Klaar voor de wraak

Bart Sturtewagen


Als de Vlaamse regering niet bij grondwet zowat verplicht was om tot midden 2014 door te gaan, dan was ze nu ongetwijfeld ten val gekomen. De niets ontziende aanvallen die tussen de regeringspartijen en hun leiders over en weer gaan, laten niets heel van het imago van Vlaanderen als efficiënt en rationeel bestuursniveau. Dat er in een driepartijencoalitie wel eens wat scheef zit, dat hoort bij het normale politieke spel. Maar dit is iets anders. Tussen de N-VA enerzijds en CD&V en SP.A anderzijds is een dodelijk wantrouwen en een diepe haat gegroeid. Bij de twee traditionelen is het besef gedaagd dat de partij van Bart De Wever niet mikt naar overwicht, zelfs niet naar dominantie, maar naar hegemonie in Vlaanderen.


De weg daarvoor ligt open. Nu De Wever de hele rechterzijde helemaal heeft opgerold, oogt een raid op het centrum meer dan ooit succesvol. Tot voor kort leek die ambitie onhaalbaar. Naarmate elke zweem van humor, ironie of zelfrelativering uit de houding en het optreden van de partij en haar voorzitter verdween, kon je vermoeden dat de brede schare pas verworven aanhangers zou uitdunnen. Het tegendeel blijkt het geval.

Is het toeval of superieur politiek inzicht? Wat er ook van zij: in geen generaties lag de electorale voedingsbodem er in Vlaanderen vruchtbaarder bij voor boosheid, frustratie en bitterheid. De N-VA ontpopt zich op haar veroveringstocht naar het midden niet als een klassieke catch all-partij die links en rechts slijmt om alleman te vriend te houden. Dat model, het christen-democratische of sociaal-democratische, is uitgewoond. Ze stelt zich op als de verzamelaar van alle angst en alle kwaadheid. Catch all fear, catch all anger. En het werkt.

Dat de SP.A de favoriete vijand van de N-VA werd, is logisch. Niet alleen zijn de socialisten voor De Wever de vertegenwoordigers van de PS in Vlaanderen. Door op hen in te beuken, werft hij in de aanhang van zijn twee echte concurrenten op de politieke markt: CD&V en vooral Open VLD. Karel De Gucht vergist zich: je kunt wel de grootste zijn en toch Calimero spelen. Het is, vandaag in Vlaanderen, de sleutel voor succes.

Na het failliet van het individualisme en de ontsporing van de vrije markt zegevieren niet de solidariteit en het collectivisme, zoals Karl Marx geloofde. Dit is de tijd van het conservatisme en het terugplooien op de eigen groep. Proberen te houden wat je hebt, bunkeren en hopen dat het overgaat. Het is het stille, kille verzet van de middenklasse die geen balans meer ziet tussen wat ze bijdraagt en wat ze ontvangt. Die bevolkingslaag die meende met vlijt en inzet wat te hebben bereikt, maar haar verworvenheden aangetast ziet door nieuwkomers, free riders en profiteurs. Ze is bedrogen door iedereen: politiek, financieel, moreel. Ze staat klaar om zich daarvoor te wreken.


DS, 02-07-2012 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB