Uit de weg voor de dinotrek
Camarasaurus trok de heuvels in op zoek naar eten
maandag 31 oktober 2011, 03u00
BRUSSEL - Een analyse van dinosaurustanden levert het eerste bewijs dat sommige soorten dino's grote afstanden aflegden in een jaarlijkse trek.

Het moet een indrukwekkend gezicht zijn geweest: een kudde camarasaurussen die voorbij trekt, op haar jaarlijkse migratie van het laagland naar het hoogland en weer terug, de regen en de verse plantengroei achterna. Als een team Amerikaanse paleontologen gelijk heeft, heeft het tafereel zich écht afgespeeld. De plaats: ongeveer waar vandaag de Amerikaanse staten Wyoming, Utah en Idaho liggen. De tijd: in het Jura (van 200 tot 145 miljoen jaar geleden), een van de grote bloeiperiodes van de dinosaurussen. De onderzoekers, van het Colorado College in Colorado Springs in de VS, doen verslag van hun onderzoek in Nature van deze week.

Tandglazuur
De camarasaurussen waren plantenetende reuzen. Ze waren typisch zo'n vijftien meter lang, maar sommige maten twintig meter van kop tot staart, en wogen meer dan veertig ton. Ze behoren tot de sauropoda, een groep die de grootste landdieren omvat die ooit op aarde te zien zijn geweest. Hun dagelijkse behoefte aan (plantaardig) voedsel en aan water moet immens geweest zijn. Ze aten onder meer varens, mossen en coniferen. Gras bestond nog niet in die tijd.

Door hun grote water- en voedselverbruik werd al vermoed dat camarasaurussen en hun verwanten konden trekken. Er waren immers resten van de dieren gevonden in streken die indertijd droog waren, of althans in sommige tijden van het jaar droog. Een dier met de dagelijkse vocht- en vegetatiebehoefte van een camerasaurus zou moeilijk een droog seizoen in zo'n streek hebben kunnen overleven. Een seizoenstrek was een voor de hand liggende oplossing. En de lichaamsbouw van de dieren, met hun stevige poten, liet lange wandeltochten zeker toe.

Alleen was het bestaan van zo'n trek moeilijk te bewijzen. De gefossiliseerde botten die van dinosaurussen terug worden gevonden, vertellen ons veel over hun lichaamsbouw, maar weinig over hun gedrag. Nu denken Henry Fricke en zijn medewerkers dat ze toch een hard bewijs van een jaarlijkse trek gevonden hebben.

De onderzoekers hebben een analyse uitgevoerd op 32 dinosaurustanden van zo'n honderdvijftig miljoen jaar oud die gevonden zijn in de staten Wyoming en Utah.

Aan de precieze samenstelling van het tandglazuur, meer bepaald aan de mate waarin zuurstof-18 aanwezig was, konden de onderzoekers zien waar de dieren honderdvijftig miljoen jaar geleden vooral gedronken hadden. Dat was mogelijk door ook de hoeveelheid zuurstof-18 in de omgeving in verschillende streken in die tijd na te gaan, in uit die tijd bewaard gebleven gesteentelagen. Rivieren en meren in verschillende streken hebben meestal een lichtjes verschillend zuurstof-18-gehalte.

Door het zuurstof-18 in de tanden te vergelijken met dat in de gesteentelagen was te zien dat sommige camarasaurussen niet gestorven waren op de plaats waar ze het vaakst water gedronken hadden. In het laagland van Wyoming werden tanden gevonden van dinosaurussen die duidelijk het water van het heuvelland enkele honderden kilometers meer naar het westen gedronken moeten hebben.

Dat het om een jaarlijkse trek ging en niet om een eenmalige reis leidden de wetenschappers af uit het patroon van de variatie in de zuurstof-18-concentratie van plaats tot plaats binnen één tand. Naarmate een tand groeit, worden er telkens nieuwe lagen aan toegevoegd, telkens met de zuurstof-18-concentratie van het water dat het dier op dat moment drinkt. Het is een beetje te vergelijken met de jaarringen van bomen, behalve dat de dinosaurustanden niet zo lang meegingen (minder dan een jaar) en daardoor slechts informatie geven over het vorige en het huidige seizoen.

Op basis van hun bevindingen denken Fricke en zijn medewerkers dat de camarasaurussen het natte seizoen (waarschijnlijk de winter) doorbrachten in het laagland, en dat ze in de zomer de heuvels in trokken, zo'n driehonderd kilometer verderop.

Bron: http://www.standaard.be/artikel/det...ikelid=KL3HOGUN

Mening:
Dit artikel toont aan dat niet alleen de hedendaagse dieren aan trek doen, maar ook de dinosaurussen. De hedendaagse dieren die vooral aan trek doen zijn de vogels, deze dieren zijn de laatste 'dinosaurussen' die nu nog rond lopen. Dus de link kan gelegd worden, dat de trek van de dieren in de genen van de dieren zit en is blijven zitten. Ik vind dit zeer interessant, omdat dit zowel belangrijk is voor de Geschiedenis als voor de Biologie, de 2 stromingen die voor mij het belangrijkste zijn. Dit soort ontdekkingen zijn ook belangrijk om de oorsprong van zo iets als een trek te ontrafelen, zodat onbeantwoorde vragen eindelijk een antwoord krijgen.