GENT - Negen op de tien mensen in scheiding hebben een vrij goede levenskwaliteit, die nog stijgt gedurende de twee jaar na de scheiding. Eén op de tien echter scoort ook na twee jaar nog heel laag.
Van onze redactrice

Er namen 1.865 volwassenen deel aan het grote scheidingsonderzoek van de UGent en de KU Leuven. Allemaal mensen die zich twee jaar geleden bij een rechtbank aanboden om hun scheiding in te leiden. Doel van het onderzoek was na te gaan of er goede en minder goede manieren zijn om te scheiden.

Met goed wordt bedoeld: een scheidingstraject dat de levenskwaliteit niet al te erg aantast. Slechte manieren van scheiden zijn deze die mensen ongelukkiger maken. Het gaat zowel om een subjectief gevoel, als om meetbare zaken zoals: hoe goed slapen mensen, hoe vaak gaan ze naar de dokter, hoeveel contacten hebben ze buitenshuis, en wat is hun BMI (Body Mass Index, de verhouding lengte-gewicht)?

Nieuwe partner

Maar er zijn ook een hoop andere factoren die de balans naar de ene of de andere kant doen doorslaan. Anders gezegd: het is niet alleen de scheidingsprocedure zelf die bepaalt of je levenskwaliteit slecht is. Het heeft ook te maken met het gezinsinkomen: wie na de breuk moet rondkomen met gemiddeld 1.400 euro in de maand, of wie geen inkomen uit werk heeft, heeft duidelijk meer kans op een lagere kwaliteit van leven.

Net als mensen die nog geen nieuwe partner hebben. Ten bewijze: bij de groep die zich niet goed voelt na de scheiding, had maar een op de vijf een nieuwe partner, en dat aandeel steeg tot twee op de vijf na twee jaar. In de andere groep - die zich vlotjes aanpast - heeft een kleine helft al een nieuwe partner bij de scheiding en dat stijgt tot 62 procent na twee jaar.

Ook de mate van conflict tussen de exen speelt een belangrijke rol. Hoe meer conflict, hoe lager de score.

Een minstens zo belangrijke factor is het idee dat je controle hebt over wat er in je leven verandert. Dat je zelf ook mee bepaalt hoe dat gebeurt. 'Mensen met een duidelijk lagere levenskwaliteit hebben veel meer het gevoel dat de dingen rondom hen gebeuren, zonder dat ze inspraak hebben', zegt professor Ann Buysse (UGent), die het onderzoek leidde.

Deze vaststelling leidt voor haar tot een resem aanbevelingen aan deskundigen - advocaten, notarissen, echtscheidingsbemiddelaars. Eén: zeg scheidenden niet wat ze moeten doen, maar geef hen informatie, zodat ze zelf kunnen beslissen. Wees daarbij empathisch, aanvaardend en onpartijdig. Twee: heb extra aandacht voor ex-partners met een laag inkomen, zonder werk of zonder nieuwe partner. Drie: heb oog voor hoe de ex-partners de regeling beleven.

Hierover zegt ze: 'Het gaat niet zozeer om wát je overeenkomt met je ex, niet om wie in het huis mag blijven en waar de kinderen zullen wonen. Het gaat erom dat je de regeling als “fair, aanvoelt en dat ze goed bij je individuele situatie past.'

Kinderen

Er werden ook een paar honderd kinderen bevraagd. De belangrijkste conclusie: kinderen moeten het gevoel hebben dat ze 'ertoe doen' voor hun ouders. Dat staat los van de verblijfsregeling. Buysse vraagt ouders om door de ogen van hun kinderen te leren kijken: 'Zij kennen hun kinderen het best. Zij weten wel wat er belangrijk is voor hen: nog naar de voetbal kunnen, of nog samen met opa piano kunnen spelen. Als dát na de scheiding kan blijven voortduren, worden de kinderen niet ongelukkiger.'

Bron: destandaard.be
Datum: 30 september 2011

Tegenwoordig hoor je het overal, mensen die gaan scheiden. De uitspraak 'tot de dood ons scheidt' is toch niet meer zo effectief... Er zijn zoveel verschillende factoren die ertoe leiden dat mensen goed komen uit een scheiding. Bij nader inzien zijn deze wel logisch; als je een nieuwe partner kan vinden, verhoogt dit je levenskwaliteit. Ik kan me hierbij perfect aansluiten want geen enkel mens is gemaakt om alleen te zijn. Maar dat de mensen met een inkomen van 1.400 euro hun levenskwaliteit lager ligt verbaast me wel een beetje. Het ligt er natuurlijk ook aan of je alleen woont, waar je woont en hoe je leeft. Tenslotte moet er zeker rekening worden gehouden met de kinderen. Het onderzoek zegt dat kinderen niet ongelukkiger uit een scheiding komen. Dit is ook voor elk kind verschillend, er zijn kinderen die het een ramp vinden, maar hoe ouder je bent, hoe meer je het kan relativeren. Het is wel belangrijk om de kinderen niets af te nemen (bijvoorbeeld niet meer naar opa mogen), zodat ze hun gewone leven kunnen leiden en verderzetten zonder problemen.

Mijn ervaring in het onderwijs én in het jeugdwerk leert me dat kinderen die problematisch gedrag stellen opvallend vaak kinderen zijn van gescheiden ouders! Het spijt me dat te zeggen: maar ik denk wel dat er een verband bestaat tussen de steeds minder emotioneel stabiele gezinsrelaties en de sterkere mate van probleemgedrag bij kinderen en jongeren.

Opmerking hierbij: Bij kinderen die probleemgedrag stellen, maar waarvan de ouders niet gescheiden zijn, is er vaak wel een probleem in de relatie. (alcholist, agressief e.d.)

Wat ik maar wil zeggen is dat volwassenen te weinig rekening houden met de gevolgen van hun relationeel gedrag naar hun kinderen toe! Cru gezegd: De mens anno 21ste eeuw is zelfs zo egoïstisch geworden dat de eigen kinderen er onder moeten lijden.

__________________

Ik geef Bart hierin gelijk. Ikzelf heb de scheiding van mijn ouders levendig meegemaakt en wat er hier wordt gezegd dat de volwassenen zelf er vrij goed van af komen heb ik niet gezien. Alle stress en financiële zorgen die een scheiding meebrengen kunnen nooit goed zijn voor iemand, niet voor de ouders en zeker niet voor de kinderen. Voor de persoon die alimentatie moet betalen kunnen die financiële zorgen nog langer duren. Ook kan een scheiding jaren blijven hangen. Dit kan uitmonden in blijvende ruzies en vooral blijvende haat jegens elkaar. En dit alles moet een kind zien, voelen en horen. Dat blijft bij en voor veel kinderen kan dat uitmonden in gedragsproblemen. En natuurlijk bestaan er ook scheidingen die goed verlopen, maar uit eigen ervaring en verhalen van anderen besef ik dat zo'n scheidingen veel te weinig voorkomen.