Flaminganten, tel uit je verlies


We zullen ons kunstmatige, krankzinnige koninkrijk aan de Noordzee wel moéten behouden, in welke vorm dan ook, schrijft Geert van Istendael . Want in gelijk welk ander scenario zullen wij, Vlamingen, forse verliezen incasseren. 'Kunnen we de hoofdstad van Europa zomaar cadeau doen aan de Walen? Van transfers gesproken.'


Je bent een paar weken in Frankrijk. Je luistert braaf driemaal daags naar de Franse radio. Je komt tot de vaststelling dat België niet wordt waargenomen. President Sarkozy is alomtegenwoordig als was hij God zelf, Griekenland staat in brand, in Afghanistan worden Koreaanse gijzelaars vrijgelaten, de Poolse president ligt in het ziekenhuis, George Bush is koppig als vanouds en de Palestijnen van Gaza moeten voortaan aangekleed zwemmen. Maar buurland België? Connais pas.

Ja toch. Af en toe. Voor het eerst in 47 jaar roept de koning de Kroonraad bij elkaar. Vlamingen fietsen massaal om Brussel heen, dat heet dan in 't Frans le Gordelle. En onze ambassadeur in Parijs geeft te veel luxueuze feestjes op kosten van de belastingbetaler. Maar in de subtielere arcana van BHV of homogene bevoegdheidspakketten wordt de Franse luisteraar niet ingewijd. Zelfs de geheimzinnige Madame Non blijft onvermeld.

De moeilijke vragen die in ons gelukkige land zouden moeten worden beantwoord bij hoogdringendheid, zijn natuurlijk precies dezelfde als in Frankrijk, Duitsland of Nederland. Hoe betaal je de vergrijzing, hoe betaal je de ziekteverzekering, hoe vang je de immigratie op, hoe ban je de armoe uit, hoe pak je de ecologische dreiging aan? Het zijn de grote, maatschappelijke vragen van de 21ste eeuw.

Toch ben ik niet van het slag mensen dat de rare problemen die wij hier hebben pietluttig vindt. Toegegeven, het blijven dorpsruzies. Maar ook de dorpskom verdient het netjes geveegd te worden. Bij dorpsruzies in Baskenland gooien ze bommen. Bij dorpsruzies in Libanon ontploffen de straten. Bij dorpsruzies in de Balkan horen massagraven. Dan toch liever het oeverloze gekibbel waar mijn gehucht zo berucht voor is.

De eerste taalwet werd goedgekeurd in 1873. Het gekibbel sleept dus nu al bijna anderhalve eeuw aan en er is iets wonderlijks aan het kabaal ontstegen. In Vlaanderen heeft de taal van de kleine mensen zich losgewerkt uit minachting, onrecht en verdrukking. Vroeger on parlait le flamand aux animaux et aux domestiques, in die volgorde, laten we dat nooit vergeten. Laten we ook niet vergeten dat de Vlaamse emancipatie, die ik zeer eerbiedwaardig vind, er gekomen is zonder geweld en met democratische middelen, altijd, bij iedere stap vooruit. Laten we evenmin vergeten dat iedere taalwet, iedere wet op de staatshervorming stemmen kreeg van Franstalige én Nederlandstalige gekozenen in het parlement. Er bestaat geen enkele uitzondering op die regel. Zelfs Voeren is destijds naar Limburg overgeheveld met steun van Waalse en Brusselse stemmen. Als ik de jongste tijd de Vlaamse kreten hoor over de eenzijdige splitsing van BHV, denk ik mistroostig: kennen de flaminganten dan de indrukwekkende geschiedenis van de Vlaamse emancipatie niet meer? Hun eigen geschiedenis?

Stel, de Vlamingen krijgen nu eens helemaal hun zin. HV en B worden losgekoppeld. HV is nu zuiver Vlaams! Kom, kom, in de helft van de faciliteitengemeenten spreekt driekwart van de mensen Frans en dat is een conservatieve schatting. In gemeenten als Overijse of Beersel en vele andere kunnen we slechts vermoeden hoe hoog het percentage Franstaligen is. Ga het de plaatselijke Vlaamsgezinden vragen en ze zullen antwoorden: hoog, veel te hoog.

Je kunt er dus gif op innemen dat bij de volgende verkiezingen de MR samen met het verfoeilijke FDF een lijst zal presenteren in HV. Dat kartel zal een heleboel stemmen halen, want intussen zullen de francofonen geradicaliseerd zijn, spontaan of beïnvloed door listige partijpropaganda. Er zullen dus Franstaligen worden verkozen in het zuiver Vlaamse HV. In Brussel echter, die fiere hoofdstad van de Vlaamse Gemeenschap, zal geen enkele Vlaming nog verkozen raken. Geachte flaminganten, tel uit je verlies.

Of stel, de radicaalste Vlamingen krijgen helemaal hun zin, tegen de meerderheid van hun eigen volk in, maar dat vinden ze een detail. Vlaanderen roept zich uit tot een zelfstandige republiek. Je hoort overigens steeds vaker Vlamingen die zakelijk stellen dat het nu toch wel langzamerhand tijd wordt om de bevrijdende stap te zetten. Wacht even. Zal het een Vlaamse republiek zijn met of zonder de eigen hoofdstad Brussel?

Hypothese met Brussel. Dan zit de kersverse zuiver Vlaamse republiek met enkele honderdduizenden Franstaligen binnen haar grenzen. Reken maar dat de pressie vanuit Europa zeer zwaar zal zijn om hun rechten te respecteren. Reken maar dat we geen enkele faciliteit zullen kunnen afschaffen. Reken maar dat de Franstaligen niets onverlet zullen laten om hun rechten ten volle te laten gelden, ze zijn daar meesterlijk in. Wat hebben we dan? Een Vlaamse Republiek die officieel tweetalig is. Precies zoals het gehate België dat zo nodig moest barsten. Terug naar af dus.

Hypothese zonder Brussel. De hoofdstad van Europa zomaar cadeau doen aan de Walen? De tweede congresstad van de planeet cadeau doen aan de Walen ? Het economische zwaartepunt, ook van Vlaanderen, cadeau doen aan de Walen? Van transfers naar Wallonië gesproken.

En voor de nostalgici: de aloude Nederlandse stad Brussel cadeau doen aan de Walen? Tienduizenden Vlamingen cadeau doen aan de Walen? Stop. Dat laatste is geen punt. Er lopen genoeg flaminganten rond die geen traan zouden laten voor het verlies van de Brusselse Vlamingen. Blijft dat je stapelgek bent als je Brussel cadeau doet aan de Walen. Het zou economisch en financieel verderf zijn voor Vlaanderen. Ik heb dan het nog niet gehad over de mogelijkheid dat, indien België uit elkaar valt, de Europese Unie wel eens zou kunnen overwegen weg te trekken uit Brussel.

We zullen ons kunstmatige, krankzinnige koninkrijk aan de Noordzee wel moéten behouden, in welke vorm dan ook. Er zit niets anders op, vrees ik. En ik vermoed dat de Franstalige politici duidelijker beseffen dan hun Vlaamse collega's welke consequenties dat allemaal heeft bij onderhandelingen. Ik vind dat de Vlamingen die consequenties langdurig en in stilte dienen te overwegen. Op een week zal het nu ook weer niet aankomen na 177 jaar.

Gelukkig hebben de politici aan beide zijden van de taalgrens opnieuw geleerd de deugd te beoefenen van de Stomme van Portici. Gelukkig heeft de koninklijke verkenner die op pad werd gestuurd om de duisterste krochten van de Vlaamse en Waalse ziel te peilen als totem Zwijgzame Stokvis. Overigens moet Zwijgzame Stokvis tegelijkertijd beschikken over een stoutmoedige fantasie en over een illusieloze realiteitszin. Een onmogelijke combinatie? Laten we dat niet te snel zeggen in dit vaderland van het surrealisme.

Misschien kan volgende gedachte zijn zware taak wat verlichten. België zal zo gauw nog niet verdwijnen. Immers, onkruid vergaat niet. Hij kan ook de woorden overwegen die mijn oude, wijze peetoom onlangs tot me sprak: als het onkruid vergaat, groeit er niets meer.

Geert van Istendael is schrijver


DS, 12-09-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

'ALLES IS ONMOGELIJK ALS MEN MAAR WIL'


Namens de Warande-groep antwoordt Remi Vermeiren de voorstanders van België, die almaar de obstakels aanhalen die een splitsing in de weg staan. 'Beweren dat de Europese Unie Brussel zou verlaten, neigt naar intellectuele oneerlijkheid.'


In de weekendkrant van 2 september bracht De Standaard onder de titel 'België splitsen. Makkelijker gezegd dan gedaan' een overzicht van de 'wetten en praktische bezwaren' die in de weg staan van de opdeling van België. Ook elders werden vooral voorstanders van het behoud van België aan het woord gelaten.

In dit artikel willen we niet ingaan op de meest absurde bedenkingen in verband met onder meer het treinverkeer, het onderhoud van de autosnelwegen of de plotselinge vermindering van de veiligheid door de opsplitsing van de Belgische politie.

Sta ons toe eerst even een zéér korte samenvatting te geven van de belangrijkste argumenten in het 'Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa'. Grote verschillen inzake uitgangspunten, behoeften, doelstellingen en aan te wenden instrumenten op het vlak van economie, tewerkstelling, sociaal beleid, mobiliteit, stedelijke problematiek tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel maken het Belgisch beleid ondoelmatig. België is te complex en te inefficiënt geworden. Door verschillen in taal en cultuur bestaan er aparte samenlevingen met als gevolg een laag sociaal kapitaal en een democratisch tekort. Vlaanderen brengt 'Vlaanderen in Actie', Wallonië werkt een 'Marshallplan' uit, maar er is geen Belgisch project.

De huidige moeilijkheden om een federale regering te vormen mogen dan al mee veroorzaakt zijn door zuiver partijpolitieke en andere overwegingen, ze illustreren zeker ook dat de ruimte voor compromissen op zowel sociaal-economisch als op institutioneel vlak zo goed als opgebruikt is. De oproep van het Manifest om via ultieme onderhandelingen komaf te maken met de Belgische hypotheek op de besluitvorming moet dan ook beter worden begrepen.

Daarom een greep uit de hinderpalen die in De Standaard en elders werden aangehaald en onze repliek daarop.

'Wallonië kan toch niet een flink deel van zijn welvaart opgeven door het wegvallen van de transfers vanuit Vlaanderen.' Laat ons duidelijk zijn: Vlaanderen heeft het recht en de plicht om zijn welvaart te verdedigen. Hoge en langdurige transfers kunnen slechts als de ontvanger alle redelijke middelen aanwendt om zijn welvaart te maximaliseren. Binnen de Belgische constellatie kan en moet dat niet. Het is merkwaardig dat Wallonië zowat de enige regio ter wereld lijkt die schrik heeft van zijn eigen autonomie. Daar zijn geen objectieve redenen voor: Wallonië is in de Europese Unie centraal gelegen, heeft een grote arbeidsreserve en ruimte voor bedrijven. Het Manifest zegt niet dat de solidariteit van Vlaanderen met Wallonië meteen moet wegvallen. Het zegt dat ze slechts over een langere periode van bijvoorbeeld tien jaar zou moeten uitdoven en terugvallen op de solidariteit via de EU.

'Wallonië is een belangrijke klant van Vlaanderen, gebruiker van de haven van Antwerpen bijvoorbeeld. Dus Vlaanderen let toch op!' Zal Wallonië dan zijn goederen (als erkenning voor de vroegere en lange tijd gehandhaafde solidariteit) via Rotterdam gaan uitvoeren en zijn leveranciers het gebruik van Duinkerken opleggen? Is het niet gewoon veel logischer dat in een onafhankelijk Wallonië de overheid en de bedrijven meer dan ooit objectieve criteria zullen hanteren?

