Forse kritiek op traditionele Indonesische dierengevechten

Indonesische dierenactivisten hebben de ‘Adu Bagong’ streng veroordeeld. Dat zijn gevechten waarbij honden in een arena gemaakt van bamboe vechten tegen everzwijnen. Volgens de activisten gaat het om dierenmishandeling, maar de organisatoren en hondenfokkers willen niet weten van een afschaffing: ‘Het is een onafscheidelijk onderdeel van onze maatschappij.’

De gevechten bestaan al sinds de jaren zestig. Toen gebruikten lokale boeren de honden om hun boerderijen wilden beschermen tegen everzwijnen. Aanvankelijk werd het jagen op everzwijnen beschouwd als een test voor de honden om hun vaardigheden te verbeteren. In de loop der jaren is het uitgegroeid tot een nationale ‘sport’ die telkens veel volk weet te lokken en waarbij gokken meer regel is dan uitzondering.

Elk weekend vinden er evenementen plaats in verschillende Indonesische dorpen. Gedurende het gevecht worden de honden beoordeeld op hun snelheid en de duur van het gevecht. Beide dieren moeten blijven vechten tot een van hen gewond raakt.

‘Criminele daad’

Na het gevecht wordt de schade opgemeten. Normaliter worden de everzwijnen nadien geslacht en verkocht aan niet-islamitische klanten. Indien de verwondingen echter meevallen, krijgt het dier verzorging en wordt het nadien ingezet bij een volgend gevecht.

Al jaren proberen lokale dierenactivisten de gevechten tegen te houden. Volgens hen gaat het namelijk om een misdaad. ‘De regering en ngo’s zouden naar voren moeten komen om deze praktijken te stoppen en mensen doen beseffen dat honden laten vechten niet correct is’, klinkt het bij dierenrechtenactivist Marison Guciano. ‘Het gaat om een criminele daad tegen de dieren.’

Daar hebben de organisatoren weliswaar geen oren naar. Voor hen gaat het immers om een traditie waar ze niet zomaar van willen afwijken. ‘Jagen is een onafscheidelijk deel van onze maatschappij’, vertelde Nur Hadi, de leider van ‘Hiparu’, een groep die zich bezighoudt met de gevechten. ‘Ondanks de kritiek zou het niet afgeschaft mogen worden.’

Prijzengeld

Ook de ‘economische waarde’ van de honden valt niet te onderschatten, klinkt het bij hondenfokker Agus Budad. ‘Ik volg de wedstrijden om de verkoopprijs van mijn honden te verhogen. Het zou nutteloos zijn indien ik niet deelnam aan deze toernooien.’ De man is zelf in het bezit van veertig honden.

De eigenaren moeten minstens 200.000 tot twee miljoen Indonesische roepia (12 tot 127 euro) betalen om deel te kunnen nemen aan het evenement. Nadien worden de honden telkens onderverdeeld in drie verschillende categorieën naargelang hun ras, gewicht en eerdere prestaties. Met de gevechten valt er een trofee en bedrag van ongeveer 1.700 euro te winnen.

Bron: www.standaard.be
Geraadpleegd op: 18/10/2017

Eigen mening: Ik ben een fervent voorstander van dierenrechten. Ik vind dat dieren evenveel recht hebben op een normaal (menselijk?) leven als wij mensen. Wij mensen denken te vaak dat we meer en beter zijn dan hen gewoon omdat we het geluk hebben gehad wat slimmer te worden.
Vanuit dat standpunt stel ik mij dan ook veel vragen bij de redenen die de organisatoren en deelnemers aangeven om de gevechten niet af te schaffen. Omdat het ingebakken is in onze cultuur zegt hij. Want een levend wezen pijn laten lijden is iets dat oké kan zijn zolang het maar een onderdeel van onze cultuur is?
We verdienen er geld mee, verteld een andere. Wie verdient dat geld? Jij, of je hond? Vecht (werkt) jouw hond uit vrije wil, of heb je het dier gedwongen? Daarenboven, vind jij het oké dat jouw hond moet afzien zodat jij je zakken kan vullen?
Ik vraag mij af of zuke hondeneigenaars het lef hebben te zeggen hun hond graag te zien.

Tot mijn grote spijt is dit niet de enige wrede wedstrijd waarin dieren gedwongen worden. Loopwedstrijden voor windhonden, stierengevechten, schoonheidswedstrijden voor allerhande diersoorten, ... Dan spreken we nog niet over het vlees dat bij de doorsnee Westerling 's avonds op zijn bord ligt.