natuurlijk wel een Brits onderzoek, als ik naar de Britse jeugd kijk en dan naar onze Belgische jeugd zit daar nog een wereld van verschil op!

Dit is inderdaad een slechte evolutie. Het feit dat (jonge) kinderen aan de creditcardgegevens van mama en papa geraken, zonder dat deze zelfs het kleinste vermoeden hebben, verontrust mij toch wel enorm.
Zoiets getuigt van weinig interesse en aandacht van de ouders naar de kinderen toe. Wanneer je als ouder voldoende vaak tijd vrijmaakt voor je kinderen weet je ten eerste wat er bij jouw kinderen leeft (wat ze absoluut willen hebben --> ouders gaan dit volledig of gedeeltelijk als cadeau beloven bij eerstvolgende feestgelegenheid), terwijl ze onmogelijk rustig en ongestoord de creditcardgegevens kunnen achterhalen alvorens simpel en ongehinderd via internet de gewenste aankopen te doen.
Ik hoop dat met de bekendmaking van zulke onthutsende onderzoeksresultaten uit ons buurland Groot-Britannië bij sommige Belgische ouders een belletje gaat rinkelen. Zulke zaken kunnen zich eveneens op Belgische bodem voordoen. Misschien gaan hierdoor vele Belgen hun betaalkaartgegevens met meer aandacht en verantwoordelijkheidsgevoel behandelen, waardoor hun kinderen veel minder kansen gaan krijgen om met de creditcard van mama en papa gaan te shoppen via internet.

Ik zou niet kunnen denken hoe ik onopgemerkt de creditcard van mijn vader kan nemen. Het gaat hier dus wel degelijk over een creditcard en niet over een bankkaart (zoals maestro). Maar een creditcard laat je toch zomaar niet ergens rondslingeren.
Met enkel de kaart in handen kan men de hele rekening plunderen en zelfs onder 0 gaan.

Bedenking nummer 1: Hoe komen die jonge kinderen/pubers in godsnaam aan de gegevens van de creditcards van hun ouders. Als ik 8 jaar was, had ik nog geen flauw benul van wat een creditcard was, laat staan van hoe dat ding te gebruiken met welke codes. Als de ouders op zo'n jonge leeftijd die codes al aan hun kinderen doorspelen is het misbruik ervan eigelijk voor een deel hun eigen fout vind ik.

Bedenking 2: Controleren die ouders nooit hun bankgegevens? Mijn ouders controleren toch meerdere malen in de week via homebanking of via de traditionele rekeninguittreksel hun bankgegevens. Dat vind ik blijkbaar dan geen overbodige luxe, als je ziet hoeveel kinderen er virtueel stelen van hun ouders. Zeker als je ziet om wat voor immens grote bedragen dit gaat.