Tegen 2020 zullen 130.000 Vlamingen aan dementie lijden. En daar is Vlaanderen niet klaar voor.

Vandaag lijden 100.000 Vlamingen aan dementie. Denken we. Want niemand heeft al de moeite genomen om hen te tellen. Er wordt gewerkt met schattingen op basis van Europese cijfers, en daaruit leidt men ook af dat er over een goede acht jaar in Vlaanderen liefst 130.000 mensen met dementie zullen zijn. Een rechtstreeks gevolg van de vergrijzingsgolf die ons tegen 2020 zal overspoelen.

Dementie is in deze tijden nog altijd taboe. ‘Mensen willen gewoonweg niet onder ogen zien dat ze misschien dement aan het worden zijn en doen er dan ook alles aan om de symptomen weg te stoppen. Ook voor hun dokter’, zegt Leo De Bock, woordvoerder van Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V).

Huisartsen zijn ook niet altijd opmerkzaam genoeg, zeker niet als het over mensen gaat bij wie ze al jarenlang over de vloer komen. Valt het hen bij zo’n bezoek op dat de patiënt wat verward of verstrooid is, dan wijten ze dat vaak aan het ouder worden. ‘Er is dan ook nood aan praktijkrichtlijnen voor huisartsen in verband met dementie’, zegt De Bock. ‘In Nederland bestaan die al, maar wij moeten het stellen met de zogenaamde Niet Pluis Index, een lijst van symptomen die een teken aan de wand moeten zijn.’

Het is niet uitzonderlijk dat iemand die met de diagnose wordt geconfronteerd in een zwart gat valt, depressief wordt of zelfs aan zelfmoord begint te denken. Zeker als de huisarts hem vertelt dat medicijnen de ziekte alleen wat kunnen afremmen. ‘Dat is zoals dertig, veertig jaar geleden met kanker’, zegt Nele Van den Noortgate, diensthoofd geriatrie in het UZ Gent. ‘Toen was die diagnose een echt doembeeld, en werd het patiënten niet altijd verteld.’

Dementieplan

Is Vlaanderen klaar voor die toestroom aan dementen? ‘Geen probleem’, linkt het op het kabinet-Vandeurzen. In samenspraak met de zorgsector hebben ze daar een dementieplan uitgewerkt om al die dementerende Vlamingen de komende jaren de best mogelijke zorg te kunnen geven. Het uitgangspunt is dat mensen zo lang mogelijk in hun vertrouwde omgeving moeten kunnen blijven wonen, met behulp van onder meer thuiszorg, mantelzorg en allerlei technologische hulpmiddelen, zoals valdetectie.

‘Een heel mooi plan,’ reageert Dirk Doucet, directeur zorg bij woon- en zorghuis Ten Kerselaere in Heist-op-den-Berg. ‘Alleen staat er geen cent tegenover. En ondertussen tikt de klok en groeien de wachtlijsten aan. Om één dag in ons dagverzorgingscentrum te worden opgevangen, moet je tegenwoordig al geduld uitoefenen.

Bron:http://www.knack.be/nieuws/gezondhe...95123590354.htm (geraadpleegd op 2011-10-26)

Eigen mening:Eigen mening: Dat men nu al bezig is met het schatten van het aantal dementen die er tegen 2020 zullen zijn, vind ik een goede zaak. Op deze manier kunnen we ons hierop voorbereiden en zo kan er gezocht worden naar eventuele oplossingen voor de problemen die zich nu al voordoen bij 100.000 dementen. Want als er daar tegen 2020 nog eens 30.000 bijkomen, gaan oplossingen zoals het tekort aan zorgcentra aanpakken echt wel noodzakelijk zijn. Het is goed dat er een dementieplan uitgewerkt is, alleen hoop ik dat men dit kan overzetten in praktijk. Dementie is namelijk een ziekte die ervoor zorgt dat je niet meer kan meedraaien in onze samenleving en als je hiervoor geen hulp krijgt ben je namelijk verloren.

Goed dat ze al nagedacht hebben over deze toestroming maar momenteel hebben ze alleen nog maar een plan, de werkelijke uitvoering ervan kan misschien anders uitdraaien (maar laat ons hopen van niet). Het artikel zelf zegt ook dat Vlaanderen er niet klaar voor is.

De taboe rond dementie zou stilaan toch moeten 'beëindigd' worden. Zeker nu aangezien er steeds meer mensen met dementie zullen voorkomen. Ten eerste moet de arts eerlijk zijn tegenover de patiënt (hoe confronterend de waarheid ook is) want uiteindelijk zal dit ook goed zijn voor het welbevinden van de patiënt. De patiënt moet trouwens ook de waarheid kennen, dat is zijn/haar recht. Ten tweede moet de patiënt zelf ook inzien wat er werkelijk aan de hand is met hem/haar en de feiten niet willen maskeren of bagatelliseren. Ik kan begrijpen dat het zeer pijnlijk moet zijn deze diagnose te horen te krijgen maar wanneer je de feiten onder ogen durft zien, zal je de diagnose op een meer relativerende manier bekijken.