'Het is onmogelijk de staatsschuld te verdelen.' Waarom eigenlijk? Het is ons menig keer voorgedaan en de objectieve criteria waarop een dergelijke splitsing kan worden gebaseerd zijn legio. In het Manifest wordt, bij wijze van voorbeeld, de financiële draagkracht van elke regio gehanteerd, berekend op basis van de bijdrage van elk deelgebied tot de inkomsten van de overheid. Dit criterium kan zeker aangevuld worden met andere.

Over staatsschuld gesproken. Realiseren diegenen die stellen dat Wallonië en Brussel België zullen voortzetten als Vlaanderen zich 'losrukt', dat die opvolgers van België dan de Belgische staatsschuld zullen moeten torsen.

'Brussel is de lijm van België en Brussel verliezen zou voor Vlaanderen gelijkstaan met het verlies van miljarden euro's.' Het is onmogelijk in dit korte bestek op alle aspecten van de Brusselse problematiek bij een opdeling van België in te gaan. Maar laat ons dit stellen: Brussel is ongetwijfeld belangrijk vooral voor zijn eigen inwoners, ook voor Vlaanderen en Wallonië. Brussel wordt als zeer kosmopolitische grootstad geconfronteerd met zeer eigen problemen. Brussel heeft dus nood aan de nodige eigen bevoegdheden en de daarbij horende inkomsten. Vlaanderen en ook Wallonië moeten verzekerd zijn van de bescherming van hun taal en cultuur in Brussel, mits ze daartoe de nodige financiële bijdrage leveren. Brussel heeft de Vlaamse en Waalse pendelaars nodig, evenzeer als Wallonië en Vlaanderen de arbeidsplaatsen nodig hebben. Het ligt voor de hand dat Vlaanderen en Wallonië de rol en het belang van Brussel financieel zouden ondersteunen. Eerder dan 'Brussel te verliezen' moet het zelfstandige Vlaanderen ervoor zorgen dat Brussel zich goed ontwikkelt en zijn positie van hoofdstad van Europa en van internationaal centrum versterkt. Beweren dat, zeker in de hierboven geschetste context, de Europese Unie en andere internationale organisaties Brussel zouden verlaten neigt naar intellectuele oneerlijkheid.

'De internationale gemeenschap, gedreven door de vrees voor het streven naar meer autonomie van eigen regio's zal de opdeling van België niet dulden.' Zowat een herhaling van de inmenging van 1830 dus. Is Europa, nu het aantal onafhankelijke staten sinds het midden van de twintigste eeuw steeg van ongeveer 75 tot bijna 200 er dan werkelijk niet democratischer op geworden? Erkennen de betrokken landen dan niet het zelfbeschikkingsrecht van een volk? Dat hebben ze nochtans, gelukkig, al herhaaldelijk bewezen. Dat 'Vlaanderen niet bekend is en België wel' is hoegenaamd geen punt. De internationale scène kent nu éénmaal enkel staten, als een Vlaamse staat daar haar intrede doet, zal haar bekendheid exponentieel stijgen.

Laat ons dus een aantal maanden investeren in een correcte boedelscheiding waarna de eventuele inefficiënties door schaalverkleining ruimschoots kunnen worden opgevangen door eenvoudiger structuren en de motivatie om eindelijk de van alle kanten gevraagde afslanking van het overheidsapparaat door te voeren. Laat er ons daarbij vanuit gaan dat de onafhankelijkheidsbeweging niet louter 'negatief en tegen' is, maar het uitgangspunt is voor een 'positief en voluntaristisch' project voor en betere economische, maatschappelijke en culturele ontwikkeling van elk Belgisch gewest binnen - niet te vergeten - de Europese Unie.

Remi Vermeiren, namens de denkgroep In de Warande


DS, 17-09-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB