Het aantal weken waarmee het leven van een patiënt wordt verlengd, is niet langer het enige criterium om experimentele kankerbehandelingen te beoordelen. Bij de beslissing of een nieuw middel op de markt komt, wordt voortaan ook rekening gehouden met de levenskwaliteit. Hoe voelt de patiënt zich als hij het medicijn neemt?

Het Europees Geneesmiddelenagentschap (EMA) heeft de richtlijnen voor klinische studies met nieuwe kankermedicijnen zopas in die zin aangepast.

‘De laatste tien jaar groeit het besef dat het geen zin heeft om het leven te rekken als de patiënt zich door de behandeling zeer slecht voelt. Er zijn bijvoorbeeld kankergeneesmiddelen die patiënten depressief maken’, zegt Katelijne De Nys, professor farmacologie aan de KU Leuven. ‘Die discussie is belangrijk. Maar we kunnen ze alleen voeren als de levenskwaliteit in de klinische studies wordt gemeten.’

bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20160424_02255493

EINDELIJK!
Meer heb ik hier eigenlijk niet over te zeggen. Het werd hoog tijd dat er met meer dan de levensduur van een patiënt rekening gehouden wordt. Het resultaat hoort niet gelijk te staan aan een langere lijdensweg, maar een makkelijker bestaan tijdens je lijdensweg.

Hoofdzakelijk is dit van belang bij jonge patiënten. Zij maken namelijk nog de grootste kans op overleven mits een goede behandeling. Het zou dan jammer zijn als ze de rest van hun leven met een depressie of nierfalen moeten kampen door hun behandeling destijds.

Natuurlijk is het fijn om opa of oma langer in leven te houden, zo stellen we het oneerlijke afscheid langer uit. Helaas denken oma en opa er na de derde week bloed in de stoelgang anders over. Stel het je ook niet mooier voor dan het is. Door de werkelijkheid te willen verbloemen, lieg je jezelf meer voor dan een ander te helpen.