Er komen steeds meer samengestelde gezinnen bij


Een echtscheiding is het einde van de wereld niet. Veel mensen trouwen daarna nog een keer of gaan weer samenwonen.


'Tot ongeveer 1980 hertrouwde een op de drie Belgen binnen de vijf jaar na zijn of haar echtscheiding', zegt Koen Matthijs. 'Sindsdien is dat verminderd, maar dat betekent zeker niet dat ze geen nieuwe relatie meer aangaan. Ze kiezen er gewoon vaker voor om ongehuwd met hun nieuwe partner samen te wonen.'

Toch hertrouwen nog vier op de tien gescheiden mannen en vrouwen binnen de zeven jaar na hun scheiding. 'Niemand die zoveel trouwt als gescheiden mensen', aldus Matthijs. 'Zij maken zelfs meer kans op een huwelijk dan Belgen die nooit eerder getrouwd zijn geweest. Gescheiden mannen en vrouwen verwerpen het huwelijk als instituut dus duidelijk niet.'

Wie op relatief jonge leeftijd scheidt, heeft dus een grote kans om weer te trouwen. Terwijl de trouwkans van een 35-jarige Vlaming vandaag erg klein is, liggen de hertrouw kansen van een man van die leeftijd opvallend hoog. Voor vrouwen is dat net omgekeerd. Omdat er in België iets meer jongens worden geboren dan meisjes (105 jongens voor 100 meisjes) hebben jonge vrouwen meer kans om een echtgenoot te vinden dan jonge mannen. Maar door het hogere sterftecijfer bij mannen verandert die verhouding gaandeweg. Resultaat: tegen de tijd dat ze aan hun tweede huwelijk toe zijn, hebben mannen een grotere kans om te trouwen dan vrouwen. Vanaf een bepaalde leeftijd zijn er zelfs amper nog huwbare mannen beschikbaar.


Zelfde dorp

Wie voor het eerst trouwt, doet dat vaak ook met een partner uit zijn eigen dorp of iemand die hij in zijn studentenstad heeft leren kennen. Niet zo bij een tweede huwelijk: de nieuwe partner woont dan vaak een heel eind weg. 'De hertrouwmarkt is nu eenmaal veel kleiner, en dus moeten gescheiden mensen zich verder verplaatsen om elkaar te kunnen ontmoeten', aldus Matthijs. 'We zien dat ze soms zelfs bereid zijn om aan de andere kant van het land te gaan wonen om bij hun nieuwe partner te kunnen zijn. Dat heeft natuurlijk grote gevolgen: want als ex-partners elk een nieuwe relatie aangaan en daardoor ver van elkaar gaan wonen, moeten hun kinderen een grote afstand overbruggen telkens wanneer ze van de ene ouder naar de andere gaan.'

Dat is echter bijlange niet de enige consequentie voor de kinderen. Als hun ouders hertrouwen, moeten zij ook nog eens aarden in ingewikkeld samengestelde gezinnen. Vaak hebben beide partners immers al kinderen uit een vorige relatie en willen ze ook samen nog een kind. 'In zo'n gezin is het samenleven bijzonder complex en heterogeen, en dat levert natuurlijk diffuse relaties op', aldus Matthijs. 'Van kinderen vergt dat een enorm aanpassingsvermogen. Een jongetje woont dan bijvoorbeeld tijdens de week als enig kind bij zijn moeder maar is in het weekend de oudste zoon in het samengestelde gezin van zijn vader. Dat is een zeer moeilijke situatie, zeker als je weet dat onze identiteit voor een stuk wordt gevormd door onze plek in het gezin.'


Knack, 30-12-2009 (Ann Peuteman - Ewald Pironet)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Je wordt al lang niet meer scheef bekeken als je gescheiden bent of gaat scheiden, dat is wel duidelijk. Maar dat mensen bij de minste scheet uiteen gaan, vind ik wel overdreven. Bestaat er dan niet meer zoiets als water bij de wijn doen of met elkaar proberen te leven. Als je getrouwd bent, wil dat hopelijk toch zeggen dat je elkaar ooit enorm graag hebt gezien. Ok, er zijn extreme gevallen en ik ben blij dat mensen kunnen scheiden want er zijn altijd mannen of vrouwen die plots dingen gaan doen die op voorhand niet geweten kunnen zijn (vreemd gaan, alcoholverslaving,...)
Het ergste van al vind ik dat de kinderen hier de dupe van zijn. Zijzelf zien dit misschien niet altijd als een nadeel want ze krijgen dubbele kerst, verjaardag,..., maar op lange termijn komen zij wel in de problemen. Ze kennen het geen huiselijke warmte van één hecht gezin, maar zwerven vaak, zoals in het artikel gezegd wordt, van de ene kant van het land naar het andere. Ze weten niet meer wie hun vrienden zijn, naar wie ze nu moeten luisteren en komen meer dan eens op het slechte pad. En wij als toekomstige leerkrachten moeten al die kinderen opvangen, wat niet altijd een makkelijke taak is.