Tijdens de eerste acht maanden van 2013 waren in België 1.352.378 mensen in behandeling voor problemen van depressie. Het gaat om 12,1 procent van de bevolking, zo schrijven de kranten van Sudpresse zaterdag op basis van cijfers van het Riziv.
Het aantal depressieve patiënten neemt sinds enkele jaren gestaag toe. Geen enkele leeftijdsgroep wordt gespaard van het fenomeen, zelfs kinderen niet. Uit de cijfers blijkt dat 4.105 patiëntjes tussen 0 en 10 jaar oud al in behandeling zijn voor depressie.

Een andere vaststelling is dat vrouwen in België vaker met depressie kampen dan mannen. ‘De exacte cijfers zijn niet gekend, maar aangenomen wordt dat er twee keer zoveel vrouwen depressief zijn’, zegt Marc Ansseau, professor psychiatrie aan de universiteit van Luik. Hij ziet daarvoor twee verklaringen. ‘Ten eerste fysiologische redenen (hormonale cycli), daarnaast zullen vrouwen ook sneller aangeven wat er scheelt en hulp zoeken, terwijl mannen makkelijker hun toevlucht zoeken in alcohol of agressie.’

Bron : http://www.standaard.be/cnt/dmf20140222_00992969

Mening :
Ruim 1,3 miljoen Belgen in behandeling voor depressie. Ik schrok niet enkel van het enorm aantal, maar ook van het woord "behandeling". Deze Belgen zijn in behandeling, wat kan betekenen dat er nog meer mensen kampen met een depressie, maar nog geen hulp hebben gezocht.
Bovendien wordt geen enkele leeftijdscategorie gespaard van dit fenomeen, zelfs kinderen niet. Komt dit door onze prestatiemaatschappij ? Kinderen moeten presteren, daar is geen ontkomen aan. Kinderen hebben geen tijd om te spelen, te doen waar ze goed in zijn of wat ze graag doen, kortom, ze hebben geen tijd om echt kind te zijn. Elke dag volgt dezelfde routine. Opstaan, naar school gaan, prestaties leveren, huiswerk maken en slapen. Een kind heeft geen uitlaatklep meer, enkel de korte pauzes op school bieden hen nog de ruimte om even te spelen.
Dit geldt niet enkel voor kinderen, maar ook voor volwassenen. We zijn niet enkel in een prestatiemaatschappij terecht gekomen, maar ook in een maatschappij met een schoonheidsideaal. Wanneer je daar niet aan voldoet, pas je al snel niet in onze maatschappij. Denk maar aan de vele pesterijen, deze komen niet enkel op school voor, maar ook binnen de werkvloer.
Uiteraard denk ik niet dat dit hoge cijfer enkel te danken is aan onze maatschappij. Er zijn nog een aantal oorzaken, maar ik denk alleen dat onze maatschappij hierin ook een grote rol speelt.

Ik ben het volledig eens met deze mening. Onze prestatiemaatschappij brengt veel druk met zich mee en op veel vlakken. Ten eerste zijn we met te veel. Vroeger was het genoeg om je best te doen op school en een diploma te halen om een goede toekomst te verzekeren. Dit is helaas niet meer het geval. Een diploma volstaat niet meer om een goede carrière te verzekeren. We zitten met een devaluatie van onze diploma's. Dit zorgt voor veel stress en onrust bij jongeren die nu genoodzaakt zijn om hun studies te verlengen om financiële zekerheid te krijgen. Daarbij komt ook nog eens onze actuele verafgoding van idealen die de media ons voorschotelen. Het is daarom heel makkelijk om als outcast of onaantrekkelijk bestempeld te worden. Jongeren die hier het slachtoffer van worden zijn een makkelijke prooi voor een zware depressie.
Toch uit het probleem zich niet alleen bij jongeren.
Volwassen mannen en vrouwen kampen ook met depressie. Ik denk dat dit ook niet zo moeilijk te verklaren is: Vandaag wordt er nadruk gelegd op de juiste keuze maken wat betreft studies en jobs in functie van je eigen capaciteiten en verlangens. We willen gemotiveerde en gelukkige mensen produceren. Dit was vroeger helemaal anders. Je ouders beslisten vaak wat je ging studeren en waar je terechtkwam. Er was geen tijd en behoefte om zelf na te denken; alles was al voorgeschoteld. Die generatie is nu volwassen en volgens mij beseft ze dat ze niet genoeg heeft stilgestaan bij die keuzes. Er zijn fouten gemaakt en verkeerde paden gekozen. Gemiste kansen vormen een enorme leegte die men eventueel probeert op te vullen met een zielige midlife crisis, maar het lukt niet. Depressie is onvermijdelijk. Volgens mij kunnen we alleen zoveel mogelijk investeren in de komende generaties om dit te vermijden in de toekomst.