‘Pak straatintimidatie aan met lokwandelaars’

Een aantal Vlaamse gemeentes gebruikt, in navolging van Brussel, GAS-boetes om seksuele intimidatie op straat aan te pakken. Maar volgens criminologe Anne Groenen gaan alleen boetes de zaak niet oplossen.

Anne Groenen is verbonden aan de hogeschool UCLL en de KU Leuven. In Het Laatste Nieuws spreekt ze de hoop uit dat gemeenten niet alleen repressief optreden, maar ook sensibiliseren. ‘Met boetes alleen maak je niet dat burgers respectvol met elkaar omgaan. Het beleid moet er mee voor instaan dat omstanders durven in te grijpen als er iemand wordt lastiggevallen.’

Groenen pleit ook voor de inzet van ‘lokwandelaars’. ‘Die gaan de straat op om de zaak aan de kaak te stellen en garanderen zo mee dat intimidatie in de kiem wordt gesmoord.’

Dat is niet nieuw, rechtsantropoloog Jogchum Vrielink pleit al langer voor ‘een lik-op-stukbeleid’ dat niet afhankelijk is van individuele klachten. ‘Als de daders niet weten of een kortgerokte vrouw een politieagente of een gewone passante is, zullen ze wel op hun woorden letten’, zei hij daar eerder over.

Nederland

Brussel was de eerste stad die GAS-boetes invoerde voor seksuele intimidatie. Dat gebeurde in 2014, nadat Sofie Peeters haar documentaire Femme de la Rue had gemaakt. En met succes, elk jaar worden er meer dossiers geopend, ook al is het niet makkelijk om de dader op heterdaad te betrappen.

Bianca Debaets (CD&V), als Brussel staatssecretaris bevoegd voor Gelijke Kansen, is ook voorstander van de inzet van ‘lokvrouwen’ en ‘lokholebi’s’, die extra hard worden getroffen door straatintimidatie. Debaets wijst naar Nederland, waar dat al langer een gangbare praktijk is. ‘Daar worden politieagentes de straat opgestuurd in normale kleding om te zien wat er gebeurt’, aldus Debaets.

Ook over de discussie rond uitlokking hebben onze noorderburen duidelijkheid verschaft. ‘Het hoogste Nederlandse rechtscollege oordeelde dat er geen sprake is van uitlokking, omdat de de agentes zich niet anders gedragen en normaal gekleed gaan. Dat is iets anders dan het autoraam laten openstaan met een zichtbare laptop, om dan iemand op diefstal te kunnen betrappen.’

Bron: De Standaard, 28 december 2017, http://www.standaard.be/cnt/dmf20171228_03271022

Mening
Persoonlijk vind ik deze hele heisa rond het nafluiten op straat een beetje overdreven. Het is natuurlijk moeilijk om een grens te trekken tussen een 'verkeerd' uitgedrukt compliment en seksuele intimidatie. Dit hangt natuurlijk ook af van persoon tot persoon. Ik kan ook wel begrijpen dat er meisjes of vrouwen zijn die zich bij zo een voorval ongemakkelijk voelen. Wat het inschakelen van lokwandelaars betreft, denk ik wel dat dit ervoor kan zorgen dat iemand twee keer zal nadenken voor hij iemand nafluit. Zoals in het artikel gezegd wordt, weet de persoon in kwestie niet of hij nu effectief een knappe vrouw nafluit of een incognito politieagente.

Graag zou ik dit topic terug in de “spotlights” willen zetten doordat ik denk dat we, onze samenleving vandaag de dag, heel het gegeven van “catcalling” (https://www.urbandictionary.com/def...term=cat%20call) onderschatten.

Dit, ondanks het feit dat uit onderzoek reeds bleek dat ook verbale seksuele intimidaties een negatieve impact kunnen hebben op het goed-voelen en zelfbeeld van een persoon. (https://www.independent.co.uk/life-...m-a7850291.html )

Wat me uit persoonlijke ervaringen opvalt is dat catcalling de laatste twee jaren frequenter voorkomt dan bijvoorbeeld 3 à 4 jaar geleden; dit kan natuurlijk aan mijn leeftijd liggen.
Ik vond online geen (bruikbaar) cijfermateriaal dat een daling of stijging aangaf, dus moet ik het doen met persoonlijke ervaringen.

