Altijd weer ‘bedankt en tot ziens’


Ministers van Onderwijs en koepelverantwoordelijken, allemaal hebben ze de mond vol van hun ‘grootste kapitaal’: de leerkrachten. Hoe kan het dan dat, alle plannen en hervormingen ten spijt, elk jaar weer leraren vlak voor de zomer hun boeltje moeten pakken omdat mensen uit verlofstelsels terugkomen of gereaffecteerd worden? Liesbeth De Meester doet haar verhaal.


Twaalf keer in vijf jaar tijd gebeurde het al, dat ik mag beschikken als leraar omdat een vast benoemde sowieso voorrang krijgt als de lesroosters worden opgesteld. Nu is het weer van dat: er komt volgend jaar een reaffectatie uit de scholengroep en enkele vast benoemde personeelsleden komen uit verlofstelsel.

Het voorbije jaar heb ik met hart en ziel lesgegeven aan anderstalige nieuwkomers in een lagere school in Borgerhout. Gezocht hoe ik hen een zo passend mogelijk taalbad kon aanbieden. Ik heb enkele schuchtere kinderen zien openbloeien. Een flink stuk van het schooljaar heb ik ook een jongen met een ernstige gedragsproblematiek en zeer moeilijke thuissituatie begeleid, een jongen die nergens anders terechtkon.

Als vertrouwenspersoon heb ik het beste van mezelf gegeven om de jongen niet het gevoel te geven dat iedereen hem opgaf – de hele school deed haar uiterste best. Maar we kregen daarin amper steun van buitenaf. Dan na bijna een heel schooljaar moeten zeggen dat wij als school gewoonweg geen hulp meer konden bieden bij gebrek aan middelen en externe ondersteuning, dat was zeer pijnlijk. Er blijken flinke lacunes te zitten in de jeugdhulpverlening op lagere*schoolleeftijd.


Koester ons

Net op dat moment hoorde ik de uitspraak van minister van Onderwijs Hilde Crevits ‘dat scholen kinderen met gedragsproblemen liever kwijt dan rijk zijn’. Dat deed mij enorm veel verdriet. Het is erg kort door de bocht. Het doet de vraag rijzen of de minister wel voldoende weet wat er zich écht op de gemiddelde grootstedelijke schoolvloer afspeelt. Beseft ze dat het schoolpubliek van nu en de bagage die het meezeult enorm verschilt van het publiek van pakweg twintig jaar geleden? En nu werd ook nog eens het M-decreet ingevoerd en kunnen de Centra voor leerlingenbegeleiding, die meer en meer werk kregen de laatste jaren, de scholen nog minder helpen.

Wij, leerkrachten zonder statuut, moeten gekoesterd worden. Enthousiaste, geëngageerde mensen die er een zaak van maken om niet alleen hun vakken te geven, maar kinderen ook waarden en normen willen bijbrengen. Zo hameren wij er na het zoveelste treurige nieuwsbericht op dat elkaar pijn doen niet mag. Op zich een banale boodschap, maar zelfs als maar enkelen er later aan terugdenken, zal onze missie geslaagd zijn. We willen de leerlingen het gevoel geven dat élk kind telt, hoe intensief dat ook kan zijn. Wat zou het fijn zijn om als leerkracht op dezelfde manier behandeld te worden door de overheid.

Na een zeer mooi maar intensief jaar moet ik alles wat ik dit jaar heb opgebouwd, bij elkaar heb gezocht, de evoluties die ik heb meegemaakt, weer afgeven en op zoek gaan naar een nieuwe school – mijn huidige school valt overigens niets te verwijten, ze had geen andere keuze. Duizenden anderen verkeren in hetzelfde geval. Ze moeten weer helemaal opnieuw beginnen, van voren af aan. Hoe efficiënt is dat?

Ik ben triest om heel veel zaken in het onderwijs, dat mij erg na aan het hart ligt. Een groot percentage leerkrachten stopt ermee de eerste vijf jaar van hun loopbaan. Zeer begrijpelijk. Ikzelf ben zo gepassioneerd dat ik blijf doorgaan, misschien beschouw ik het zelfs als mijn levensmissie. Maar begrijpt de minister dan ook hoeveel pijn het doet om telkens weer een stukje van mezelf te moeten afgeven?


DS, 16-06-2016 (Liesbeth De Meester)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB