Eenentwintig was ze toen ze bij de bekende Nederlandse professor W. en zijn Vlaamse echtgenote Françoise de voorbereiding meemaakte van hun zelfverkozen dood. Dertig jaar na datum praat Astrid Bos er voor het eerst over. 'Alles gebeurde zo zorgvuldig, eerlijk en open. Ik neem hun mooie levenseinde en dierbare verhaal mee voor de rest van mijn leven.'

Ze studeerde pedagogische wetenschappen, toen ze met het professorenkoppel in contact kwam. 'Ik vond mijn wereldje toen vrij beperkt, ik wou me ergens voor inzetten, een job doen, nagaan of het leven zelf me een les kon leren. Bij het echtpaar W. heb ik die levensles gekregen. Ik bood me bij hen aan voor een vrijwilligersjob. Ze wilden me echter betalen om hen een tijdlang gezelschap te houden.'

Dirk W., ooit professor psychiatrie te Leiden was toen 81 jaar oud en herstellend van een hersenbloeding. Hij wou intellectuele gesprekken kunnen voeren, in debat gaan, zijn kennis aan de actualiteit toetsen en dit via een jonge vrouw die midden in haar studie en de wereld stond.

Ook W's echtgenote, de Vlaamse biologe Francoise V., voerde de gesprekken geestdriftig mee. Astrid werd ondergedompeld in een magma van kennis en denken, en enige tijd later ook in het privé-verhaal van het echtpaar.

Aftakeling

Vrij kort na hun ontmoeting vernam Astrid dat beide besloten hadden samen te sterven. Astrid: 'Ze wilden niet gescheiden worden van elkaar. De gezondheidstoestand van mijnheer was niet optimaal. Hij werd nog thuis verzorgd door verpleegkundigen en artsen, maar hij had extra zorg nodig. Er werd gesproken over een verpleeghuis, maar dat betekende fysieke scheiding van zijn echtgenote en zo'n verwijdering zagen beiden niet zitten. Verder hadden ze het bijzonder lastig met de lichamelijke en geestelijke aftakeling die hen te wachten stond. Daarom besloten ze er een einde aan te maken, op een serene manier. Samen. Hun kinderen werden discreet op de hoogte gebracht, alsook de hulpverleners en artsen. Later stelde ik vast hoe alles ook praktisch in gereedheid werd gebracht voor het nakende 'vertrek'. Op een dag trok mevrouw W. de ijskast open en toonde me twee flesjes. Daarin zat het product dat ze zouden innemen. Ik zag het echtpaar intussen allerlei zaken regelen, ikzelf moest voor hen naar de bank met geld. Ze deelden aan dierbaren boeken en elpees uit. Heel zorgzaam gaven ze alles een bestemming. Ik heb in mijn boekenkast nog werken staan met hun 'dédicace' erin. Zo bereidden ze ons dag aan dag voor op hun afscheid. Een datum vernoemden ze niet, om ons niet te belasten én om de artsen te beschermen die hen bijstonden. Niemand mocht na hun heengaan de dupe worden van hun daad, vonden ze. Mij vertelden ze steeds gedetailleerder over hoe ze hun daad zouden voltrekken. Mevrouw zei dat zij en haar man op hun bed zouden gaan liggen, daarna zou zij mijnheer het product laten innemen en wachten tot hij overleden was. Zo wist ze zeker dat hij bij een eventueel ontwaken wegens foute dosering niet alleen zou achterblijven. 'Eerst doe ik hem en dan mezelf' zei ze letterlijk. Zij heeft dus ook eerst zijn heengaan meegemaakt. Naar alle waarschijnlijkheid is het gegaan zoals zij voorstonden. Niemand was er bij, uiteraard. Op een dag kreeg ik een kil telefoontje. 'Het is gebeurd', vertelde de dochter. Nadien vernam ik niets meer, ook niet over de datum van hun begrafenis. Het contact met de omgeving van het echtpaar speelde ik nadien kwijt. Ik heb één keer voor de deur van hun huisarts gestaan, maar ik vertrok weer, ik wou die man niet in verlegenheid brengen. Ik legde me neer bij wat gebeurd was, tenslotte had het echtpaar het ook zo gewild.'

Opluchting

Dit hele gebeuren, zowel de voorbereiding als de voltrekking heeft me niet geschokt. Ik vond het evident, omdat ik zo open, zo direct en betrokken in hun verhaal was meegenomen. Ik ben ook nooit verdrietig geweest over hun heengaan. Integendeel, ik was opgelucht dat alles gelopen was zoals zij het wilden. Nog steeds denk ik met grote dierbaarheid aan mijn intense gesprekken met hen. Ik was toen nochtans zo jong, zo onervaren, maar hun discours, hun eerlijke verklaringen, hun idee over wederzijdse liefde heb ik in mijn latere leven dankbaar meegenomen. Natuurlijk was ik overrompeld, maar dan vooral door de openheid en het liefdevolle van hun handelen. In hun afscheidsbrief herkende ik wat ze me weken eerder hadden gezegd: 'Het is in het volle bezit van onze geestelijke vermogens dat wij besluiten aan de verdere ondraaglijke aftakeling een einde te maken.'

Verbondenheid

'Weet u, ik vind dit alles niet taboe. Voor mij is het normaal dat waardevolle levens zich in een gezamenlijk einde kunnen doen besluiten. Ik zou zo graag hebben dat in een open sfeer het debat over dubbel-euthanasie kan worden gevoerd. Verbonden zijn met elkaar, zowel in het hart als intellectueel, zoals bij de heer en mevrouw W. het geval was, kan je tot de ultieme saamhorigheid voeren. Niet tot de dood, maar daar ver voorbij. Dit thema moet dringend genormaliseerd worden. Stiekem sterven, in een waas gehuld, hoeft niet. Het is mooi en des mensen.'


Bron:
http://www.destandaard.be/artikel/d...ikelid=P338MI4K

Mijn mening:
Om eerlijk te zijn, vind ik het raar dat het koppel hun plannen aan artsen hebben verteld.
Als geneeskundige, zou men er moeilijk mee kunnen hebben om te weten te komen dat je niets meer voor deze mensen kunt doen.

Ik schrok er van hoe koel, deze mensen met hun euthanasie omgingen. Hun leven werd beëindigd in een paar dagen-weken-maanden en zij gingen er heel gewoon mee om.
Euthanasie, mag je zelf je leven beëindigen of niet? Ik denk van wel, wanneer de pijn ondragelijk wordt en je vind dat je echt niet kan leven zonder die ene persoon. Dit koppel heeft ook heel discreet te werk gegaan.