Recordramp


Een goede vriend van mij is de laatste jaren steeds dikker geworden. Na de kerstdagen woog hij 95 kilo. Hij wilde zijn leven veranderen, maar nog niet. Deze week heeft hij zijn vrienden thuis uitgenodigd op een diner om te getuigen van zijn persoonlijke record. Hij wilde de magische grens van 100 kilo passeren. Hij stond op de weegschaal te eten en drinken. Toen de wijzer de honderd passeerde keek hij verrukt en geschokt tegelijk. 'Je moet alles in je leven één keer meemaken', zei hij met zijn mond vol. En daarna: 'Nu kan ik eindelijk beginnen te lijnen.'


Iedere dag lezen we in de krant over records die sneuvelen. Kunnen wij niet leven zonder? De vangst van de afgelopen dagen: 'Zonde van de Zendtijd verpulvert eigen kijkcijferrecord.' 'Record: Baby van zes maanden kan al stappen.' 'Twee Portugese militairen breken record onderwaterzoenen.' 'Ralph uit Engeland is met 19 kilo de grootste Vlaamse reus ooit.' 'Amerikaan vestigt nieuw wereldrecord knuffelen. In 24 uur 7.777 mensen.' 'Australiër heeft nieuw wereldrecord gevestigd door 18 zwaarden, elk met een lengte van 72 cm tegelijk in zijn keel te steken.'

De plek bij uitstek om records te breken is de Olympische Spelen. Zeker niet de bedoeling is dat de pers de spelen in Vancouver nu al bestempeld als 'de slechtste ooit'. Nog een record: Ruim 1,26 miljoen mensen keken op de dag van de treinramp in Buizingen om 19 uur naar het Journaal op Eén. Het grootste aantal Journaal-kijkers op dat tijdstip sinds het begin van de metingen in 1997. Dat record is blijkbaar een nieuwsfeit op zich. Ook de treinramp zelf lijkt naar aantal doden plus gewonden een nieuw Belgisch record. Wat een akelige manier van denken. Er hoeft zich nog geen ramp voltrokken te hebben of de toptien van soortgelijke rampen is al te lezen op de nieuwssites. Verschrikkingen beconcurreren elkaar in de charts. Net zoals de meest bekeken films, en de meest lucratieve aandelen. Buizingen komt met stip op één binnen in de nieuwste hitlijst.

Onze aandacht gaat steeds uit naar de overtreffende trap. Het beste, het slechtste, het duurste, het snelste, de meeste, het verschrikkelijkste, het warmste. Records zijn er om overschreden te worden. Een dag zonder record lijkt een dag zonder nieuws. Haast juichend wordt op de radio aangekondigd dat er nog nooit zoveel kilometers file op de Belgische autowegen hebben gestaan. Een nieuw record! We willen grotere rampen, meer verdriet, meer blijdschap, we willen extreem, want anders is het geen nieuws. Tiger Woods moet nog meer liefjes hebben gehad, anders verflauwt de aandacht. Ook de seks in onze slaapkamer moet als je de media wilt geloven steeds vaker en harder en extremer.

De 14-jarige Nederlandse Laura Dekker wil kosten wat kost de jongste zijn die ooit de wereld is overgezeild, over twee jaar is het te laat, dan is ze niet meer de jongste. Als ze nu dat record niet verbreekt, wat is haar leven dan nog waard? De Engelse X-factor-winnaar Joe McElderry die een week na zijn overwinning niet op één in de Britse hitlijsten stond - maar wel op twee - had het gevoel vreselijk gefaald te hebben.

Het trieste record in Buizingen geeft ons het gevoel dat we leven, omdat we net zo goed zelf in die trein hadden kunnen zitten. Daarom is de teleurstelling bij velen groot dat er geen periode van nationale rouw is afgekondigd. 'De nationale rouw blijft een heel uitzonderlijke situatie', zegt Eddy Vanden Bussche, de chef protocol van het ministerie van Binnenlandse Zaken, in Le Soir. Is deze ramp niet uitzonderlijk genoeg? Niet groot genoeg? Laat de vlaggen halfstok hangen? Zoals in 1956, na de mijnramp in Marcinelle en in augustus 2004, na de gasontploffing in Gellingen.

We hebben allemaal behoefte aan een groots en meeslepend leven. Zonder record, zonder allergrootste rampen en allerwarmste zomers en allersnelste hardlopers is het maar een saaie boel. We zijn als de beoefenaars van extreem sporten. De kick moet telkens groter. De pijngrens moet worden bereikt. De druppel moet overlopen. Nu mijn vriend de 100 kilo is gepasseerd, kan hij pas echt met lijnen beginnen. Na de treinramp met het record aantal slachtoffers kan er misschien eindelijk een feilloos automatisch remsysteem worden ontwikkeld.


DS, 19-02-2010 (Oscar van den Boogaard)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Toen ik begon met dit artikel te lezen dacht ik: Moeten nu al deze mensen inderdaad met alles een record halen?
Maar na dit artikel gelezen te hebben moet ik mij er op betrappen dat ik dat soms inderdaad ook doe. En waarschijnlijk wel meer dan ik zelf besef.
Het is ondertussen al eigen geworden aan onze maatschappij om alles te overtreffen. Op een manier kan het misschien positief zijn omdat het ons aanspoort om niet stil te zitten.
Maar aan de andere kant is het ook wel erg dat bijvoorbeeld een ramp geen aandacht krijgt omdat ze niet 'groot' genoeg is.

ik vind records vestigen absoluut geen slechte zaak. Als je gisteren 5 kilometer hebt gelopen wil je er vandaag toch zeker 6 lopen? Om terug te komen op de vriend die pas kan beginnen lijnen na de 100 kilo grens te hebben overschrijden, ik zou waarschijnlijk ook zo hebben gereageerd. Als je stopt met roken sluit je toch af met je allerlaatste sigaret, ééntje dat je je waarschijnlijk nog heel je leven zal bijblijven (als je het niet roken kan volhouden natuurlijk). Mensen proberen records te vestigen om herinnerd te worden of om gewoon de voldoening te halen die er is als je ergens in slaagt wat nog niemand is gelukt, wat is hier mis mee? Zouden er zo veel mensen de olympische spelen volgen als de deelnemers zich niet tot het uiterste willen drijven om toch maar die paar honderste van een seconde sneller te zijn? Het is natuurlijk een slechte zaak als mensen gaan vals spelen om de medaille in de wacht te slepen maar hier bestaan organisaties voor die dit in de gaten moeten houden. Records zijn er om te breken en de mens leeft om zich elke dag te overtreffen, anders zou ik nu nog wat takken moeten gaan sprokkelen om het vuur in de grot brandende te houden.