Stakingsrecht betekent niet dat alles kan en mag

Een beetje te overhaast en zeker ook te lang. Zo zou je de 24 urenstaking van het spoor, die nog tot donderdagavond 22 uur duurt, kunnen noemen.

Het zou een stuk verstandiger zijn geweest als de stakende vakbonden ervoor gekozen hadden om hun leden aan te zetten tot prikacties of om gedurende een kortere periode het werk neer te leggen. De reacties op de aangekondigde 24 urenstaking waren woensdag al bijzonder fel en vooral afwijzend. Niet in het minst in Antwerpen Centraal, waar forensen desgevraagd hun onbegrip, frustratie en machteloosheid te kennen gaven. Ook het ACV Spoorwegen, dat zelf aan de staking deelneemt, zegt de actie te betreuren. Maar die is, zo zegt de vakbond, noodzakelijk.

We betwijfelen of dit klopt. De reden voor de staking is de onduidelijke toekomst van het goederenvervoer van B-Cargo. De vakbonden willen dat het goederenvervoer duurzaam wordt verankerd binnen de spoorweggroep en niet wordt uitbesteed aan wat zij huurlingen noemen. De inzet is werkgelegenheid en vooral het behoud ervan. Want de vakbonden vrezen dat het uitbesteden van taken ten koste van het eigen personeel zal gaan en dus tot afvloeiingen zal leiden. Waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook.

Maar om hiervoor nu meteen het treinverkeer in het hele land plat te leggen? En vooral dan het vervoer van mensen die vaak afhankelijk zijn van het openbaar vervoer om van en naar hun werk te reizen? Dat begrijpen we niet. Als het om een zaak gaat binnen B Cargo, zou het misschien niet slecht zijn om eventuele acties of stakingen ook binnen die groep te organiseren. Als daardoor het goederenverkeer over het spoor vertraging oploopt, zal de directie ook wel luisteren naar de grieven van de vakbonden en het personeel. Door meteen ook alle gewone treinreizigers de dupe te laten worden van dit protest, creëren de vakbonden in ieder geval geen maatschappelijk draagvlak voor hun ongenoegen.

En het kan, zo lijkt ons, nooit kwaad om een beetje begrip van de bevolking te hebben als er een sociale en ongetwijfeld moeilijke strijd moet gestreden worden. Een pleidooi tegen het stakingsrecht is dit dus zeker niet. Dat recht is met veel bloed, zweet en tranen afgedwongen en moet zonder enige discussie een recht blijven. Het zonder slag of stoot blokkeren van het treinverkeer komt dat recht alvast niet ten goede. Het ruikt een beetje naar chantage.

door Patrick VAN DE PERRE
Bron: gva, 5/11

Eigen mening:

Het is al te belachelijk om mensen te laten boeten omdat ze voordeel willen verkrijgen bij het 'goederen'vervoer met treinen. Het is misschien deels omdat ik donderdag zelf toevallig het slachtoffer was van deze treinstakingen en hierdoor heel mijn planning overhoop moest halen, dat ik een negatief beeld heb over deze staking. Toen ik dan naar de spoorlijnen belde, kreeg ik na enkele minuten wachtmuziek een norse man aan de lijn die zei dat ik maar mijn plan moest zien te trekken en desnoods met de auto moest reizen. Waar blijft het ecologische idee van het openbaar vervoer? Ik vraag mij dan ook altijd af of een staking noodzakelijk is en of dit de gewenste resultaten oplevert.
Ik ken de geschiedenis en de oorsprong van de stakingen, maar zoals de titel ook al aangeeft, maakt men soms geen misbruik van dat stakingsrecht?

Een beetje te overhaast en zeker ook te lang. Zo zou je de 24 urenstaking van het spoor, die nog tot donderdagavond 22 uur duurt, kunnen noemen.

Het zou een stuk verstandiger zijn geweest als de stakende vakbonden ervoor gekozen hadden om hun leden aan te zetten tot prikacties of om gedurende een kortere periode het werk neer te leggen. De reacties op de aangekondigde 24 urenstaking waren woensdag al bijzonder fel en vooral afwijzend. Niet in het minst in Antwerpen Centraal, waar forensen desgevraagd hun onbegrip, frustratie en machteloosheid te kennen gaven. Ook het ACV Spoorwegen, dat zelf aan de staking deelneemt, zegt de actie te betreuren. Maar die is, zo zegt de vakbond, noodzakelijk.

We betwijfelen of dit klopt. De reden voor de staking is de onduidelijke toekomst van het goederenvervoer van B-Cargo. De vakbonden willen dat het goederenvervoer duurzaam wordt verankerd binnen de spoorweggroep en niet wordt uitbesteed aan wat zij huurlingen noemen. De inzet is werkgelegenheid en vooral het behoud ervan. Want de vakbonden vrezen dat het uitbesteden van taken ten koste van het eigen personeel zal gaan en dus tot afvloeiingen zal leiden. Waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook.

Maar om hiervoor nu meteen het treinverkeer in het hele land plat te leggen? En vooral dan het vervoer van mensen die vaak afhankelijk zijn van het openbaar vervoer om van en naar hun werk te reizen? Dat begrijpen we niet. Als het om een zaak gaat binnen B Cargo, zou het misschien niet slecht zijn om eventuele acties of stakingen ook binnen die groep te organiseren. Als daardoor het goederenverkeer over het spoor vertraging oploopt, zal de directie ook wel luisteren naar de grieven van de vakbonden en het personeel. Door meteen ook alle gewone treinreizigers de dupe te laten worden van dit protest, creëren de vakbonden in ieder geval geen maatschappelijk draagvlak voor hun ongenoegen.

En het kan, zo lijkt ons, nooit kwaad om een beetje begrip van de bevolking te hebben als er een sociale en ongetwijfeld moeilijke strijd moet gestreden worden. Een pleidooi tegen het stakingsrecht is dit dus zeker niet. Dat recht is met veel bloed, zweet en tranen afgedwongen en moet zonder enige discussie een recht blijven. Het zonder slag of stoot blokkeren van het treinverkeer komt dat recht alvast niet ten goede. Het ruikt een beetje naar chantage.

door Patrick VAN DE PERRE
Bron: gva, 5/11

Eigen mening:

Het is al te belachelijk om mensen te laten boeten omdat ze voordeel willen verkrijgen bij het 'goederen'vervoer met treinen. Het is misschien deels omdat ik donderdag zelf toevallig het slachtoffer was van deze treinstakingen en hierdoor heel mijn planning overhoop moest halen, dat ik een negatief beeld heb over deze staking. Toen ik dan naar de spoorlijnen belde, kreeg ik na enkele minuten wachtmuziek een norse man aan de lijn die zei dat ik maar mijn plan moest zien te trekken en desnoods met de auto moest reizen. Waar blijft het ecologische idee van het openbaar vervoer? Ik vraag mij dan ook altijd af of een staking noodzakelijk is en of dit de gewenste resultaten oplevert.
Ik ken de geschiedenis en de oorsprong van de stakingen, maar zoals de titel ook al aangeeft, maakt men soms geen misbruik van dat stakingsrecht?