Bloedrode inkt


Hoe is het in 's hemelsnaam mogelijk dat drie jaar niet hebben volstaan om te voorkomen dat we opnieuw in een acute bankencrisis zouden belanden? Opnieuw moeten plichtsgetrouwe en hardwerkende kantoordirecteurs en bankemployees aan dodelijk ongeruste klanten uitleggen wat niet uit te leggen valt. Opnieuw staan jarenlang zorgvuldig gekoesterde klantenrelaties onder zware druk. Opnieuw vrezen rekeninghouders en spaarders die met speculatie niets te maken hebben, voor hun eerlijk verdiende centen.


Drie jaar lang was geweten dat Dexia een zombiebank was die met diepe structurele uitdagingen kampte. Een bank die uit een periode van zelfoverschatting te veel lijken in de kast had overgehouden. Een onevenwichtig Belgisch-Frans huwelijk dat te afhankelijk was van de wisselvalligheden van de interbankenmarkt om ooit veilig te zijn. Een bank nochtans waarin de goede delen, zoals het Turkse filiaal en het Belgische spaardersnet, nooit in problemen hadden mogen komen als het spel volgens de regels was gespeeld.

Het is niet normaal dat wij de zwakste financiële instelling van heel Europa herbergen. De dominosteen waarnaar de hele financiële wereld kijkt om te zien of en wanneer hij omvalt. De vraag kan niet worden ontweken hoe dat mogelijk is geweest. Was het niet omdat de Fransen een te grote greep op de strategie hadden gekregen in 2008 en hun problemen via deposito's uit België dachten op te lossen? En was het niet omdat de aandeelhouders - de lokale besturen via de Gemeentelijke Holding en de christelijke arbeidersbeweging via Arcofin - moesten worden ontzien?

We staan, net als in 2008 weer voor de frustrerende, nee onverdraaglijke vaststelling dat het de belastingbetaler is die moet opdraaien voor fouten die gemaakt zijn door bankiers en politici. Een belastingbetaler die geen kant op kan, want iemand moet de tegoeden van de spaarders waarborgen als een bank op omvallen staat. Het systemische risico moet uiteindelijk worden gedragen door de gemeenschap. Hoe onrechtvaardig ook, er is geen alternatief tenzij de totale chaos.

Dexia is slechts het topje van de ijsberg. Sinds het uitbreken van de bankencrisis heeft men de schulden slechts verplaatst van de financiële sector naar de overheden. Om geen systeemcrisis uit te lokken heeft men de banken en hun aandeelhouders zoveel mogelijk ontzien. De hoop was dat die banken door een massale toevoer van goedkoop geld voldoende tijd zouden krijgen om hun kapitaalstructuur te versterken. Een door de rentedoping aangedreven conjunctuurherstel leek het succes van die aanpak te bewijzen. Nu komen we aan het einde van dat verhaal. Het volgende zal opnieuw met bloedrode inkt worden geschreven.


DS, 05-10-2011 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB