Wetenschappers van de Londense universiteit hebben de biologische basis gevonden voor de intense en tegenstrijdige gevoelens van liefde en haat.


De specialisten zochten naar de fysieke zetel van haat en liefde en constateerden dat personen die keken naar foto’s van mensen die zij intens haatten, dezelfde actief geworden zenuwbanen lieten oplichten als bij romantische gevoelens van liefde. Beide emoties bevinden zich met andere woorden in dezelfde hersensegmenten en dezelfde zenuwbanen. Volgens de onderzoekers is het dus geen wonder dat zowel diepe haat en grote liefde kunnen leiden tot extreem gedrag.

Voor de studie was beroep gedaan op vrijwilligers, onder meer ook proefpersonen die tot intense haat in staat waren, bijvoorbeeld voor ex-partners, concurrenten op het werk of bepaalde politieke figuren.



GVA, 30 oktober 2008

Ik ken een docent waar mijn grens tussen liefde en haat inderdaad zéér klein is... En de voorbije dagen woog de haat-kant toch weer 'lichtjes sterk' door. Rarara... (nee, we noemen geen namen, hoor.)

__________________

De resultaten van het onderzoek lijken me logisch. Beide zijn immers zeer intense gevoelens die voor speciale mensen gereserveerd zijn. Liefde is een gevoel dat moet groeien net als haat. Het zijn gevoelens die moeten opgewekt worden door een positieve of een negatieve andere.

Persoonlijk vind ik zulk wetenschappelijk onderzoek wel niet direct boeiend en op het eerste zicht ook niet echt nuttig. Maar ja zulk basis wetenschappelijk onderzoek is waarschijnlijk nodig om tot het boeiendere te kunnen overgaan.