WORDEN JONGEREN BEÏNVLOED DOOR GEWELD IN VIDEOSPELLETJES?

Videospelletjes zijn de laatste jaren een rage geworden, meer en meer mensen beginnen ermee, en meer en meer grote toernooien worden er rond georganiseerd. Helaas gaat het hier meestal om erg gewelddadige spelletjes. Zijn deze games verantwoordelijk voor stijgende agressie bij jeugdige gamers, of is er geen oorzakelijk verband?

Door de aanhoudende druk van ouderorganisaties werd er in de spelletjesindustrie slechts één echte maatregel genomen, er werd namelijk een minimumleeftijd op bepaalde spelletjes gezet, waarbij een erg gewelddadig spel pas gekocht kon worden als de koper een leeftijd had van zeventien jaar. Allemaal goed en wel, maar iedereen heeft wel een meter of peter die graag een spelletje koopt voor haar of zijn petekind, zonder er bij stil te staan wat de inhoud is van het spel. Zo komt het spel dus toch terecht in de handen van het kind, want de koper was ouder dan zeventien.
Maar ook ouders zijn vaak onoplettend als het op games aankomt. Want wie houdt er tegenwoordig nog rekening met minimumleeftijden? Bijna niemand. Net zoals bij films laten ouders hun kinderen toe spelletjes te spelen waarvoor ze eigenlijk nog te jong zijn. Toen ik mijn oom laatst vertelde dat je bij “GTA 3” (“Grand Theft Auto 3”) seks kan hebben met een hoertje en je er dan met een knuppel op in kan rammen schrok hij toch een beetje. Zijn zoon was het spel namelijk op dat moment aan het spelen. Trouwens, hoe goed verwacht je dat de verkopers van dergelijke games de ouders dan nog inlichten? Wellicht niet al te goed, hun doel is namelijk een maximale omzet en daarbij een grote winst, en dit is helaas niet mogelijk als je bepaalde klanten gaat weigeren tot het kopen van een bepaald spel!

Verder wordt er gezegd dat men te zwaar tilt aan geweld in games, het is zogezegd “allemaal maar een spel en, het is niet echt”. Toch wordt een kind van een jongere leeftijd, dat nog volop in ontwikkeling is, enorm beïnvloed door zulke spelletjes. “Een recent longitudinaal onderzoek (onderzoek bij een groep testpersonen over een langere periode) onder kinderen tussen de zeven en elf jaar oud vindt wederom een causaal verband tussen geweld in games en gewelddadig gedrag bij kinderen. De vijf onderzoekers zijn verbonden aan verschillende Amerikaanse universiteiten en komen onder meer tot de volgende conclusie: kinderen die in het onderzoek in het begin van het schooljaar meer geweld consumeerden, waren later in het jaar verbaal, relationeel en fysiek agressiever dan kinderen die minder blootgesteld waren aan geweld.”1
Amerika biedt tal van mooie voorbeelden. Een jongen van vijftien zat, net als een klasgenoot, achter een meisje aan, hetzelfde meisje. De jongen ziet deze klasgenoot als bedreiging tot het voltooien van zijn “missie”, het krijgen van het meisje. Op een zeker moment wordt de druk van zijn klasgenoot te groot, waardoor hij hem letterlijk het mes in de rug plant. Later bleek dat de dader zich in zijn vrije tijd vaak bezighield met het spelen van “Splinter Cell”, een spel waarbij je je als spion een weg moet banen door een complex. Hierbij moet je dan wachters en andere vijanden op een discrete manier ombrengen, om zo niet opgemerkt te worden.

Zoals te verwachten blijft een antwoord van de producenten niet uit. Zij verwijzen dan naar de positieve aspecten van het gamen. De FPS-game (First Person Shooter) is hun voornaamste voorbeeld. Een first person shooter is een spel waarbij je in de huid kruipt van het personage. Je bekijkt als het ware de wereld door de ogen van het personage, hierdoor lijken beelden vaak veel realistischer en voelen ze echter aan. Het principe van de FPS-game wordt vaak toegepast als je als speler de tegenstander moet vernietigen doormiddel van wapens (shooters). Meer en meer producten maken gebruik van deze methode. Denk maar aan topgames zoals Counter-Strike, Splinter Cell, en Unreal Tournament. Uit onderzoek blijkt dat het spelen van dergelijke games de hand-oog-coördinatie verbeterd. Meestal moet de speler zijn personage laten bewegen met behulp van het keyboard. Hij kan dan gebruik maken van de pijltjes om zich naar links, naar rechts, naar achter en naar voren te verplaatsen. Het richten gebeurt echter met de muis. In het midden van het scherm van de speler bevindt zich de zogenaamde “crosshair”, de crosshair heeft meestal de vorm van een kruisje. Het helpt de speler bij het richten naar de tegenstander. Wanneer de speler de crosshair op zijn tegenspeler plaatst, en dan schiet, zal het afgevuurde projectiel het doelwit raken. Het is dus logisch dat je een goede hand-oog-coördinatie verkrijgt door vaak een FPS-game te spelen.
Verder zou ook het ruimtelijk inzicht verbeterd worden. De meeste games spelen zich af in een twee dimensioneel vlak, je scherm. Het heeft namelijk een breedte en een hoogte, twee dimensies dus. Toch slagen ontwerpers erin om het spel drie dimensionaal te laten lijken door het gebruik van schaduwen, evenwijdige lijnen en contrasten. Het ruimtelijk inzicht wordt dus aanzienlijk verbeterd bij het spelen van een shooter.

Kinderen worden dus voornamelijk negatief beïnvloedt door videospelletjes met een gewelddadige inhoud. Een belangrijke oorzaak is het feit dat minimumleeftijden niet worden nagestreefd. Maar ook de ouders zijn medeplichtig, ze stellen zich te naïef op tegenover films of spelletjes die veel geweld bevatten. De fout ligt daarom niet alleen in het kamp van de koper. Ook de verkoper gaat in fout doordat ze de ouders vrijwillig nièt informeren over geweld in bepaalde spelletjes, want winst gaat voor. Toch zijn er enkele positieve aspecten (beter ruimtelijk zicht, betere hand-oog-coördinatie), maar deze zijn te zwak in vergelijking met de negatieve aspecten.

Bron: www.Gamelux.net

__________________
The weak can never forgive.
Forgiveness is the attribute of the strong.

Mahatma Gandhi
Indian political and spiritual leader (1869 - 1948)