Ervaringen zoals wildvreemden die in Antwerpen een trio aanbieden; wildvreemden die je tijdens het joggen op een bospad net iets te dichtbij voorbijsteken met een scooter en hun middenvinger opsteken; wildvreemden die je “kurwa” noemen – en die verbaasd zijn wanneer je (met een bang hart) “odejdź!” terugroept; wildvreemden die duidelijk onder invloed van verschillende drugs een gesprek met je willen aanknopen en je niet laten gaan waardoor ze zelfs dezelfde bus nemen en naast je komen zitten; wildvreemden die je in de “INNO” net iets te dicht langs achteren passeren wanneer je naar kettinkjes aan het kijken bent, wildvreemden die …

Mijn ervaringen van de afgelopen twee jaar zijn, als beginnende 20’er met een niet zo verdomd groot sociaal leven, best talrijk.
Gisteren nog stapte ik een halte vroeger af door het onzalige gevoel dat een man, die me reeds de gehele busrit vreemd bekeek, bij me opwekte.
Vandaag botsten, op 50 meter van mijn appartement, 3 gespierde jonge mannen tegen mij. Terwijl ze dat deden sprak een van hen me aan met “Hey poes”. Hoewel ik net mijn afhaalchinees was gaan ophalen, was dit niet bepaald een fijne afsluiter van mijn dag…
(Dit is trouwens het dichts dat ik ooit bij een ABBA-lied komen zal: https://www.youtube.com/watch?v=1HnOFwqpLRQ / "And stopped along the way to buy some Chinese food to go" )

Op twitter zag ik (eer)gisteren een post van een meisje dat anderen smeekte in te grijpen wanneer deze zien dat een meisje zichtbaar wordt lastiggevallen.
Zij was namelijk, tot huilen toe, lastiggevallen, terwijl omstaanders dit lieten gebeuren. Zulke ervaringen zijn, mijns inziens, best schrijnend.
De post zelf vond ik niet meer terug. Deze is opgegaan in de immense twittermassa...

Een boodschap dat veel meisjes – waaronder ikzelf – van thuis uit meekrijgen is dat hun kledij zulk gedrag in de hand werkt; dat sommige kledij jongens - mijn eigen ervaringen speelden zich steeds af bij jongens/mannen – uitdaagt…
Zo keek mijn grootmoeder, toen ik bij haar woonde, iedere keer mijn kleren na voor ik het huis mocht verlaten. Niet zelden stuurde ze me met mijn nieuwe topje of short terug wegens “te bloot”.
Mijn grootmoeder was hier redelijk strikt in; zo had ze een regel dat ik niet met een short of rok naar grootsteden mocht.

Een school in Engeland gaat in deze culpabilisering nog een stap verder door leerlingen zich “bescheiden” te laten kleden; meisjes worden hier verplicht tot het dragen van lange, zwarte kousen. https://www.telegraph.co.uk/women/l...s-quit-perving/
Dit kan toch niet de boodschap zijn die we tieners willen meegeven?
In mijn ogen geef je zo meisjes/vrouwen het gevoel dat ze zélf de oorzaak zijn van dit gedrag.

Sofie Peeters haalt dit gevoel – “Ik heb me toch niet fout gekleed? Heb ik dit in de hand gewerkt?” - aan in haar (bespreking van haar) documentaire “Femme de la rue”. ( https://www.youtube.com/watch?v=8kgW-MT8jWE )

Bijgevoegde tumblr-post (foto) geeft, mijns inziens, een duidelijk antwoord op het hele "meisjes moeten zich maar niet uitdagend kleden"-gegeven. Hier legt men, voor eens en voor altijd, niet de schuld bij de kledij van meisjes/vrouwen, maar bij de mannen die dit boertig gedrag stellen.

Een hoopvoller artikel verscheen in Knack in april vorig jaar. Hier geeft men tips om te reageren op catcalling.
Want, hoe graag je ook zou willen reageren, sta je op het moment zelf maar al te vaak met een mond vol tanden. De auteur haalt hier vier verschillende situaties aan waarmee vrouwen geconfronteerd worden; van de ongemakkelijke staarder tot de gevaarlijke griezel. ( http://weekend.knack.be/lifestyle/r...mal-842663.html )



Wat ik me tijdens het schrijven van mijn “betoog” voornamelijk afvroeg, is of jongens/mannen gelijkaardige situaties meemaken in hun dagelijkse leven.
Vanuit hun hoek uit de samenleving blijft het, bij mijn weten, verdacht stil wanneer het over (verbale) seksuele intimidatie gaat.

Rest er hier een nog groter taboe op dan dat wat er reeds bij de vrijgevochten, geëmancipeerde vrouw hangt?


Appendix :
Wat mannen die catcallen echt denken: https://www.youtube.com/watch?v=lUJ...LY&pbjreload=10

Bijgesloten Plaatje(s)