Taboes helpen niet


Een nieuw schooljaar en meteen alweer een zwaar geweldmisdrijf onder jongeren. Dit keer in Gent, dat als veilig en goed georganiseerd bekendstaat. Opnieuw dezelfde vragen die rijzen. Neemt agressie, en dan met name agressie onder jongeren, toe? Zijn onze kinderen nog wel veilig? Speelt het een rol dat de vermoedelijke daders inwijkelingen zijn, afkomstig uit een andere cultuur, met een kennelijke interesse in vechtsport en met een grote taalachterstand? Of is dat een statistische uiting van de groeiende diversiteit bij onze jeugd?


Als we met zijn allen vonden dat de familiale achtergrond van Hans Van Themsche relevant was om te begrijpen waarom hij vorig jaar zijn racistische moordtocht in Antwerpen begon, dan moeten we ook bij dit incident man en paard durven te noemen. Dat vormt geen stigmatisering van bevolkingsgroepen. Het is noodzakelijk te weten wat er precies is gebeurd om enige kans te maken om er beleidsmatig iets uit te leren. Taboes helpen daarbij niet.

We kunnen wel de sereniteit opbrengen om het gerecht zijn werk te laten doen. Voorbarige uitspraken komen de analyse niet ten goede. Dat leerden we na de moord op Joe Van Holsbeeck in het Brusselse Centraal Station, ook vorig jaar. Het bleek niet om Marokkanen, maar om Polen te gaan. Die vaststelling werkte ontnuchterend en legde meteen een heel maatschappelijk debat stil. Er zijn sindsdien nog steekincidenten geweest, onder meer in Oostende en in Binche. Telkens met futiele aanleidingen, niet noodzakelijk met allochtonen als slachtoffer of dader.

De kern van het debat gaat over geweld en de snelheid waarmee sommigen in onze samenleving ernaar grijpen. Die korte lont. Daar moeten we het over hebben. Verschillen in cultuur, onderlinge wrevel en frustratie, onvermogen om met elkaar te communiceren, normbesef. Het zijn alle factoren die, naast andere, een rol spelen in dit proces. Laten we dat accepteren en zien wat eraan kan worden gedaan.

De kop in het zand steken is in ieder geval niet het antwoord op deze moeilijke vragen. Evenmin volstaat het om het beleid met de vinger te wijzen. Er bestaat geen nulrisico op geweld en er bestaat geen overheid die dat kan garanderen. Geweld doet zich niet noodzakelijk voor waar en van wie je het verwacht. Gecoördineerde inspanningen, zoals op vele plaatsen in het onderwijs en ook in Gent bij de getroffen school, leveren helaas niet automatisch resultaat op.

Waar we ons als samenleving niet kunnen bij neerleggen, is bij het onvermijdelijke van dit soort schokkende misdrijven. Het moet mogelijk zijn te vorderen in de analyse van wat ons hier overkomt. En dus moeten we kunnen leren hoe we hier iets aan kunnen doen. Als we daar niet in kunnen geloven, zijn we ver heen.

Maar dan moeten we niet rond de hete brij draaien. Niet bij de analyse en niet bij de conclusies. Daar is het onderwerp te belangrijk voor.


DS, 06-09-2007 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB